Lwów został założony ok. 1250 roku przez króla Daniela I Halickiego, który nazwał miasto Lwowem na cześć swojego syna Lwa. W latach 1349-70 gród znajdował się w składzie Królestwa Polskiego. 17 kwietnia 1356 roku król Kazimierz III Wielki lokował Stare Miasto na prawie magdeburskim. w 1370 roku Ludwik Węgierski przyłączył Ruś Czerwoną wraz ze Lwowem do Węgier. Rządy namiestnicze sprawował tam w imieniu króla książę Władysław Opolczyk, a po jego odwołaniu, w latach 1379-87 rządzili tu starostowie węgierscy.

W 1387 roku usunęła ich królowa Jadwiga, która ogłosiła akt przyłączenia Rusi do Korony. Miasto od 1434 roku było stolicą województwa ruskiego. Prawo składu nadane w 1444 roku i korzystne położenie na kupieckim szlaku bałtyckim i czarnomorskim spowodowały wzrost zasobności mieszczan i bujny rozkwit miasta, zwłaszcza po pożarze w 1527 roku, co znalazło swój wyraz m.in. w budowanych od średniowiecza okazałych budowlach obronnych, sakralnych i świeckich oraz w rozwoju nauki, kultury i sztuki. W XVII wieku Lwów, liczący 30 tysięcy mieszkańców, był po Gdańsku drugim co do wielkości i bogactwa miastem Rzeczypospolitej. Miasto zamieszkane było przez przedstawicieli różnych nacji i religii, którzy ze względu na silne oddziaływanie kultury polskiej z reguły polonizowali się już w drugim pokoleniu, zachowując przy tym swoje obyczaje i religię. Lwów był jedynym miastem w świecie posiadającym trzy (z czasem katolickie) metropolie różnych obrządków: od 1361 roku ormiańską (przeniesioną z Łucka), a po 1630 roku ormiańskokatolicką, od 1412 roku łacińską (przeniesioną z Halicza), i od 1807 roku greckokatolicką. Ponadto w latach 1539-1700 istniało we Lwowie biskupstwo obrządku prawosławnego. Z racji swojego położenia Lwów był narażony na ataki wrogich wojsk (Turków i Tatarów, po 1648 roku również Kozaków i Rosjan). Silnie ufortyfikowany i uzbrojony staraniem królów polskich i swoich obywateli, zasobny w dobra materialne, którymi także opłacano okup najeźdźcom, miał opinię miasta niezdobytego. Bronił się skutecznie przed najazdami, bronił też solidarnie przed wydaniem wrogowi swoich obywateli niezależnie od ich narodowości i religii. W roku 1656 król Jan Kazimierz złożył w katedrze (niespełnione później) śluby lwowskie, a dwa lata później, oddając hołd dzielności i zasługom miasta, zrównał Lwów w prawach z Krakowem i Wilnem, oraz nobilitował mieszczan lwowskich. W tym samym roku papież Aleksander VII nadał miastu tytuł Semper Fidelis za obronę i wierność wierze rzymskokatolickiej, a Sejm Rzeczypospolitej nadał miastu tytuł Semper Fidelis Poloniae. Od połowy XVII wieku następował jednak stopniowy upadek militarny i ekonomiczny miasta, które stało się celem ataków kozackich, tureckich i szwedzkich. Miasto zmuszone było płacić oblegającym wysokie kontrybucje. W 1704 roku, podczas III wojny północnej po raz pierwszy od średniowiecza Lwów został zajęty przez armię szwedzką, obrabowany i zmuszony do zapłaty kontrybucji. Podkopało to status materialny miasta.

Od pierwszego rozbioru w 1772 roku znalazło się pod władzą Austrii, jako stolica Królestwa Galicji i Lodomerii – kraju koronnego w składzie Austro-Węgier, aż do ich upadku w 1918 roku. Od 1867 roku, po przekształceniu Cesarstwa Austrii w Austro-Węgry Lwów cieszył się szeroką autonomią i swobodą rozwoju nauki i kultury polskiej. W tym okresie był jednym z najważniejszych ośrodków nauki, oświaty i kultury polskiej oraz centrum politycznym i stolicą Galicji.

Podczas I wojny światowej, w nocy z 3 na 4 września 1914 roku Lwów został zajęty przez armię rosyjską, a po bitwie pod Gorlicami i kontrofensywie wojsk Państw Centralnych 22 czerwca 1915 znalazł się ponownie pod władzą Austrii. 1 listopada 1918, wraz z upadkiem Austro-Węgier politycy ukraińscy proklamowali we Lwowie powstanie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej i przy pomocy złożonych z Ukraińców oddziałów armii Austro-Węgier opanowali miasto. Polska ludność miasta przeciwstawiła się temu zbrojnie. Wybuchły polsko-ukraińskie walki o miasto, określane w polskiej historiografii jako obrona Lwowa. 22 listopada 1918 roku, po wycofaniu się Ukraińców z miasta, doszło do pogromu miejscowej ludności żydowskiej. Miasto było oblegane przez Ukraińską Armię Halicką do maja 1919. W sierpniu 1920 nacierające na miasto oddziały Armii Czerwonej zostały zatrzymane w bitwie pod Zadwórzem. Po zakończeniu walk marszałek Józef Piłsudski w uznaniu bohaterstwa mieszkańców a zwłaszcza Orląt Lwowskich odznaczył miasto Krzyżem Virtuti Militari.

Od 23 grudnia 1920 do 16 sierpnia 1945 roku Lwów był stolicą województwa lwowskiego II Rzeczpospolitej. Było to największe miasto Małopolski Wschodniej. W okresie II wojny światowej miasto było pod okupacją sowiecką, niemiecką i ponownie sowiecką. W konsekwencji decyzji mocarstw wielkiej trójki zapadłych na konferencji jałtańskiej Lwów znalazł się w granicach USSR a ludność polska została wysiedlona przez władze sowieckie.

Od 1991 roku miasto znajduje się w granicach niepodległej Ukrainy. Lwów jako miasto wieloetniczne rozwijał się do wybuchu II wojny światowej we współistnieniu wielu różnych narodowości: oprócz dominujących liczebnie Polaków Lwów zamieszkiwali Żydzi, Ukraińcy, Ormianie Niemcy, Czesi i Rosjanie. Obecnie, w wyniku powojennych przesiedleń ludności i zmiany granic państwowych, zdominowany jest przez ludność ukraińską. Współcześnie Lwów stanowi ważny ośrodek nauki i kultury na Ukrainie. Miasto jest głównym ośrodkiem kultury i życia społecznego mniejszości polskiej na Ukrainie. Jest ważnym ośrodkiem przemysłowym, węzłem lotniczym, kolejowym i drogowym. W 2015 liczył 729,4 tys. mieszkańców, jest siódmym co do liczby ludności miastem Ukrainy.

Historyczne centrum miasta zostało w 1998 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. O randze Lwowa świadczy fakt, że ponad pięćdziesiąt procent zabytków dzisiejszej Ukrainy znajduje się w tym mieście. Najważniejszymi zabytkami są:

–  Katedra Łacińska (osobny artykuł);

–  Kaplica Boimów (osobny artykuł);

–  Sobór św. Jura;

–  Katedra Ormiańska (osobny artykuł);

–  Cerkiew Wołoska (osobny artykuł);

–  Kościół dominikanów (osobny artykuł);

–  Kościół i klasztor bernardynów;

–  Cerkiew Przemienienia Pańskiego (osobny artykuł);

–  Teatr Skarbkowski;

–  Zespół kamienic w Rynku;

–  Budynek opery (osobny artykuł);

–  Cmentarz Łyczakowski (osobny artykuł);

–  Cmentarz Orląt (osobny artykuł);

– Pałac Potockich.

Lwów jest położony na pograniczu wschodniego Roztocza i Wyżyny Podolskiej, nad rzeką Pełtwią, 90 km na wschód od Przemyśla.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2017 roku.