Pierwotny pałac usytuowany przy ul. Miodowej 14, prawdopodobnie został zbudowany w 1630 jako dwór biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika. Jednakże niektórzy historycy sądzą że był to dwór Cypriana Pawła Brzostowskiego – stolnika wileńskiego zbudowany w 1669 roku. Była to dwualkierzowa budowla, poprzedzona wąskim i wydłużonym dziedzińcem, wzdłuż którego wznosiły się oficyny. Z tyłu znajdował się niewielki ogródek.

W 1670 roku właścicielem posesji był Andrzej Kazimierz Giełgut, podstoli żmudzki, sekretarz królewski a od 1673 pisarz Wielkiego Księcia Litewskiego. W 1743 roku jako właścicielkę wymienia się wojewodzinę pomorską, Konstancję z Gnińskich Czapską. Kolejnymi właścicielami byli: Zyberkowie, Rzewuscy, Ożarowscy. Około 1757 roku na miejscu mocno zniszczonego postawiono nowy pałac dla Jana Karola Mniszcha, podkomorzego litewskiego i łowczego koronnego. Był to trzynastoosiowy, przyuliczny, piętrowy pałac przechodzący trójosiowym ryzalitem w II piętro. Ryzalit wieńczył trójkątny szczyt z wazonem. Kolejną właścicielką rezydencji była Ludwika z Mniszchów Sułkowska.

W latach 1790-1824 pałac należał do rodziny Chodkiewiczów. W latach 1785-95 wystrój rokokowy wnętrz pałacowych uległ wymianie na klasycystyczny. Na początku 1800 roku podwyższono obiekt o 1 piętro, wg projektu Stanisława Kostki Hoffmana, jednakże nie jest znana dokładna data przebudowy. Kolejni właściciele pałacu to: od 1824 E. Czaczkowski, od 1827 Jan Kochanowski, od 1851 Jan Hryniewicz. W I połowie XIX w pałacu mieściła się kawiarnia „Honoratka”, która funkcjonuje do dziś jako restauracja pod tą samą nazwą. W 1831 roku było to miejsce spotkań Towarzystwa Patriotycznego. Bywali tu także: Fryderyk Chopin, Joachim Lelewel, Ksawery Bronikowski, Piotr Wysoki, Maurycy Mochnacki. W pałacu mieściła się także kaplica wyznania anglikańskiego, a następnie Konsystorz Warszawski. W 1852 obiekt restaurowano pod kierunkiem Alfonsa Kropiwnickiego. W 1862 nowym właścicielem posesji został Leon Skiwski, a następnie jego spadkobiercy. Pałac pozostawał w rękach prywatnych do 1920, kiedy to jego nowym nabywcą został Związek Rzemieślników Chrześcijan.

W 1944 roku, podczas walk powstańczych obiekt został spalony i częściowo wyburzony. Odbudowano go w latach 1948-49 według projektu Jana Bogusławskiego i J. Łowińskiego. Nowa zabudowa tylko po części nawiązywała do stanu sprzed połowy XIX. Oprócz pałacu wybudowano od północnego wschodu budynek-skrzydło połączony z nim w poziomie piwnicy, parteru i piętra. Budynek ten nawiązywał do pierwotnej oficyny, był jednak znacznie krótszy. Wzdłuż ulicy Kapitulnej wzniesiono po części na XIX-wiecznych piwnicach oficynę wolno stojącą, zamykającą wschodnią granicę posesji. Równolegle do niej postawiono bliźniaczą oficynę, zamykającą symetrycznie dziedziniec, stanowiącą jednakże odrębną własność. Dodatkowo na terenie dziedzińca wyodrębniono murkiem z piaskowca przestrzeń ze zbiornikiem wodnym. W latach 1950-56 Henryk Grunwald zaprojektował ozdobną kratę.

Obecnie jest to dwupiętrowy, podpiwniczony budynek, nakryty dachem dwuspadowym, z facjatami od frontu i z pięcioma wystawkami w połaci tylnej nakrytymi daszkami dwuspadowymi. Skrzydło piętrowe, podpiwniczone, nakryte dachem czterospadowym ze świetlikami. Trzynastoosiowa fasada posiada w osi trzyosiowy ryzalit zwieńczony tympanonem. Elewacja została podkreślona cokołem z piaskowca, gzymsem kordonowym-podokiennym oraz wieńczącym. Ryzalit rozczłonkowany powyżej parteru czterema pilastrami, podkreślony balkonem wspartym na czterech kroksztynach, pod którym znajduje się wejście główne o łuku koszowym. Elewacja tylna, północna opracowana podobnie do fasady, o osi środkowej wyznaczonej koszowo zamkniętym wejściem podkreślonym w poziomie. W części piwnic sklepienia murowane kolebkowe z lunetami i kolebkowe-krzyżowe wsparte na słupach. Wnętrza dwutraktowe, w części dwu i półtraktowe z dwuczęściowym hallem na osi i klatką schodową usytuowaną w trakcie frontowym. Parter o charakterze recepcyjnym, piętro reprezentacyjne, II piętro pełni obecnie funkcje biurowe. Skrzydło dwu i półtraktowe, z piętrem dostępnym z poziomu korpusu głównego, przeznaczonym na wielką salę konferencyjną z małym, trójpomieszczeniowym zapleczem. Główny wjazd na posesję znajduje się od strony ulicy Podwale, przychód natomiast od Kapitulnej. Oba poprzedzone są wielosłupowymi bramami. Pałac stał się siedzibą Związku Izb Rzemieślniczych i Izby Rzemieślniczej. Ponadto w pałacu mieści się wiele instytucji związanych ze Związkiem Rzemiosła Polskiego. Siedzibę ma tu również Polsko-Niemiecka Izba Przemysłowo-Handlowa oraz przedstawicielstwo niemieckiej agencji promocji handlu i inwestycji Germany Trade and Invest. Od strony ulicy Podwale mieści się m.in. Zakład Doskonalenia Zawodowego prowadzący różne kursy.

Rokokowo-klasycystyczny Pałac Chodkiewiczów znajduje się w Warszawie przy ul. Miodowej 14.

Zdjęcia wykonano w marcu 2012 roku.