Pierwsza wzmianka o Świebodzine pochodzi dopiero z roku 1302 i mówi, że jego właścicielem jest rycerz Gniewomir. Jako miasto, Świebodzin jest wymieniony w roku 1319. Miasto rozwijało się na prawie polskim, a prawo magdeburskie przyjęło w 1335 roku, zaś pełne prawa miejskie otrzymało dopiero w połowie XV wieku. W roku 1586 wybudowano bramę Nową, która umożliwiła lepszy przejazd przez miasto z zamku w kierunku zachodnim. Już w średniowieczu zabudowa przekroczyła obwarowania, a za bramami wzdłuż głównych dróg zaczęły się tworzyć przedmieścia. Koniec XVIII i początek XIX wieku przyniósł nowy etap rozwoju gospodarczego miasta. Połowa XIX wieku to okres uprzemysłowienia miasta. W roku 1686 Świebodzin na podstawie układu zawartego między Habsburgami (jako królami czeskimi) a elektorem brandenburskim przeszedł pod panowanie Brandenburgii. Stan ten okazał się przejściowy i w roku 1695 Świebodzin ponownie wrócił do Śląska. W roku 1742 w trakcie wojny śląskiej Świebodzin ostatecznie przeszedł pod panowanie Prus. W latach 1699–1810 samo miasto było na prawie zastawu w posiadaniu cysterek trzebnickich. 31 stycznia 1945 roku Świebodzin zajęły oddziały Armii Czerwonej. Miasto ostatecznie powróciło do Polski. 2 marca 1945 roku. W marcu 1945 roku do Świebodzina przybywają pierwsi osadnicy i repatrianci. Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są:

– Zamek joannitów z XVI wieku, do dziś istnieje starsza pozostałość skrzydła południowo-wschodniego, obecnie szpital (osobny artykuł). Zamek znajduje się przy ul Zamkowej 1.

– Późnogotycki kościół pw. św. Michała Archanioła z XV wieku, przebudowany w 1541 roku i w XVII-XIX wieku. Pierwsze wzmianki o  świątyni pod wezwaniem świętych Piotra i Pawła, wówczas zapewne drewnianej, pochodzą z 1311 roku. W połowie lub pod koniec XV stulecia została zastąpiona murowanym, trzynawowym kościołem halowym o pięciobocznie zamkniętym, prezbiterium z obejściem. Od strony zachodniej mieściła się masywna wieża, zastąpiona podczas przebudowy w XIX stuleciu części zachodniej rozbudowanym, szczytem. Po pożarze w 1541 roku trzynawową budowlę powiększono dostawiając czwartą nawę i rząd kaplic z emporą od strony południowej. Wnętrze nakryte zostało efektownym sklepienie sieciowym, w kaplicach gwiaździstym i rzadko spotykanym kryształowym. W latach 1850–58 świątynia była przebudowywana według projektu Alexisa Langera z Wrocławia. Wybudowano neogotycką kruchtę, fasadę zachodnią zwieńczono imponującym szczytem z dwiema iglicami. We wnętrzu zachowało się cenne wyposażenie: późnogotycki tryptyk św. Anny w ołtarzu głównym i późnogotycka Grupa Ukrzyżowania na belce tęczowej oraz rokokowy ołtarz Najświętszej Marii Panny. Bryła kościoła jest wielka, ze wszystkich stron jest podparta przyporami. Kościół wyróżnia się także tym, iż jest szerszy niż dłuższy. Jego korpus nawowy został wybudowany na planie prostokąta o wymiarach 31 × 27 m i pokryty jest wspólnym dachem siodłowym. W ścianach umieszczone są szerokie, rozglifione, ostrołukowe okna z charakterystycznymi dla architektury gotyckiej maswerkowymi podziałami.

– Ratusz z XVI wieku, przebudowany w końcu XIX wieku. Pierwszy ratusz wybudowano w XIV wieku w centralnym punkcie Rynku. Pierwotnie była to budowla dwutraktowa, zapewne drewniana. W czasie wielkiego pożaru miasta w 1541 roku uległ zniszczeniu. Odbudowano go w kształcie budynku trzytraktowego, dwukondygnacyjnego z dwiema wieżami. W 1827 roku rozebrano jedną z wież – północną. Elewację opracowano w formach nawiązujących do gotyku i renesansu, wieżę zwieńczono krenelażem. W piwnicach zachowały się najstarsze elementy – kamienne sklepienia beczkowe oraz ceglane – krzyżowo-żebrowe i gwiaździste obecne także w kilku salach na parterze ratusza. Każdego dnia, po wybiciu godziny dwunastej, z wieży ratuszowej grany jest Hejnał Świebodzina, stworzony w latach siedemdziesiątych przez Edmunda Wilgockiego, pierwszego dyrektora szkoły muzycznej. Obecnie w ratuszu ma siedzibę Muzeum Regionalne oraz Urząd Stanu Cywilnego i Spraw Obywatelskich, także Rada Miasta. oraz Biblioteka Eberharda Hilschera. Na rynku obok ratusza usytuowano ławeczkę Czesława Niemena i pomnik Sukiennika.

– Mury obronne, z początku XIV wieku. Zachowały się fragmenty murów miejskich, trzech baszt oraz pozostałości fosy. Umocnienia miasta zaczęto wznosić od końca XIV wieku, najpierw z kamienia polnego później z cegły. W końcu XVI wieku całe miasto otoczone było murami z dwunastoma basztami i trzema bramami. Od XVIII wieku, kiedy to obwarowania zaczęły tracić swoje znaczenie militarne, rozpoczęła się ich likwidacja. Najpierw osuszono fosę, potem rozbierano mury obronne a materiał budowlany wykorzystano do wznoszenia nowych budynków.

– Figura Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata wzniesiona w 2010 według projektu Mirosława Pateckiego. Forma rzeźby nawiązuje do pomnika Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro w Brazylii, od którego jest o 2 metry wyższa. Wysokość samej statuy wraz z koroną jest aż o 6 m większa (pomnik w Rio de Janeiro liczy 38 m, z czego 8 m stanowi cokół). Obecnie statua pomnika w Świebodzinie jest drugą co do wysokości rzeźbą przedstawiającą Jezusa Chrystusa na świecie (najwyższa jest figura znajdująca się w Encantado w Brazylii). Całkowita wysokość pomnika wynosi 36 m, z czego 33 m przypada na figurę Jezusa, a 3 m na wieńczącą pomnik pozłacaną koronę. Pomnik wzniesiony został na liczącym 16,5 m wysokości kopcu (łączna wysokość pomnika i kopca wynosi 52,5 m). Pomnik zbudowany jest przy ul. Sulechowskiej i doskonale go widać z drogi S-3.

Świebodzin jest położony 34 km na północ od Zielonej Góry.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2022 roku.