Wczesnobarokowy pałac w Zaborze został wzniesiony w 1677 roku, z polecenia Johanna Heinricha von Duennewalda, na miejscu wcześniejszej siedziby, którą zniszczył pożar. Na jego obecny kształt duży wpływ miała przebu­dowa po pożarze w 1745 roku, kiedy to dostawiono wieże, a elewację ozdobiono sztukate­rią. W polu trójkątnego frontonu fasady umieszczono dekorację z kartuszem na tle pano­plii, a reprezentacyjne wnętrza otrzymały wystrój rokokowy.

Trzykondygnacyjną, podpiwniczoną budowlę, z czworobocznym dziedzińcem, arkadową gale­rią i tarasem wzniesiono na rzucie podkowy i nakryto dachem dwu­spadowym w skrzydle południowo-wschodnim i frontonie oraz trzyspadowym w skrzy­dłach bocznych. W połaci da­chu umieszczone zostały wystawki o dwuspadowych daszkach. Do obu skrzydeł przylega­ją wieże, z których jedna, po stronie południowo-wschodniej, jest trzykondygnacyjna, na­kryta dwuspadowym dachem, a druga, po stronie południowo-zachodniej, czterokondy­gnacyjna, ma dach przechodzący w ośmioboczny hełm z latarnią, zakończoną kulą. W fa­sadzie pałacu umiejscowiono fronton z płaskorzeźbioną dekoracją z kartuszem (z inicjała­mi Fryderyka Augusta Cosel) na tle panoplii. Elewacje o jednakowym wystroju architek­tonicznym zostały spięte w narożach boniowanymi lizenami. Z wystroju i wyposażenia pa­łacu zachowała się bogata rokokowa sztukateria o motywach roślin i ptaków, która znaj­duje się w sali balowej, bibliotece i sali owalnej. Przetrwały również dwa kominki baroko­we i dwa kominki rokokowe. Pałac sta­nowi dominujący i najstarszy element założenia, w skład którego wchodzą m.in.: pięć barokowych oficyn, otaczających dziedziniec i park liczący 20 ha powierzchni, o symetrycznym układzie alei, których główną osią jest przepiękne jez. Liwno. Budynek otoczony jest dobrze zachowaną obecnie suchą fosą o szerokości 15 m i głębokości 3 m, nad którą przerzucone są od strony podwórza i ogrodu murowane mosty.

W 1718 roku po bezpotomnej śmierci Ludwika, syna Jana Henryka, majątek przeszedł we władanie cesarza Karola VI, który odsprzedał je Filipowi Sinzendorfowi, ówczesnemu kanclerzowi dworu. W 1726 roku Zabór zakupił Franciszek Pachta, a w 1744 Fryderyk August Cosel, syn Augusta Mocnego i hrabiny Cosel, który po pożarze w 1745 roku przeprowadził odbu­dowę pałacu. Syn Fryderyka Augusta doprowadził majątek do upadłości. Od 1781 roku pałac kilkakrotnie zmieniał właścicieli, którymi kolejno byli: graf von Schlabrendorf (1781-83), a od 1783 roku członkowie książęcego rodu Caro­lat-Schönaich. W latach 1918-45 pałac w Zaborze należał do Herminy, drugiej małżon­ki Wilhelma II. W 1945 roku do Zaboru wkroczyły wojska sowieckie, które wywiozły Herminę do Frankfurtu nad Odrą, gdzie zmarła 12 sierpnia 1947 roku.

Po II wojnie światowej w pałacu mieścił się Ośrodek Szkolenia Kadr „Samopomoc Chłop­ska”. Po pożarze w 1956 roku odbudowany obiekt zaadaptowano na Prewentorium Prze­ciwgruźlicze dla dzieci, zmienione następnie na Państwowe Sanatorium Dziecięce. Pod­czas prac adaptacyjnych na Prewentorium dobudowano od strony pałacu pawilon oraz za­budowano most prowadzący do pawilonu. W latach 1984-85 przeprowadzono prace konserwatorskie w sali balowej. W latach 90-tych XX wieku wymieniono pokrycie dachowe oraz wykonano remont wieży. Obecnie w pałacu mieści się Centrum Leczenia Dzieci i Młodzieży.

Zabór jest położony 14 km na wschód od Zielonej Góry, przy drodze nr 282 do Milska. Pałac położony jest w południowo-wschodniej części wsi.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2022 roku.