Historia Bellinzony sięga czasów Cesarstwa Rzymskiego, kiedy to Rzymianie dostrzegli strategiczne korzyści tego miejsca (okolice przełęczy św. Gottharda, Lukmanier i św. Bernarda) i założyli tu jeden ze swoich obozów warownych. W późniejszym czasie obóz ten został przebudowany w zamek wokół którego zaczęło formować się miasto. Pierwsza wzmianka o mieście w dokumentach pochodzi z końca VI wieku. Tym niemniej wydaje się pewne, że w każdym razie co najmniej od IV wieku n.e. istniał w rejonie dzisiejszej Bellinzony cały system zamków i wież strażniczych, mających za zadanie ochronę północnych Włoch przed inwazją.

Po upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego system ten przechodził wielokrotnie z rąk do rąk, pozostając m.in. pod kontrolą Ostrogotów, Cesarstwa Bizantyjskiego i Longobardów, później Franków i Księstwa Mediolanu – i dla wszystkich władców tych ziem Bellinzona była przede wszystkim miejscem o znaczeniu militarnym. Ostatecznie, odebrana mediolańczykom w 1499 roku przez Ludwika II, została w 1500 roku przejęta zbrojnie przez mieszkańców, którzy zdecydowali o przyłączeniu miasta do (pierwszej) Konfederacji Szwajcarskiej jako kondominium pod administracją szwajcarskich kantonów Uri, Schwyz i Unterwalden. W epoce napoleońskiej Bellinzona była stolicą jednego z kantonów tzw. Republiki Helweckiej, a od 1803 roku jest stolicą kantonu Ticino. Dziś liczące ok. 45 tys.mieszkańców miasto jest drugim największym miastem kantonu (po Lugano) i ważnym węzłem komunikacyjnym.

Miasto jest najbardziej znane z trzech bardzo dobrze zachowanych średniowiecznych zamków warownych. Od 2000 roku zespół tych trzech zamków znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.

– Zamek Castelgrande  z dwiema wysokimi wieżami Torre Nera (28 metrów) i Torre Bianca (27 metrów), wybudowany został w XIII wieku a w latach 1486-89 rozbudowali go książęta Mediolanu z rodu Sforzów. Zamek jest połączony z murami obronnymi, które po stronie zachodniej były doprowadzone do rzeki, a po stronie południowo wschodniej łączyły się z Castello di Montebello. Dzisiejszy wygląd Castelgrande jest w znacznym stopniu wynikiem renowacji przeprowadzonej pod koniec XX wieku. W południowym skrzydle zespołu zamkowego mieści się regionalne muzeum historyczne. Zamek, dominujący nad Starym Miastem, jest położony na skalistym wzgórzu o bardzo stromych zboczach od północy i od południa, ale rozległym płaskim wierzchołku.

– Zamek Castello Montebello, to usytuowana we wschodniej części miasta i otoczona głębokimi fosami XIV wieczna warownia, położona między zamkiem Castelgrande (z którym jest połączony murami obronnymi) a Castello di Sasso Corbaro. Najstarsze elementy zamku (twierdza z donżonem) pochodzą z XIII wieku. W XV wieku zamek został rozbudowany uzyskując kształt, w którym przetrwał do naszych czasów (aczkolwiek stan obecny jest wynikiem restauracji przeprowadzonej w XX wieku po tym, jak w XIX wieku popadł w ruinę). Na terenie zamku działa otwarte w 1974 roku muzeum historyczne i archeologiczne.

– Najwyżej położony zamek Castello di Sasso Corbaro wzniesiony został w XVI wieku na południowy wschód od Castello di Montebello i nie jest połączony z murami obronnymi miasta. Najstarsze elementy zamku pochodzą z drugiej połowy XV wieku (według niektórych źródeł – z przełomu XIV i XV wieku). W zamku mieści się dziś czynne od marca do listopada muzeum etnograficzne.

– Renesansowa kolegiata św. św. Piotra i Stefana zbudowana w pierwszej połowie XVI wieku.

– Kościół franciszkanów Santa Maria delle Grazie wzniesiony w XV wieku.

– kościół parafialny San Biaggio z XIII wieku, z XV-wiecznymi freskami we wnętrzu.

Bellinzona leży w południowej Szwajcarii, w kantonie Ticino, na wysokości 241 m n.p.m., po południowej stronie Alp, w dolinie rzeki Ticino, 140 km na południowy wschód od Lucerny, 116 km na południowy zachód od Churu, 23 km na północny wschód od Locarno i 32 km na północny wschód od Lugano.

Zdjęcia pochodzą z filmu nagranego kamerą VHS w sierpniu 1992 roku. Niestety ich jakość pozostawia wiele do życzenia, ale chciałem je wykorzystać.