Ogród Oliwny (Getsemani, Ogrójec) znajduje się w Dolinie Cedronu, u stóp Góry Oliwnej w Jerozolimie. Jest to miejsce, z którego roztacza się widok na wschodnie stoki Wzgórza Świątynnego. Ewangelie podają, iż w tym miejscu Jezus zatrzymywał się wielokrotnie podczas swoich pobytów w mieście, szczególnie w czasie żydowskiego święta Paschy. Znał je dobrze apostoł Judasz, który właśnie tutaj miał wydać Jezusa wysłanej przez najwyższych kapłanów kohorcie żołnierzy. Zanim jednak do tego doszło, Jezus pogrążyć się miał w agonii, prosząc Boga, by jeśli to możliwe, ominęło Go cierpienie, którego się spodziewał.

W Getsemani znajduje się dzisiaj kilka sanktuariów chrześcijańskich, którymi opiekują się poszczególne wspólnoty kościołów wschodnich oraz franciszkanie. W imieniu kościoła katolickiego nad miejscem Agonii Chrystusa, znajdującym się we wnętrzu ukończonej w 1924 roku bazylice Agonii, według projektu Antonio Barluzziego, sprawują pieczę franciszkanie z Kustodii Ziemi Świętej. W ich rękach znajduje się również oddalona o kilkadziesiąt metrów Grota Pojmania (Getsemani). Katolicy są w jej posiadaniu od 1392 roku. To od niej bierze swą nazwę cała okolica. Badania archeologiczne wykazały, że w grocie tej już w IV wieku obecny był kult chrześcijański.

Bazylika Agonii zwana również Bazyliką Narodów, ze względu na pochodzenie środków na budowę z różnych stron świata, dzięki którym franciszkanie zdołali ukończyć świątynię, wznosi się na planie starożytnej bazyliki bizantyjskiej, o której znajdujemy informacje u hiszpańskiej pątniczki Egerii z 380 roku. Z owej antycznej budowli zachowały się, oprócz fundamentów, fragmenty mozaikowej posadzki. W absydzie nowej świątyni znajduje się dzisiaj mozaika przedstawiająca modlitwę Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym. Po bokach znajdują się dwie inne mozaiki ufundowane przez Irlandczyków i stacjonujących w Palestynie w czasie II wojny światowej żołnierzy polskich. Jedna przedstawia pocałunek Judasza, druga zaś scenę pojmania Jezusa. Przed ołtarzem w prezbiterium znajduje się Skała Agonii (Konania) na której według tradycji modlił się Chrystus. Swobodnie użyte przez architekta elementy konstrukcyjne epoki rzymskiej tworzą z kościoła wnętrze jednolite, rozbite jedynie sześcioma monolitycznymi kolumnami, podtrzymującymi 12 jednakowych kwadratowych sklepień. Wnętrze, pozostające zawsze w półcieniu, gdyż fioletowe szyby przytłumiają dopływ światła, usposabia do modlitewnego skupienia. Na zewnątrz świątyni usytuowano bogaty portyk, zwrócony w kierunku Wzgórza Świątynnego, podtrzymujący tympanon z mozaiką, przedstawiającą Chrystusa, który uświęca wszystkie ludzkie cierpienia. Wokół bazyliki rosną stare drzewa oliwne, uważane przez pielgrzymów za niemych świadków wydarzeń ewangelicznych, choć z pewnością nie pamiętają one czasów Chrystusa.

Zdjęcia wykonano w październiku 2010 roku.