Kościół pw. św. Antoniego z Padwy – Doktora Kościoła został wybudowany zapewne w latach 1340-50. W 1350 roku budowla została konsekrowana pod wezwaniem św. Rozalii przez biskupa Arnolda. W następnych latach świątynia była wielokrotnie remontowana i przebudowywana, ok. 1600 dobudowano bogato dekorowany zachodni szczyt. Na początku XVII wieku między zakrystię a do wieży został dobudowany aneks pełniący rolę kruchty, z którego można wejść na empory i lożę patronacką w nawie.

Jednonawowa budowla w stylu gotyckim, murowana z czerwonej cegły wybudowana została na planie prostokąta. Od strony północno-zachodniej, do narożnika nawy, dostawiono wysoką, kwadratową wieżę, ozdobioną płycinami ostrołukowymi i małymi okienkami, podobnymi do otworów strzelniczych (na początku wieża pełniła rolę obronno-obserwacyjną), zwieńczoną kopulastym hełmem, nakrytą gontem.  Korpus nawowy jest oszkarpowany, a jego mury są ozdobione oknami witrażowymi i otynkowanymi wnękami o formie ostrołukowej. Nawa jest ozdobiona dwoma szczytami: w stylu gotyckim nad wschodnią ścianą prezbiterium i w stylu gotycko-renesansowym ozdobiony rzędami płaskich blend – od elewacji frontowej. Budowla nakrywa dach dwuspadowy. Do szerokiego prezbiterium zamkniętego prosto na całej długości jest dostawiona zakrystia ze sklepieniem kolebkowym.

Do wnętrza świątyni wchodzi się przez dwa profilowane ostrołukowe portale: główny na osi elewacji zachodniej i boczny od strony północnej. Wnętrze jest nakryte stropem drewnianym, posiadającym fasetowy sufit. Do najstarszych zabytków świątyni należą: fresk z XIV wieku przedstawiający św. Weronikę z chustą oraz klęczącego fundatora świątyni., chrzcielnica z XV wieku w stylu gotyckim, ołtarz główny pochodzący z 1607 roku, ambona pochodząca z 1604 roku, ława pochodzącą z 1651 roku. W latach późniejszych została wykonana cenna empora ozdobiona obrazami, organy (koniec XIX wieku), płyta nagrobna (XIX wiek) oraz chorągiew Wilhelma Albrechta Schack von Wittenau. W kościele znajduje się także loża kolatorska z baldachimem będąca niegdyś w posiadaniu rodu Finckensteinów, ozdobiona scenami biblijnymi. Od czasów reformacji do 1945 roku kościół był własnością gminy ewangelickiej. W latach 1723-1846 w każdą niedzielę były w nim wygłaszane kazania w języku polskim.

Po 1945 roku przejęła go ludność napływowa wyznająca katolicyzm. Świątynia jako patrona otrzymała wtedy wezwanie św. Antoniego z Padwy. Samodzielna parafia została przy niej erygowana w 1993 roku. W 1998 roku świątynia otrzymała godność kościoła farnego, a w 2001 roku ustanowiono przy niej Sanktuarium św. Antoniego z Padwy. Kościół został wybudowany w obrębie średniowiecznego założenia obronnego Susza, w południowo-wschodnim narożniku murów miejskich, przy ul. Kościelnej.

Susz jest położony 10 km na południowy-wschód od Prabut, przy drodze nr 521 do Iławy.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2020 roku.