Historia starożytnego miasta Akragas, w którym zlokalizowana jest Dolina Świątyń, zaczęła się dopiero w 582 roku p.n.e. Założyli je mieszkańcy Gelai i koloniści z Rodos i Koryntu. Nazwę zawdzięczało rzece, nad brzegiem której je wzniesiono. W ciągu niespełna 100 lat miasto zdobyło status jednej z najpotężniejszych greckich kolonii.
Największy rozkwit Akragas przypada na czasy rządów tyranów Falarisa i Terona. Drugi z wymienionych zadał klęskę Kartagińczykom w bitwie pod Himerą (480 rok p.n.e.). Był też inicjatorem rozbudowy miasta i unowocześnienia jego infrastruktury. U szczytu swojej potęgi, miasto obejmowało swoimi granicami tereny między Etną a Himerą, aż do Selinuntu i Gelai. Rozwijało się gospodarczo, głównie dzięki eksportowi wyrobów skórzanych, oliwy i wina. Otaczały je mury obronne o długości ok. 12 km z dziewięcioma bramami. W ich obrębie znajdowały się wspaniałe zabudowania świątynne, administracyjne i mieszkalne. Po śmierci Terona (w 473 roku p.n.e.) władzę objął jego syn Trazydeos, jednak rządy tyrana nie trwały długo. W 471 roku p.n.e. mieszkańcy miasta podnieśli bunt i wygnali władcę. Na mocy reformy kierowanej przez filozofa Emedoklesa, w Akragas zapanowała demokracja. Powołano wówczas radę, której członkowie byli wybierani przez obywateli.
W 406 roku p.n.e. miasto zostało zdobyte i zniszczone przez Kartagińczyków. W 350 roku p.n.e. Akragas zostało odbudowane (z inicjatywy Timoleona), ale ponownie ucierpiało w czasie wojen punickich. Do 210 roku p.n.e. miastem rządzili Kartagińczycy. W trakcie II wojny punickiej padło łupem Rzymian. Ci zmienili jego nazwę na Agrigentum. Odbudowane świątynie poświęcili bóstwom ze swojego panteonu. Gdy Cesarstwo Rzymskie upadło, miasto stało się celem najazdów barbarzyńskich plemion, później zostało podporządkowane Bizancjum. W 828 roku zajęli je Arabowie i przemianowali na Kerkent.
W 1087 roku Sycylia została podbita przez Normanów. Pod ich panowaniem, miasto zyskało nazwę Girgenti, pod którą funkcjonowało do 1927 roku. Wówczas Mussolini zdecydował się przywrócić włoskim miastom nazwy, pod którymi były znane w czasach cesarskich. Girgenti nazwano wówczas Agrigento.
Agrigento jest położone nad morzem Śródziemnym, ok 160 km na południe od Palermo.
Zdjęcia wykonano w październiku 2025 roku.
Najważniejszym zabytkiem jest Dolina Świątyń – to park archeologiczno-krajobrazowy, w którym znajdują się pozostałości zabudowy starożytnego miasta Akragas. Dolina Świątyń została w 1997 roku wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Zajmuje obszar ok. 1800 hektarów. Większość zabytków pochodzi z okresu największego rozkwitu miasta (V wiek p.n.e.). Obiekty sakralne reprezentują styl dorycki i zostały zbudowane z lokalnej skały wapiennej o intensywnie żółtej barwie.
Świątynia Junony Łacińskiej pochodzi z lat 450-440 p.n.e. i po stronie wschodniej posiada pozostałości po monumentalnym ołtarzu. Wybudowano ją na wysokości 120 metrów n.p.m. i składała się z trzech pomieszczeń otoczonych kolumnadą. Prawdopodobnie powstała ona pomiędzy 450 a 440 rokiem p.n.e. W 406 roku p.n.e. zburzona przez Kartagińczyków i odbudowana już za czasów rzymskich. Do dziś stoi 30 kolumn.
Świątynia w czasach greckich poświęcona była Herze, patronce małżeństw, i to właśnie w środku odbywała się część ceremonii ślubnej.
Świątynia Junony
Świątynia Concordii (Zgody) powstała ok. 440-430 r. p.n.e. i dzięki późniejszemu przekształceniu jej w kościół nie uległa poważniejszym zniszczeniom i należy obecnie do najlepiej zachowanych świątyń greckich. Wzniesiono ją około 430 roku p.n.e. Budowla ma długość 42 metrów przy szerokości około 20 metrów.
W 597 roku budowlę zamieniono na chrześcijańską bazylikę San Gregorio delle Rape i dopiero w 1743 roku została ona włączona w poczet zabytków narodowych. Kilkadziesiąt lat później rozebrano chrześcijańskie dodatki i przywrócono świątyni jej dawną świetność. Na pewno jednak dzięki praktycznemu wykorzystaniu antycznej struktury zachowała się ona w tak dobrym stanie.
Przy świątyni znajduje się rzeźba polskiego artysty Igora Mitoraja – Upadły Ikar.
Świątynia Concordi - Zgody
Upadły Ikar Igora Mitoraja
Świątynia Herkulesa (Heraklesa) jest najstarsza, pochodzi z końca VI wieku p.n.e. Miała podłużną, trzy stopniową bazę, na której wznosiło się 38 kolumn doryckich. Zachował się przedsionek (pronaos) i opistodomos z ogrodzoną tylną częścią.
Świątynia Heraklesa
Świątynia Zeusa została wybudowana po 480 r. p.n.e. i była to największa świątynia w Akragas. Widoczne są pozostałości ogromnych posągów atlantów. Przed nią znajdował się olbrzymi ołtarz, przypuszczalnie przeznaczony na ofiary ze stu wołów (hekatomba). Świątynia najprawdopodobniej nie została ukończona przed najazdem kartagińczyków, który zniszczył miasto w 408 r. p.n.e.
Z tej należącej niegdyś do największych świątyń antycznego świata zostały dziś jedynie podstawy, fragmenty elementów oraz telamony (rzeźby w formie kolumny). Jeden telamon leży przy świątyni, drugi stoi pionowo w Muzeum Archeologicznym. Ich wysokość to ponad 7 metrów.
Sama budowla miała 113 metrów długości i 56 metrów szerokości. Co ciekawe, jako jedyna ze świątyń w Akragas posiadała nieparzystą liczbę przednich kolumn – tych było 7. Świątynię wzniesiono na część zwycięstwo nad Kartagińczykami w 480 roku p.n.e.
Ruiny świątyni Zeusa
Rekonstrukcja Atlanta
Świątynia Dioskurów (Kastora i Polluksa) – obecnie widoczny fragment narożnika z 4 kolumnami to wynik rekonstrukcji z 1836 roku. Na kolumnach widoczne są resztki białego otynkowania. Z tyłu znajduje się okrągły ołtarz (część sanktuarium bóstw podziemnych).
Ruiny świątyni Dioskurów
Świątynia Asklepiosa lub świątynia Eskulapa, będąca częścią pozamiejskiego sanktuarium zbudowanego z dala od murów miejskich, miejsca pielgrzymek chorych poszukujących uzdrowienia.
Świątynia Asklepiosa
Arcosoli – Pomiędzy Świątynią Zgody a Świątynią Junony, wzdłuż wykutych w skale pozostałości starożytnego muru miejskiego, widoczne są grobowce arcosolium z okresu bizantyjskiego
Groby niszowe
Inne zabytki
Cysterna na wodę
Cysterna na wodę
Nekropolia