Neapol (wł. Napoli) istniał już w IX wieku p.n.e. jako osada Parthenope, lecz w V wieku został zajęty przez greckich osadników z pobliskiego Cumae i nazwany Neapolis (czyli Nowe Miasto). W 327 roku p.n.e. miasto zostało zdobyte przez Samnitów, a w 290 roku p.n.e. przez Rzymian. Od VI wieku n.e. funkcjonuje jako wolne miasto, choć znajduje się pod władzą Bizancjum. W 1139 roku Neapol zostaje podbity przez Normanów i przyłączony do Królestwa Sycylii, a od roku 1226 pod panowaniem Andewagenów staje się staje się jej stolicą. W 1442 roku miasto zostało zdobyte przez Alfonsa V, króla Aragonii, a w latach 1504-1714 znajduje się we władaniu Hiszpanii. W latach 1714-35 dostaje się pod panowanie Austrii, a następnie do 1799 roku pod panowanie hiszpańskich Burbonów. W 1799 roku Neapol zostaje zdobyty przez Napoleona Bonaparte, który utworzył Republikę Partenopejską, a następnie Królestwo Neapolu. W 1815 po upadku Napoleona, miasto wchodzi w skład Królestwa Obojga Sycylii, a w 1860 w skład zjednoczonych Włoch.

Neapol jest bardzo rozprzestrzenionym miastem, bez wyróżniającego się rynku głównego w centrum. Obszar pomiędzy Piazza Garibaldi a Via Toledo, mniej więcej odpowiadający starorzymskiemu Neapolis, którego spora część nadal znajduje się pod ziemią, stanowi stare miasto – Centro Storico. Tutaj właśnie wśród wąskich i zatłoczonych ulic znajduje się większość zabytków miasta. Dwie główne ulice Centro Storico to Via dei Tribunali i równoległa Via San Biagio dei Libari, zabudowane starymi gmachami biegną ze wschodu na zachód wzdłuż dawnych „decumanus” z czasów rzymskich.

Parę metrów na północ od tej pierwszej znajduje się gotycka, pochodząca z XIII wieku, katedra (Duomo) pod wezwaniem św.Januarego (San Gennaro). Św. January (patron Neapolu) poniósł męczeńską śmierć w Pozzuoli w 305 roku i jego relikwie znajdują w katedrze. Jego krew, przechowywana w szklanej ampułce, jest przedmiotem cudu San Gennaro. W pierwszą sobotę maja oraz 19 września i 16 grudnia krew świętego zmienia swój stan skupienia ze stałego na ciekły. Fasada kościoła pochodzi z XIX wieku natomiast wyposażenie wnętrza jest barokowe. Pierwsza kaplica po prawej stronie od wejścia jest pw. San Gennaro. Pod ołtarzem znajduje się krypta z wystrojem renesansowym zawierająca groby San Gennaro i papieża Innocentego IV. 

Na zachód od Duomo, przy Piazza San Domenico wznosi się gotycki kościół pw . św. Dominika zbudowany w 1289 roku. W jednej z kaplic kościoła znajduje się cudowny obraz Ukrzyżowanie, który miał przemówić do św. Tomasza z Akwinu.

Skręcając w lewo przejdziemy koło uniwersytetu do ruchliwego placu Piazza del Municipio, rozciągającego się od terminalu promowego do Palazzo Municipale i zdominowanego przez potężny Castel Nuovo, wzniesiony w 1282 roku przez Andewagenów. Między potężnymi wieżami bramnymi znajduje się renesansowy łuk triumfalny zbudowany dla upamiętnienia zdobycia miasta przez Alfonso I.

Za zamkiem znajduje się teatr Teatro San Carlo wzniesiony w 1737 roku a dalej Palazzo Reale zbudowany w 1602 roku dla króla Filipa II. Idąc od Palazzo Municipiale na północ ulicą Via Toledo dojdziemy do Museo Archeologico Nazionale mieszczące zabytki z wykopalisk w Pompejach i Herkulanum oraz bogate zbiory rodziny Farnese. Na prawo od muzeum znajduje się wzgórze Vomero, na którego szczycie wzniesiono w XIV wieku twierdzę Castel Sant’ Elmo. Jeszcze jedna twierdza Castel dell’ Ovo (Zamek na Jajku) znajduje się na małej wysepce przy brzegu dzielnicy Santa Lucia w południowej części miasta. 

Neapol jest stolicą regionu Kampania. Miasto znajduje się nad Zatoką Neapolitańską, u podnóża Wezuwiusza   220 km na południe od Rzymu.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2008 roku.