Barbakan w Warszawie został zbudowany około 1548 roku, według projektu architekta Jana Baptysty Wenecjanina. Budowlę wzniesiono w pasie murów obronnych na przejściu ze Starego do Nowego Miasta. Wraz z pobliską Bramą Łazienną i Basztą Prochową obiekt tworzył tzw. Bramę Zakroczymską. Barbakan był elementem średniowiecznego budownictwa obronnego, zazwyczaj w formie okrągłej, murowanej budowli wysuniętej przed linię murów obronnych i połączonej z bramą szyją, która łączyła mur obronny z np.: basztą, wieżą, basteją, rondelą, tarasem, bastionem lub rawelinem. Ten typ budowli obronnej rozpowszechnił się w średniowieczu i w różnych formach przetrwał do połowy XVIII wieku. Jego rozwinięciem był stosowany od XVI wieku rawelin.

Warszawski barbakan, już w chwili jego wybudowania był przestarzały i nie spełniał ważniejszych funkcji obronnych, głównie wskutek rozwoju artylerii. Tylko raz w swej historii uczestniczył w obronie Warszawy – podczas potopu szwedzkiego, kiedy to wojska króla Jana Kazimierza odbijały go 30 czerwca 1656 roku z rąk szwedzkich. Jak można zauważyć, brama do barbakanu od strony Nowego Miasta nie leży w osi ulicy, tylko jest pod pewnym kątem. Zamierzano w ten sposób chronić ludność cywilną przed kulami w przypadku ataku na budowlę. Pociski kierowane w bramę leciały dalej i uderzały w mur a nie prosto na ulicę. W XVIII-XIX wieku pozostałości bramy włączono w obręb nowo wybudowanych w jej miejscu kamienic. W latach 1937-38, pod kierownictwem Jana Zachwatowicza zrekonstruowano fragment murów oraz zachodnią część mostu Barbakanu dzięki wyburzeniu stojącego w tym miejscu domu. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 roku oraz powstania warszawskiego w 1944 roku cała zabudowa Starówki uległa zniszczeniu. Rekonstrukcji dokonano w latach 1952-54 pod kierownictwem Wacława Podlewskiego na podstawie XVII-wiecznych rycin. Przy odbudowie posłużono się m.in. gotycką cegłą z rozebranych kamienic w Nysie i Wrocławiu. 

Barbakan znajduje się w północnej części Starego Miasta.

Zdjęcia wykonano w marcu 2011 roku.