Pierwotny zamek w Dubnie został wzniesiony na początku XVI wieku z fundacji Konstantego Ostrogskiego, być może na miejscu wcześniejszego gródka. Ostrogscy byli właścicielami miasta przez dwa i pół stulecia. Ostatnim z rodu był książę Janusz Ostrogski, który jako pierwszy z rodu przyjął katolicyzm. Po jego śmierci w 1620 roku Dubno przeszło w ręce Zasławskich.

Nowoczesna twierdza bastionowa typu nowowłoskiego powstała na początku XVII wieku i inicjatorami jej budowy byli Janusz Ostrogski lub Aleksander Zasławski. Zamek został wzniesiony na planie trapezu. Od strony miasta broniły go dwa potężne bastiony z uszami, połączone kurtyną. Każdy bastion posiadał narożną, okrągłą kawalierę (wieżyczkę strzelniczą), którą nakryto kopułką. Bastiony i kurtyna w dolnych partiach murowane były z piaskowca, a w górnych z cegły. Wokół dziedzińca do obwodu obwarowań przylegały kazamaty dla załogi. W połowie kurtyny zachodniej znajduje się sklepiona kolebkowo brama z XVI wieku ozdobiona portalem z rustyką i trójkątnym przyczółkiem i kartuszem z herbami Ostrogskich, Zasławskich i Lubomirskich. Pod bramą znajduje się sklepiony przejazd w piętrowym budynku z attyką. W budynku tym mieści się obecnie muzeum historyczne. Do bramy prowadził most zwodzony nad wypełnioną wodą fosą, którą wzmocniono od zewnętrznej strony kontrskarpą z kamienia. Z pozostałych stron twierdzę chroniły tylko mury obronne, ponieważ dodatkową ochroną były bagna i rozlewiska Ikwy.

Twierdza była jedną z najsilniejszych na Wołyniu, dzięki temu nie potrafili jej zdobyć Kozacy w 1648 roku i wojska moskiewskie w 1660 roku. Późniejszymi właścicielami zamku były rody Lubomirskich, Sanguszków i ponownie Lubomirskich. Pod koniec XVIII wieku Lubomirscy przebudowali warownię na reprezentacyjną rezydencję. Autorem projektu dwukondygnacyjnej budowli, wzniesionej na planie prostokąta, był Henryk Ittar, zaś dzieło jego ukończył Dominik Merlini. Przy rezydencji funkcjonował teatr, którym kierował Wojciech Bogusławski. Słynący z bogatego życia towarzyskiego książę Michał Lubomirski gościł w swojej rezydencji samego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Licznym znakomitym osobistościom książę umilał pobyt koncertami własnej orkiestry, a zdarzyło się nawet, że sprowadził do miasta włoską operę. W połowie XIX wieku jego ostatni właściciel Józef Maksymilian Lubomirski sprzedał zamek rosyjskiej armii.

W czasie I wojny światowej twierdza została uszkodzona. W latach 1932-39 władze polskie odrestaurowały bramę oraz budynek mieszkalny. W 1941 roku w zamku znajdowało się więzienie NKWD. Po 1945 roku władze ZSRR umieściły na zamku koszary wojsk pancernych. Obecnie, od 1991 roku, zamek jest siedzibą muzeum historycznego i można go zwiedzać.

Dziś zamek największe wrażenie robi z zewnątrz. Chodząc wokół murów, można podziwiać imponujące umocnienia z wałami, bastionami i wieżami. Do warowni prowadzi tylko jedno wejście, przez  niegdyś zwodzony drewniany most nad fosą. Po obu stronach mostu znajdują się dwa masywne bastiony kurtynowe z wieżyczkami. Po przejściu przez bramę na dziedziniec, z lewej strony widzimy pałac Lubomirskich, a po prawej Ostrogskich. Obydwa były mocno zniszczone, a po odbudowie bardzo niewiele pozostało z ich oryginalnego wyglądu. Z prawej strony pałacu Ostrogskich znajduje się wejście do podziemnych kazamat.

Dubno jest położone 50 km na południowy-wschód od Łucka, przy drodze nr M19 do Tarnopolu.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2017 roku.