Pierwszy murowany kompleks pałacowy na terenie warszawskich Sielc został założony najprawdopodobniej pod koniec XVIII wieku przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który od roku 1775 dzierżawił te tereny. W skład dawnego folwarku wchodził główny budynek pałacowy i dwie oficyny, kompleks zabudowań gospodarczych, oraz ogród w stylu angielskim. W roku 1820 majątek stał się własnością Wielkiego księcia Konstantego, który uważany jest za fundatora obecnego założenia pałacowego, prawdopodobnie według projektu Jakuba Kubickiego. Wątpliwości związane z czasem powstania budynku i parku wynikają z faktu, że pałac został zbudowany w stylu obowiązującym w Polsce w latach około 1790-1830; ponadto nie jest on wzmiankowany w źródłach sprzed 1820 roku.

Powstała wówczas piętrowa, podpiwniczona budowla z użytkowym poddaszem, wzniesiona na rzucie prostokąta, nakryta dachem czterospadowym z oknami powiekowymi. W obu osiach dziewięcioosiowych elewacjach dłuższych usytuowano trójosiowe ryzality, zwieńczone trójkątnymi szczytami. Po obu stronach kolistego dziedzińca wzniesiono równolegle do pałacu dwie piętrowe oficyny nakryte czterospadowymi dachami. Po zachodniej stronie pałacu rozciągał się angielski park krajobrazowy o powierzchni blisko 11 hektarów, istniejący już za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Na początku XIX wieku folwarkiem zarządzał Zarząd Księstwa łowickiego należący do żony wielkiego księcia – Joanny Grudzińskiej. Po jej śmierci w 1831 roku, zgodnie ze sporządzonym testamentem sielecki majątek otrzymał ówczesny król Polski, car Mikołaj I Romanow. W 1832 roku, po upadku Powstania listopadowego, pałac przemieniono na miejsce wypoczynku dygnitarzy wojskowych. Później rezydencja zaczęła ulegać powolnej degradacji. W 1911 roku posiadłość została wydzierżawiona na okres 25 lat przez niejakiego Włodarczyka, byłego dzierżawcę browaru wilanowskiego. W roku 1918, po odzyskaniu niepodległości zarząd miasta zaczął czynić starania aby dewastowaną posiadłość zrewitalizować, a ogród angielski przekształcić ogólnodostępny park. 26 kwietnia 1932 roku zostało zawiązane „Towarzystwo Przyjaciół Belwederu, Czerniakowa, Sielc i Siekierek”, które sprawowało pieczę nad oddanym do użytku publicznego parkiem. W 1933 roku w południowej oficynie pałacu, Towarzystwo „Opieka” działające przy pobliskiej parafii pod wezwaniem św. Bonifacego, utworzyło świetlicę dla ubogich dzieci. Okres II wojny światowej pałac przetrwał najprawdopodobniej bez większych strat, jedynie spaleniu uległy zabudowania gospodarskie. W okresie PRL-u kompleks zabudowań został odseparowany od parku żelaznym ogrodzeniem stojącym do dziś. Pałac i przyległe do niego oficyny przeszły pod kuratelę pobliskiej Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych. Pomieszczenia rozparcelowano i zamieniono na mieszkania pracownicze. Po 1989 roku budynki zaczęły popadać w ruinę. Ostatni lokatorzy opuścili budynek około 2000 roku; od tego momentu przez pięć lat pałac był dewastowany i rozkradany. Doszczętnie zdemolowany pałac został wydzierżawiony Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych „Lewiatan” w 2005 roku, dzięki czemu doczekał się on gruntownego remontu. Podczas remontu do pałacu od strony parku dobudowano nieoryginalny balkon, zaś od strony dziedzińca portyk balkonowy, oba wsparte na kolumnach.

Pałac „Folwark Sielce” w Warszawie usytuowany na terenie dzielnicy Sielce, znajduje się przy ulicy Zbyszka Cybulskiego 3.

Zdjęcia wykonano w marcu 2018 roku.