Neorenesansowy budynek Reichstagu w Berlinie został zbudowany w latach 1884–94 według projektu Paula Wallota. Kilkukondygnacyjny gmach został zaprojektowany na planie zbliżonym do kwadratu z czterema przysadzistymi wieżyczkami w narożach. Główne wejście, poprzedzone podjazdem, znajdowało się w elewacji zachodniej. Znajdowało się ono w sześciokolumnowym portyku zwieńczonym trójkątnym tympanonem, pod którym później umieszczono napis Dem Deutschen Volke (Niemieckiemu Ludowi).  Nad salą obrad plenarnych Wallot zaprojektował kamienną kopułę o wysokości 85 m. Kopuła została poddana pod krytykę, jako element zarezerwowany dla budowli sakralnych i cesarskich. W międzyczasie, wokół przyszłej sali plenarnej wzniesiono ściany nośne, które jednak były zbyt słabe, by unieść ciężar kamiennej kopuły. Rozwiązanie problemu znalazł w 1889 inżynier budownictwa Hermann Zimmermann. Zredukował on wysokość kopuły z 85 do 75 m i zaproponował lekką konstrukcję z żelaza i szkła, która zapewniała dopływ światła słonecznego do sali obrad. Kopułę zwieńczyła korona cesarska. 5 grudnia 1894 odbyła się ceremonia otwarcia gmachu, w której uczestniczyło wojsko oraz para cesarska. Architektura zewnętrzna budowli bazowała na włoskim renesansie (prezentując styl neorenesansowy), połączonym z elementami renesansu niemieckiego, neobaroku a także modnymi wówczas konstrukcjami z żelaza i szkła (kopuła).

Źródła podają, że większość niemieckich architektów odebrała projekt z wielkim uznaniem. Poza salami obrad dla Reichstagu, a obecnie Bundestagu, w gmachu urządzono czytelnię, liczne sale rozmów, salę wypoczynkową, garderoby, przebieralnie. Budynek mieścił również bibliotekę zawierającą ponad 90 tysięcy woluminów, która rozrosła się do 320 tysięcy. Archiwum Reichstagu wkrótce liczyło około miliona pism, które przesyłano do czytelni przy pomocy systemu wind pneumatycznych. Ponadto budynek posiadał własną elektrownię, która zapewniała stały dopływ prądu, system regulacji ogrzewania, elektryczną wentylację, okna o podwójnych szybach, sieć telefoniczną, toalety. Większość pomieszczeń była wyłożona drewnianą boazerią, przeważało drewno dębowe, sosnowe oraz gatunki orientalne. Za drewnem przemawiały względy akustyczne oraz stylistyczne.

Wallot zaprojektował wnętrza oraz wyposażenie w stylu niemieckiego renesansu z XVI–XVII wieku. Dzieła sztuki do Reichstagu wybierano tak, by nawiązywały do zjednoczenia Niemiec w 1871 roku. Herb Rzeszy umieszczony na szczycie nad wejściem głównym oraz cesarska korona na szczycie kopuły symbolizowały jedność Niemiec. Do 1918 roku obradował tu parlament II Rzeszy Niemieckiej. W latach 1919–33 odbywały się tu posiedzenia parlamentu Republiki Weimarskiej.

27 lutego 1933 roku pomiędzy godziną 21 a 23, cztery tygodnie po dojściu Hitlera do władzy, kopuła i sala plenarna zostały doszczętnie spalone. Reichstag został najprawdopodobniej podpalony, jednak okoliczności pożaru do dziś nie zostały wyjaśnione. O podpalenie oskarżono holenderskiego komunistę Mariusa van der Lubbego oraz działacza partii komunistycznej Ernsta Torglera i członków Kominternu – Bułgarów Georgi Dymitrowa, Błagoja Popowa i Wassila Tanewa. W procesie Lubbe został skazany na karę śmierci a pozostałych uniewinniono z braku dowodów winy. Po pożarze odremontowano kopułę, lecz nie salę plenarną.

Podczas II wojny światowej okna Reichstagu zostały zamurowane. Firma AEG rozpoczęła tu produkcję urządzeń radiowych. Następnie zorganizowano tu lazaret oraz przeniesiono oddział ginekologiczny z pobliskiego szpitala. Reichstag został zdobyty po silnych walkach 30 kwietnia 1945 roku. Po zakończeniu działań wojennych budynek znajdował się w ruinie. Leżący w Berlinie Zachodnim gmach nie był dostępny dla Niemców wschodnich, a Niemcy zachodni zorganizowali swoją stolicę w Bonn. W 1955 roku Bundestag zdecydował o odbudowie Reichstagu. W 1961 roku architekt Paul Baumgarten wygrał konkurs na projekt i przeprowadzenie odbudowy budowli. W latach 1958-72 gmach służył jako muzeum historyczne.

Po zjednoczeniu Niemiec 6 października 1990 roku ogólnoniemiecki Bundestag zdecydował o przeprowadzeniu parlamentu i rządu z Bonn do Berlina, a zatem o przeniesieniu Bundestagu do Reichstagu. W 1993 roku rozpisano międzynarodowy konkurs architektoniczny na przebudowę gmachu, który wygrał Foster + Partners z Anglii. Prace rozpoczęto w czerwcu 1996 roku i trwały one do 19 kwietnia 1999 roku.  Nowa kopuła Reichstagu jest jednym z najchętniej odwiedzanych celów turystycznych Berlina. Zwiedzający wchodzą do gmachu przez portal zachodni. Po kontroli wjeżdżają dwoma windami na dach z kopułą. Codziennie kopułę odwiedza średnio około 8 tysięcy osób.

Gmach Reichstagu znajduje się w dzielnicy Berlin – Mitte, 200 metrów na północ od Bramy Brandenburskiej.

Zdjęcia wykonano w listopadzie 2010 roku.

  • Widok od Bramy brandenburskiej

  • Narożnik południowo-wschodni

  • Elewacja wschodnia

  • Elewacja wschodnia

  • Elewacja wschodnia