Biała synagoga w Kafarnaum została zbudowana najprawdopodobniej w IV lub V wieku n.e., niemal wyłącznie z bloków białego wapienia. Budynek stojący wśród gęstej zabudowy składał się z czterech części: głównej sali modlitw o wymiarach 24,4 na 18,65 metrów, z południową ścianą zwróconą w kierunku Jerozolimy, zachodniego patio, południowej balustrady i małej sali po północno-zachodniej stronie. Wewnętrzne ściany były pokryte malowanym tynkiem i sztukaterią, których resztki znaleziono podczas wykopalisk. Pierwotnie przypuszczano, że istniało piętro dla kobiet, połączone schodami z małą salą, jednakże późniejsze wykopaliska nie potwierdziły tej tezy. W budynku zachowały się dwie inskrypcje: grecka i aramejska oraz rysunki pięcio- i sześcioramiennych gwiazd na drzewach palmowych.

Pod ruinami wapiennej synagogi znajdują się fundamenty z bazaltu, należące zapewne do starszej synagogi z I wieku, w której nauczał Jezus Chrystus. Jak podaje ewangelia według św.Mateusza, Chrystus na początku swej publicznej działalności opuścił rodzinne Nazaret i osiedlił się w Kafarnaum. To tu nauczał w miejscowej synagodze, wypędzał złe duchy i uzdrawiał chorych: między innymi teściową Piotra, córkę Jaira, paralityka, oraz sługę centuriona.

Po roku 638 (inwazja muzułmańska) miasteczko stopniowo podupada i z czasem zostaje całkowicie opuszczone. W 1894 roku teren zostaje zakupiony przez franciszkanów, którzy na początku XX wieku przeprowadzają tu pierwsze wykopaliska. W 1926 roku franciszkanin Orfalli rozpoczął odbudowę synagogi. Po jego śmierci od 1976 roku prace prowadzi Virgilio Corbo.

Kafarnaum położone jest na wysokości około 210 metrów p.p.m. i rozciąga się na przestrzeni około 3 km wzdłuż brzegów Jeziora Genezaret, w kierunku pobliskiej Tabghy.

Zdjęcia wykonano w październiku 2010 roku.