Kamienica Jacobsona w formie przyulicznego pałacu w centrum Warszawy została wzniesiona około 1780 roku, za panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego dla jubilera Fryderyka Jacobsona. Przypuszcza się że projektantem założenia był Jakub Fontana, zaś wystrój wnętrz mógł być dziełem Szymona Bogumiła Zuga. Rezydencja ma dwa piętra i trzyosiową facjatkę pośrodku w formie belwederku. Całość nakryto dwuspadowym dachem z facjatkami. W osi budynku na parterze znajduje się brama wjazdowa na podwórko. Przyziemie pierwotnie zdobiło boniowanie, wyżej zaś pięć efektownych konsol podtrzymuje imponujący balkon pierwszego piętra. Elewacje ożywiły pilastry akcentujące część środkową fasady oraz delikatne dekoracje między oknami. Całość zwieńczyły niskie attyki balustradowe zakończone niegdyś kamiennymi wazonami. Wewnątrz kamienicy zachowały się ówczesne dekoracje.

Po śmierci Jacobsona w 1779 roku kamienica przeszła na własność jego żony Magdaleny Wilhelminy z Kramerów. Potem budynek wielokrotnie zmieniał właścicieli. W 1790 roku zięć Jacobsona – Michał Gröll przeniósł z Marywilu do oficyny kamienicy swoją drukarnię.Około 1830 roku budynek kupił  Józef Cichocki, który wraz z żoną Anną z Filipeckich prowadził tu jeden z najbardziej znanych muzycznych salonów warszawskich. W 1848 roku po śmierci Cichockiego kamienicę kupił kupiec Wojciech Kubarski. Budynek został częściowo zniszczony w 1944 roku. Już po wojnie zaczęto obiekt bezmyślnie dewastować. Odbudowano go w latach 1962–77 ze znacznymi zmianami. Obecnie jest siedzibą Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej.

Kamienica Jacobsona znajduje się w ciągu ulicznym przy alei Solidarności 105 w Warszawie.

Zdjęcia wykonano w marcu 2019 roku.