Miejscowość wzmiankowana została po raz pierwszy w 1340 roku, kiedy to Krzyżacy nadali jej 40 włók ziemi. W II połowie była wsią królewską. W okresie Rzeczypospolitej szlacheckiej Sulmin był królewszczyzną, częstą zmieniającą dzierżawców (jednym z nich był Eduard Friedrich von Conradi). W 1808 roku we wsi osiedlił się i wybudował dwór Carl Friedrich Gralath. W latach 1949–50 w dawnym kościele poewangelickim znajdowało się Małe Seminarium Duchowne Polskiego Kościoła Narodowego, będące prywatną kościelną szkoła średnią. W 1979 roku kościół został kupiony na własność przez rzeźbiarza Włodzimierza Wieczorkiewicza i jego żonę Jolantę Cerebież-Tarabicką, którzy odrestaurowali go w latach 1980-85, adaptując na cele mieszkalne oraz urządzając w nim prywatną galerię sztuki (Galeria Sulmin). W 2005 roku wybuchł pożar, który strawił dachy i wnętrze galerii. Nowi właściciele Alicja Solarewicz-Zawierucha i Mariusz Zawierucha ponownie odrestaurowali kościół i we wrześniu 2012 ponownie otworzyli tu prywatną galerię. Obecnie Galeria Sulmin mieści trzy niezależne ekspozycje, a w głównej sali odbywają się koncerty. Według rejestru na listę zabytków wpisane są:

– kościół ewangelicki, obecnie galeria sztuki, z XIX wieku – jest to barokowa budowla, jednonawowa z wieżą.- dawny cmentarz ewangelicki, z XIX wieku,

– kaplica grobowa rodziny Gralath, z początku XIX wieku, – grobowiec rodzinny potomków Daniela Gralatha (burmistrza Gdańska) wybudowany został w 1818 roku przez mistrza murarskiego Koeniga, mistrza blacharskiego Trimtera oraz czeladników murarskich o nazwiskach Sasse i Bornack. Wyremontowany od sierpnia do grudnia 2012 ze środków budżetu Gdańska, skrywa zwłoki Carla Friedricha Gralatha (zm. 1818), Jamesa Balfoura (zm. 1849), Georga Friedricha Gralatha (zm. 1853), Emilii Julii Gralath (zm. 1863), Stanislausa Carla Gralatha (zm. 1864), Ernestyny Amalii Foller (zm. 1867) oraz Marii Maquet (zm. 1907).

Kaplica i cmentarz są położone ok 650 metrów na południe od Galerii, tuż obok budującej się drogi szybkiego ruchu.

Sulmin jest położony ok. 3 km ma wschód od Otomina.

Zdjęcia wykonano w grudniu 2024 roku.