Najważniejszym zabytkiem Mediolanu, gotycka z elementami renesansowymi i barokowymi, katedra Santa Maria Nascente (Duomo di Milano) położona na Piazza del Duomo, utworzonym na przełomie lat 60-tych i 70-tych XIX wieku. Zbudowana z cegły obłożonej białym marmurem świątynia, jest największym kościołem we Włoszech (większa od niej Bazylika św. Piotra w Rzymie formalnie leży na terenie Watykanu) i jednym z największych kościołów na świecie, mogącym pomieścić, 40 tys. osób. Budowla jest długa na prawie 160 m i szeroka na ponad 90 m, a jej wysokość, liczona od poziomu placu do najwyższego punktu złoconej figury Madonny na szczycie świątyni, sięga prawie 110 m.

Tym, co rzuca się w oczy każdemu, kto staje na Piazza del Duomo, jest dekoracja fasady i całej elewacji katedry, a także (a może przede wszystkim) charakterystyczny dach z setkami sterczyn, gargulców i rzeźb, z których największą jest wspomniana wyżej, widoczna z daleka figura Madonny, La Madonnina, wysoka na ponad 4 m, w 1774 roku umieszczona na wieżyczce stojącej na skrzyżowaniu nawy głównej i transeptu. Na dach, z którego rozciągają się widoki na miasto można wejść po schodach lub wjechać windą.

Katedra została zbudowana w miejscu, gdzie wcześniej, od czasów rzymskich, stały dwie świątynie: katedra Santa Maria Maggiore oraz kościół św. Tekli. Obie budowle zostały rozebrane, by zrobić miejsce dla nowej katedry, której wznoszenie rozpoczęto w 1386 roku. W 1418 roku ołtarz główny poświęcił ówczesny papież, Marcin V, zaś w 1572 roku nowa katedra, wciąż w budowie, została konsekrowana przez kardynała i arcybiskupa Mediolanu, Karola Boromeusza. Fasadę ukończono w 1805 roku (26 maja tego roku Napoleon Bonaparte został w mediolańskiej katedrze koronowany na króla Włoch), a ostatnią bramę do świątyni dopiero w styczniu 1965 roku i tę właśnie datę, choć pewne prace wykończeniowe wciąż trwają, przyjmuje się jako datę zakończenia budowy.

Pięcionawowy kościół został zbudowany na planie krzyża łacińskiego z  trójnawowym transeptem oraz głębokim prezbiterium z obejściem i wieloboczną apsydą. Nawy rozdzielono kilkudziesięcioma potężnymi filarami. We wnętrzu warto zwrócić uwagę m.in. na prezbiterium, uchodzące za arcydzieło późnego renesansu, ogromne witraże, nagrobki arcybiskupów i innych osobistości, ołtarze Pellegrina Tibaldiego, który zaprojektował też posadzkę, liczne rzeźby, pochodzące z IV wieku baptysterium (w którym w 387 roku św. Ambroży miał dokonać chrztu św. Augustyna), czy stojący w lewym transepcie ogromny tzw. kandelabr Trivulzia (którego część pochodzi z XII wieku). W krypcie pod prezbiterium są przechowywane relikwie św. Karola Boromeusza, a w skarbcu można obejrzeć naczynia i szaty liturgiczne, cenne dzieła sztuki sakralnej.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2019 roku.