Barokowy pałac w Warcinie został zbudowany około 1664 roku dla rodziny von Zitzewitz, którzy posiadali tutejszy majątek od 1485 roku. Po 1660 roku dobra kupił Otto von Massow a następnie sprzedał je Adamowi Joachimowi von Podewils.  Podewilsowie około 1740 roku rozbudowali założenie. Od 1765 roku Warcino należało do Wernera von Podewils. Po jego śmierci majątek odziedziczyła jego córka, która wychodząc za mąż wniosła majątek w posagu do rodziny von Blumenthal. Około 1860 roku dobudowano eklektyczną kaplicę. W 1867 roku dobra zakupił kanclerz Otton von Bismarck i od tej pory aż do końca II wojny światowej majątek dziedziczyli kolejno syn Wilhelm, a następnie wnuk Bismarcka – Wilhelm Mikołaj.

Na przełomie XIX/XX wieku rezydencja została przebudowana. Powstała wówczas budowla zbudowana na planie czterech prostokątów z wieżą pałacową, umieszczoną między częścią zachodnią, a skrzydłem pałacu. Złożona generalnie dwukondygnacyjna i podpiwniczona bryła, powstała po kilkakrotnych przebudowach i rozbudowach, nakryta została dachami czterospadowymi i mansardowymi. Zachodnia część istniejącej dzisiaj rezydencji jest najstarszym fragmentem barokowego pałacu Zitzewitzów.  W latach 40-tych XVIII wieku do pałacu dobudowano dwa boczne skrzydła, które w XIX i XX wieku zostały rozebrane. W końcu XVIII lub na początku XIX wieku w sąsiedztwie powstała ryglowa stajnia-wozownia, zachowana do dzisiaj. W 1872 roku dobudowano obszerne skrzydło wschodnie, zwane później budynkiem książęcym. W 1901 roku dobudowano skrzydło z wieżą i łącznikiem. W drugiej połowie XVII wieku założono również park krajobrazowy. W takiej postaci pałac zachował się do dnia dzisiejszego.

Od 1946 roku założenie pałacowo-parkowe z budynkami gospodarczymi użytkowane jest przez Zespół Szkół Leśnych i jest dostępne dla zwiedzających. Pałac należy do jednego z najlepiej utrzymanych i wyposażonych obiektów zabytkowych w powiecie słupskim. Zachowało się wiele oryginalnych elementów wyposażenia pałacu, między innymi sala kominkowa z wielkim, zielonym kominkiem, na którym wyryto zawołanie rycerskie „In trinitate robur”, co znaczy „w trójcy siła”. Na kominku także wyryta jest data 1871 oraz herb Alzacji i Lotaryngii. Sala kominkowa za czasów Bismarcka była jego gabinetem, sala myśliwska i biała. Zachowały się również:

– sala reprezentacyjna (na wprost od wejścia) – znajdujące się na suficie herby odkryto niedawno.

– sala myśliwska – pokój po prawej stronie, zaraz przy wejściu.

– sypialnia kanclerza – obecnie pokój nauczycielski.

– sypialnia żony Ottona -Johanny – dziś klasa chemii.

W Warcinie zachował się także zespół dworsko-folwarczny z 1 połowy XIX i przełomu XIX i XX wieku. Jest to budynek o konstrukcji szkieletowej na podmurówce (otynkowany) wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta, parterowy z wystawką oraz lokalnościami mieszkalnymi wydzielonymi ze strychu, częściowo podpiwniczony, nakryty dachem dwuspadowym. Wnętrze jest dwutraktowe z sienią na osi oraz korytarzami rozdzielającymi pomieszczenia.

Warcino jest położone 29 km na południowy-zachód od Słupska, przy drodze nr 208 z Barcina do Polanowa.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2017 roku.