Obecna trójnawowa Bazylika pw. św. Elżbiety we Wrocławiu (zwana Farą Elżbietańską) została ufundowana przez księcia Bolesława III Rozrzutnego na początku XIV wieku w stylu gotyckim, na miejscu starszego założenia romańskiego. W latach 1309-18 wzniesiono zachodnie przęsło naw, w 1340 roku ukończona była nawa, w 1384 roku kaplica pw. Najświętszej Maryi Panny, a w 1387 roku prezbiterium. Nawa główna ma wysokość 29,7 m. Prezbiterium kościoła wydzielone jest jedynie we wnętrzu wydatnymi gurtami jest zamknięte trójbocznie. Nawy boczne przedłużone są do końca prezbiterium i zakończone są analogicznie do niego. Bryła kościoła ma długość 68,2 m i szerokość 34,47 m. Ukończona w połowie XV wieku przylegająca do kościoła od południa masywna, pozbawiona przypór i akcentowana lizenami i blendami wieża osiągnęła wraz z hełmem wysokość 130,5 m, będąc najwyższą wieżą na Śląsku. Kruchty powstały po stronie południowej i północnej, główny portal prowadzi do przyziemia wieży. Stosunkowo nieefektowna elewacja zachodnia nie posiada portalu i ze względu na przylegającą do niej ulicę położona jest ukośnie w stosunku do osi kościoła.

6 kwietnia 1525 roku kościół św. Elżbiety stał się pierwszym ze śląskich kościołów, który przejęli ewangelicy, a pastorem został Ambrosius Moiban. W 1529 roku w czasie wichury zawalił się drewniany hełm wieży, a jego szczątki upadły na otaczający kościół cmentarz. Wieżę odbudowano w latach 1531-35 ze znacznie mniejszym hełmem renesansowym o formie istniejącej do dziś. W 1598 roku podczas remontu dachu położono dachówkę, tworzącą wzór czerwonej-zielonej szachownicy. W 1649 roku zawaliła się część więźby dachowej. Kolejny raz poważnych zniszczeń kościół doznał w czasie oblężenia miasta przez wojska napoleońskie w latach 1806-07, gdy uszkodzony został hełm na wieży oraz dach. W latach 1856-57 prowadzono renowację kościoła, lecz w czasie prac zawaliła się zewnętrzna ściana nawy południowej, a wraz z nią część sklepień – po odbudowie i wzmocnieniach konstrukcji kościół ponownie konsekrowano 19 listopada 1858 roku. W kościele z biegiem czasu powstało bogate wyposażenie fundowane przez zamożnych mieszczan, a także liczne epitafia (w sumie około 370). W 1750-1761 Michael i Benjamin Engler, a następnie Gottlieb Ziegler zbudowali w kościele wielkie organy.

II wojnę światową kościół przetrwał bez większych uszkodzeń. Krótko służył jeszcze polskiej już parafii Ewangelicko-augsburskiej, a w listopadzie 1946 został jednak ewangelikom odebrany i przez władze przekazany katolickiemu ordynariatowi polowemu, uzyskując status kościoła garnizonowego. 2 lipca 1946 pierwszą mszę św. odprawił w kościele polski ksiądz rzymskokatolicki dziekan Bronisław Nowyk. Bogate wyposażenie kościoła i dużą część oryginalnej substancji budowlanej strawiły jednak trzy pożary. Pierwszy miał miejsce 4 czerwca 1960, gdy od uderzenia piorunem spłonął szczyt wieży i został uszkodzony dach. Dach i wieża zostały odremontowane, lecz 20 września 1975 wieża ponownie się zapaliła, a wraz z nią otaczające ją jeszcze drewniane rusztowanie. Całkowicie zniszczone zostały renesansowy hełm, kamieniarka wieży oraz najmniejszy z trzech dzwonów (dwa pozostałe zerwały się z zawieszenia, lecz przetrwały upadek). Ostatni, najpoważniejszy w skutkach pożar 9 czerwca 1976 spowodował prawie całkowite zniszczenie drewnianego wyposażenia kościoła, spłonęły organy, więźba dachowa, zawaliły się częściowo żebra sklepienia nawy głównej, a sklepienia popękały. Pękła również południowa ściana nawy głównej i odchyliła się od pionu. Odbudowa trwała przez całe lata 80-te i postępowała bardzo powoli. 31 maja 1997 roku Jan Paweł II dokonał poświęcenia kościoła, a sześć lat później nadał mu status bazyliki mniejszej.

Kościół położony jest na placu pomiędzy ulicami Kiełbaśniczą, Odrzańską, św. Mikołaja i św. Elżbiety, przy północno-zachodnim narożniku Rynku.

Zdjęcia wykonano w październiku 2017 roku.