Budowę murowanego zamku w ówczesnym Tarnowie Małym rozpoczął w 1329 roku Spycmir Leliwita. Kaplica zamkowa została poświęcona w 1331 roku a budowa całości zakończona była na pewno przed 1341 rokiem, z tego roku właśnie pochodzą pierwsze dokumenty podpisane na zamku. Średniowieczna warownia składała się z dwóch części: zamku wysokiego o funkcji mieszkalnej, zajmującego kulminację wzgórza i zamku niskiego o funkcji gospodarczej. Obie części dzieliła fosa wykuta w skale, nad którą przerzucono most zwodzony. Zamek wysoki miał plan owalny i składał się z kamiennego muru, cylindrycznej wieży o średnicy około 10 metrów, domu mieszkalnego oraz kaplicy. Zabudowa otaczała wewnętrzny dziedziniec z wykutą studnią o głębokości około 18 metrów. Wjazd prowadził od zachodu przez zamek niski, który był otoczony ceglanym murem na kamiennych fundamentach. Zabudowa zamku niskiego była prawdopodobnie drewniana. W 1441 roku Węgrzy zdobyli i spalili zamek. Zamek odbudował Jan Amor Tarnowski w połowie XV wieku. Za czasów kiedy na zamku panował hetman wielki koronny Jan Tarnowski, został on przebudowany na renesansową rezydencję bastionową. Wschodnia część zamku otoczono murem o grubości ponad 4 metry, wyposażonym w baszty i półbaszty oraz dobudował na południowo-wschodnim zboczu góry ceglany bastion zwany arsenałem. Dom zamkowy został przekształcony w renesansową rezydencję pałacową. Zamek niski otoczono ziemnym wałem, a od południowego-zachodu został usypany potrójny szaniec.

         Po śmierci syna hetmana – Krzysztofa w 1567 roku, zamek odziedziczyła jego siostra Zofia. Była ona żoną księcia Konstantego Ostrogskiego. Jej śmierć w 1570 roku spowodowała wojnę o zamek między Ostrogskimi a Tarnowskimi, w wyniku której zamek został zdobyty i złupiony przez Stanisława Tarnowskiego, który jednak warowni nie utrzymał. Od tego czasu rozpoczął się powolny upadek założenia. Kolejni właściciele miasta i zamku (Ostrogscy, Zasławscy, Lubomirscy, Zamoyscy, Radziwiłłowie, Koniecpolscy, Walewscy i Sanguszkowie ) nie wykorzystywali zamku w celach rezydencjonalnych i nie czynili starań o przywrócenie jego świetności. W 1724 roku zrujnowana warownia została opuszczona ostatecznie. Do końca tego wieku zamek stopniowo był rozbierany a materiały wykorzystano m.in. do budowy kościoła i klasztoru Bernardynów i pałacu w Gumniskach. W 1848 roku na resztkach zespołu obronnego usypano kopiec poświęcony ofiarom 1846 roku. W latach 60-tych naszego wieku po rozebraniu kopca zabezpieczono odsłonięte mury jako trwałą ruinę.

         Po roku 2000 wzgórze zamkowe odzyskała rodzina Sanguszków. W połowie 2008 roku wyszło na jaw, że spadkobierca zamku książę Paweł Sanguszko, już kilka miesięcy temu sprzedał „cichcem” zamek prywatnej spółce z okolic Krakowa i to za śmieszne pieniądze. Rozpętała się afera, gdyż miasto miało ochotę przejąć zamek.

         Tarnów jest położony 80 km na wschód od Krakowa, przy drodze do nr 4 do Rzeszowa. Ruiny zamku znajdują się 4 km na południe od zespołu staromiejskiego Tarnowa na wzgórzu św. Marcina usytuowanym w miejscowości Tarnowiec, tuż za obwodnicą miasta. Górę św. Marcina łatwo rozpoznać po maszcie nadawczym znajdującym się na szczycie. Po minięciu tablicy z końcem Tarnowa należy skręcić w lewo i jechać do góry. Ruiny znajdują się przy ulicy Wypoczynkowej po jej lewej stronie.

         Zdjęcia wykonano w lipcu 2009 rok