Późnobarokowy pałac w Strzyżowie został zbudowany w  latach 1762-86 z inicjatywy Ludwiki Honoraty (z rodu Pociejów) i jej męża księcia Stanisława Lubomirskiego, wojewody bracławskiego. Cały zespół pałacowo-parkowy jest położony na skarpie nadbużańskiej.

Otoczone szczątkowym parkiem założenie składa się z pałacu, dwóch oficyn, dawnej kaplicy i lamusa. Pałac ustawiony jest frontem na północ i poprzedzony kolistym podjazdem. Murowana, dwukondygnacyjna, podpiwniczona rezydencja została wzniesiona na planie prostokąta z ryzalitami na osiach i skrajach. Całość nakryto czterospadowym dachem. W osi jedenastoosiowej elewacji frontowej znajduje się trójosiowy ryzalit wejściowy, poprzedzony czterofilarowym portykiem dźwigającym balkon, zwieńczony trójkątnym tympanonem, w którym umieszczono herby : Lis i Starykoń. Elewacja ogrodowa (południowa) jest również jedenastoosiowa z analogicznymi podziałami horyzontalnymi jak frontowa. Po obu stronach pałacu stoją pawilony z drugiej połowy XVIII wieku, zachodni pełnił funkcję pałacowej kaplicy, wschodni służył jako lamus. Wnętrze jest dwutraktowe z holem na osi, za którym znajduje się duży, owalny salon.

W rękach Lubomirskich Strzyżów pozostawał do 1803 roku. Przez kolejne prawie 100 lat majątek często zmieniał właścicieli. Pałac po pożarze został przebudowany w 1836 roku przez rodzinę Ożarowskich. W 1896 roku od Skarżyńskich majątek strzyżowski z istniejącą od dawna gorzelnią zakupił Edward Chrzanowski z Moroczyna. Z jego inicjatywy w 1899 roku zbudowano cukrownię, która w latach trzydziestych XX wieku wykupiła na licytacji dobra dworskie, z przeznaczeniem na siedzibę dyrekcji i mieszkania dla fachowców. Po zakończeniu II wojny światowej pałac był siedzibą Wojsk Ochrony Pogranicza. Od początku lat 60-tych, aż do dnia dzisiejszego, w zadbanym pałacu mieści się biuro „Cukrowni Strzyżów„.

Strzyżów jest położony 10 km na wschód od Hrubieszowa, przy drodze nr 74 do przejścia granicznego z Ukrainą w Kraśnicy.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2017 roku.