Barokowy pałac Blanka powstał w 1762-64 wg projektu Szymona Bogumiła Zuga z inicjatywy Filipa Nereusza Szaniawskiego. Pierwotnie był to drewniany dworek. 22 czerwca 1776 roku Szaniawski sprzedał swoją rezydencję Aleksandrowi Soldenhoffowi, generałowi-majorowi wojsk koronnych. Ten z kolei w ciągu niecałego roku sprzedał pałac Józefowi Mikorskiemu, podkomorzemu gostyńskiemu oraz Janowi Rzeszotarskiemu, sędziemu województwa rawskiego. W 1777 roku jego czwartym właścicielem został bankier warszawski pochodzenia francuskiego Piotr Blank, który przekształcił i rozbudował wnętrze oraz elewację zewnętrzną oraz dobudował bramę wjazdową. Od jego nazwiska pochodzi nazwa pałacu.

Założenie składa się z korpusu głównego i dwóch oficyn, okalających dziedziniec. Korpus główny połączony jest z oficynami cofniętymi, niewidocznymi od ulicy partiami. Całość jest jednopiętrowa, choć mury korpusu są wyższe od oficyn, inne są też wymiary okien. Korpus główny zbudowany został na planie wydłużonego prostokąta z trójbocznym ryzalitem w osi. Ryzalit jest najbardziej dekoracyjnym elementem o dość niespotykanej formie. Na parterze jego naroża są zaokrąglone, na piętrze ścięte prosto. W części przyziemia mieści się wejście do pałacu, na piętrze znajduje się balkon o wybrzuszonej, zdobionej kracie. Ścianę frontową wieńczy trójkątny szczyt z kartuszem herbowym. Po obu stronach trójkątnego szczytu znajdują się owalne, spłaszczone blaszane wazy z kwiatonami. Elewacja frontowa poza ryzalitem jest boniowana poziomo, piętro zaś przecinają pilastry w stylu doryckim, na przemian pojedyncze i w parach. Do tego odnajdujemy tu szereg dekoracyjnych elementów architektonicznych jak głowy wołów, czy festony z liści. Elewacje oficyn powtarzają, aczkolwiek w uproszczony sposób, wykorzystane w korpusie głównym elementy architektoniczne. Narożniki przy bramie są ścięte, co nadaje całości bardzo elegancki charakter. Narożnik u zbiegu Senatorskiej i Daniłowicza posiada na pierwszym piętrze balkon z podobną, wybrzuszoną balustradą co ryzalit korpusu głównego. Od ulicy Senatorskiej, między oficynami znajduje się brama wjazdowa na dziedziniec.  Sale reprezentacyjne znalazły się na piętrze, dlatego okna są tu duże i zaczynają się od posadzki. Wszystkie obiekty nakryto dwuspadowymi dachami, jedynie nad ryzalitem korpusu głównego dach jest łamany.

W XIX wieku rezydencję przerobiono na kamienicę czynszową, w której ulokowano mieszkania i sklepy. Od 1916 roku w pałacu znajdowała się siedziba Komendy Milicji Miejskiej, a po odzyskaniu niepodległości – Komenda Policji Państwowej m.Warszawy. W okresie międzywojennym Pałac Blanka do 1939 roku był budynkiem reprezentacyjnym prezydenta Starzyńskiego. Podczas okupacji niemieckiej do 1944 roku pałac był siedzibą Stadthauptmannschaft Warschau gdzie urzędował Ludwig Leist. Do końca okupacji Niemcy zrabowali wszystkie dobra historyczne z pałacu. 4 sierpnia 1944 roku, w czasie jego obrony podczas powstania warszawskiego, poległ znany poeta i żołnierz AK, Krzysztof Kamil Baczyński, co upamiętnia tablica umieszczona na zewnętrznej ścianie pałacu. Ponadto w holu głównym pałacu na postumencie znajduje się popiersie Baczyńskiego oraz kolejna tablica pamiątkowa. Sam pałac został niemal całkowicie zniszczony, a po wojnie był pierwszym odbudowanym budynkiem w Warszawie. Klatka schodowa i Sala Muszlowa otrzymały wystrój sprzed zniszczenia, reszta pomieszczeń została na nowo zaprojektowana w uproszczony sposób. Przez wiele lat znajdowały się tu biura Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Obecnie pałac Blanka jest siedzibą Ministerstwa Sportu i Turystyki.

Pałac Blanka znajduje się w Warszawie przy ul. Senatorskiej 14.

Zdjęcia wykonano w marcu 2012 roku.