Murowany zamek w Wąbrzeźnie został zbudowany przez biskupa chełmińskiego Hermana von Prizna przed rokiem 1321. Warownię wzniesiono na sztucznie podwyższonym krańcu półwyspu Jeziora Zamkowego, na północny-zachód od miasta. Ceglane założenie składało się z trójskrzydłowego zamku głównego na planie kwadratu o boku 60 m z wewnętrznym dziedzińcem i wysokiej, ośmiokątnej wieży od strony wschodniej, flankującej bramę wjazdową. Całość była otoczona zewnętrznym murem obronnym, tworząc międzymurze. Od północnego-wschodu znajdowało się ufortyfikowane, trapezoidalne  podzamcze oddzielone od zamku fosą.

         Po zniszczeniach wojennych w latach 1454-66 zamek został odbudowany i nadal pełnił rolę siedziby biskupiej. W latach 1611-13, w okresie rządów biskupa Macieja Konopackiego, nastąpiła barokowa rozbudowa zamku. W roku 1655 zamek został zniszczony przez pożar wzniecony przez Szwedów. Od tej pory popadł w ruinę. Po 1792 roku zaczęto rozbiórkę ruin, którą kontynuowano w XIX wieku. W 1920 roku na miejscu ruin założono park. Pierwsze prace badawcze podjęto w 1940 roku, które kontynuowano po II wojnie światowej. Obecnie w nadal istniejącym parku można zobaczyć fragmenty ruin i ogólny zarys budowli.

        Wąbrzeźno jest położone 33 km. na południowy-wschód od Grudziądza przy drodze nr 534 do Golubia-Dobrzynia. Ruiny znajdują się po prawej stronie szosy (ok.300 m) zaraz po wjeździe do miasta od północy.

         Zdjęcia wykonano w maju 2006 roku.