Katedra Świętej Trójcy (dawniej Kościół Dworski) jest główną katolicką świątynia Drezna. Świątynia w stylu późnego baroku została wzniesiona na zlecenie Augusta III Sasa przez włoskiego architekta Gaetano Chiaverlego w latach 1739-51. Uroczysta msza święta z okazji konsekracji, której dokonał nuncjusz apostolski Polski, arcybiskup Albret von Archinto, miała miejsce 29 czerwca 1751. Kościół powstał na planie zbliżonym do owalu. Składa się z trzech naw, przy czym nawy boczne są dwukondygnacyjne; wyższą kondygnację tworzą empory. Podobną strukturę mają ambity, dzięki czemu można nawę główną obejść zarówno idąc emporami, jak i dolną kondygnacją, pełniącą rolę obejścia procesyjnego. Nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami nawa główna zamknięta jest półkoliście zarówno po stronie ołtarzowej, jak chórowej. Nawy boczne są zakończone kaplicami; Najświętszego Sakramentu i Św. Krzyża oraz Św. Jana Nepomucena i Św. Benona. Chociaż kościół ten jest świątynią katolicką, jego wygląd, zwłaszcza wewnątrz, nacechowany jest wpływami tradycji saskiej architektury protestanckiej. Także z zewnątrz podziały na kondygnacje i liczba ciągów okien przypominają świątynię luterańską. Od zewnątrz architektura kościoła jest silnie zintegrowana z bogatymi rzeźbionymi dekoracjami, których część stanowi zespół 78 monumentalnych pełnoplastycznych figur świętych umieszczonych na balustradach wieńczących nawy i obejście. Na ażurowej wieży, której dwie górne kondygnacje złożone są z samych kolumn znajdują się m.in. cztery figury przedstawiające alegorie Wiary, Nadziei, Miłości, oraz Sprawiedliwości. Rzeźby są dziełem Włocha Lorenza Mattiellego. Fasadę kościoła zdobi kartusz z polsko-litewsko-saskim herbem Rzeczpospolitej, zwieńczony polską koroną królewską. W kościele znajduje się miejsce spoczynku przedostatniego króla Polski Augusta III i jego żony królowej Marii Józefy.  Podczas nalotu na Drezno 13 – 15 lutego 1945 kościół został zniszczony, w wyniku runięcia większości dachów do wnętrza. Ocalała wieża i większa część dekoracji rzeźbiarskiej elewacji zewnętrznych. Odbudowa trwała do 1965 roku. W 1980 roku kościół został podniesiony do godności Katedry diecezji drezdeńsko-miśnieńskiej. Jest on jednocześnie siedzibą parafii na Starym Mieście.

Zwinger – rokokowo-barokowy zespół pałacowy, wzniesiony jako królewska rezydencja Augusta II. Nazwa „Zwinger” pochodzi od położenia budynku, na obszarze, który niegdyś znajdował się pomiędzy zewnętrznymi i wewnętrznymi murami obronnymi (niem. zwischen – „pomiędzy”). Zwinger został zbudowany etapowo w latach 1709–32 na terenach mieszczących się niegdyś poza obrębem średniowiecznych, wewnętrznych fortyfikacji Drezna, na których w XVI wieku prowadzono rozbudowę tychże fortyfikacji, zahamowaną przez powódź z 1570 roku. Zaprojektował go znany architekt Matthaus Daniel Poppelmann na zlecenie Augusta II Mocnego, elektora Saksonii, który w 1697 roku został wybrany na króla Polski. Oficjalne otwarcie obiektu miało miejsce 20 sierpnia 1719 roku, kiedy to w Zwingerze pomimo zaawansowanych prac budowlanych odbył się ślub syna Augusta II, królewicza Augusta III (od 1733 roku króla Polski Augusta III) z Marią Józefą. W 1813 roku i podczas Wiosny Ludów Zwinger doznał znacznych uszkodzeń. W latach 1847–54 po niezabudowanej północno-wschodniej stronie kompleksu wzniesiono monumentalny, neoklasycystyczny budynek według projektu architekta Gottfrieda Sempera. Po ukończeniu w Sempergalerie – jak nazwano ten budynek, ulokowano zgromadzoną w Zwingerze kolekcję cennych obrazów i w 1855 roku udostępniono ją do zwiedzania w ramach Muzeum Królewskiego (Neues Museum). Podczas bombardowania w 1945 roku Zwinger został prawie całkowicie zniszczony. Jego odbudowa rozpoczęła się jeszcze w tym samym roku.  Całość prac rekonstrukcyjnych została zakończona w 1963 roku. Założenie architektoniczne Zwingeru oparte jest na dużym dziedzińcu (Zwingerhof) otoczonym barokowymi zabudowaniami (z wyjątkiem budynku Sempergalerie, który jest neoklasycystyczny). Dziedziniec ten jest podłużnie prostokątny na osi północny wschód-południowy zachód. Od północnego wschodu flankuje go Sempergalerie, natomiast od południowego zachodu Langgalerie, którą dzieli na dwie części ozdobna brama Kronentor.  Zwinger jest licznie zdobiony polskimi i saskimi symbolami związanymi z Augustem II Mocnym. Od początku swoich dziejów Zwinger wykorzystywany jest do przechowywania i prezentowania wartościowych eksponatów. Obiekt posiada bogate zbiory muzealne. Dużą część z nich stanowi kolekcja historycznych wyrobów porcelanowych. Ważną rolę odgrywa w nich również kolekcja dawnych przyrządów i eksponatów matematycznych, fizycznych, astronomicznych, geodezyjnych oraz meteorologicznych. Ponadto w Zwingerze znajduje się zbrojownia, w której prezentowane są egzemplarze bezcennych historycznych pancerzy, broni palnej i broni białej, a także oranżeria, w której podziwiać można wiele gatunków egzotycznych roślin, sprowadzonych do Zwingeru przez króla Augusta II Mocnego. Wśród jej zbiorów znajdują się także insygnia Augusta II Mocnego. W Zwingerze znajduje się także Galeria Obrazów Starych Mistrzów, w której mieszczą się bogate zbiory dzieł malarstwa europejskiego z okresu od XV do XVIII wieku m.in. obrazy takich malarzy jak Tycjan, Rembrandt, Rubens czy Dürer. Zwinger znajduje się w zachodniej części Starego Miasta.

Barokowy kościół pw. Marii Panny na Nowym Rynku (niem. Frauenkirche – Kościół Mariacki) jest luterańską świątynią, jedną z największych na świecie budowlą wzniesioną z piaskowca. Jego kopuła to najokazalsza tego typu konstrukcja wykonana z kamienia wśród kościołów leżących na północ od Alp. Kościół Mariacki wzniesiono w latach 1726–43, wg projektu George Bähra, na miejscu starszej, rozebranej świątyni. 26 czerwca 1726 roku położono kamień węgielny i rozpoczęto budowę. 28 lutego 1734 roku ukończone wnętrze zostało poświęcone. Konstrukcja zewnętrznej powłoki kopuły miała być pierwotnie wykonana z drewna i pokryta miedzią, Bähr od 1734 roku forsował jednak koncepcję wykonania jej z kamienia, gdyż w takiej wersji byłaby ona o wiele bardziej okazała. 27 maja 1743 roku, niedługo po piątej rocznicy śmierci Bähra, na szczycie latarni zamontowano krzyż i tym samym ukończono budowę. Kościół, zaprojektowany na planie centralnym, wieńczyła wykonana prawie w całości z piaskowcowych ciosów kopuła. Fascynowała ona swą wklęsłą u dołu formą, przypominała kształtem dzwon. Była to konstrukcja jedyna w swoim rodzaju, porównywalna z takimi dziełami, jak kopuła autorstwa Michała Anioła na bazylice św. Piotra w Rzymie. Spoczywała ona na 8 filarach nośnych we wnętrzu kościoła. Poprzez rozsunięcie filarów podkreślono główne osie, które nadały rzutowi formę krzyża. Obrys ścian zewnętrznych tworzył w przybliżeniu kwadrat, z którego wyłamywała się jedynie półokrągła wnęka dla chóru. Schody prowadzące ku kolistej emporze położonej między filarami zostały umieszczone w czterech przylegających do bryły budowli ryzalitach służących za oparcie kopuły. Na podniesioną w obrębie chóru posadzkę prowadzą dwuskrzydłowe wachlarzowe schody, flankujące pulpit-kazalnicę, za nimi znajduje się monumentalny barokowy ołtarz ukoronowany prospektem organowym. Ambonę dobudowano na lewym filarze ponad schodami dopiero później, z uwagi problemy z akustyką. Ławki w przestrzeni pod kopułą rozmieszczone są koncentrycznie wokół punktu położonego między pulpitem a ołtarzem. Kościół miał całkowitą wysokość 91,23 m, 41,96 m szerokości oraz 50,02 m długości. Zbudowana z saksońskiego piaskowca, ważąca około 12000 ton kopuła o zewnętrznej średnicy 26,15 m na dole oraz w przybliżeniu 10 m na górze, rozpoczynała się na wysokości około 40 m, zaś latarnia – 62 m nad powierzchnią Neumarkt.  Po nalotach amerykańskich i brytyjskich bombowców na Drezno w nocy z 13 na 14 lutego 1945 roku kościół został całkowicie wypalony. Za czasów NRD pozostał trwałą ruiną służącą za pamiątkę okropieństw wojny. Dopiero w 1985 roku zdecydowano o jego rekonstrukcji, jednak prace rozpoczęto dopiero po zjednoczeniu Niemiec w 1989 roku. 30 października 2005 roku Frauenkirche został ponownie konsekrowany, czym przywrócono mu dawną funkcję świątyni. Kościół Mariacki znajduje się na placu Neumarkt, 350 metrów na wschód od zamku.

Pierwszy kościół św. Krzyża (niem. Kreuzkirche) został wzniesiony około roku 1215. Wówczas w samym centrum Starego Miasta wzniesiono bazylikę pw. Św. Mikołaja. Obecną nazwę kościół otrzymał dopiero w 1388 roku, co związane było z darem margrabiego Henryka, który w 1234 roku ofiarował kościołowi cenną relikwię, fragment Krzyża Chrystusa. W 1491 roku bazylika została doszczętnie strawiona przez pożar, a na jej miejscu wybudowano gotycki kościół halowy. W okresie reformacji, w roku 1539, odbyło się tutaj pierwsze luterańskie nabożeństwo i odtąd Kościół św. Krzyża został uznany za główny kościół protestancki Drezna. Kilkadziesiąt lat później, w roku 1584, dobudowano wieżę w stylu renesansowym, która około 100 lat później została zniszczona w czasie pożaru miasta i równie prędko odbudowana. Okres wojny siedmioletniej przyniósł kolejne zniszczenia, kościół w roku 1760 doznał poważnych zniszczeń w wyniku pożaru podczas oblężenia przez Prusaków. Odnowiony w stylu późnego baroku i klasycyzmu w 1792 roku przetrwał w swym zewnętrznym kształcie do naszych czasów. Po nalotach amerykańskich i brytyjskich bombowców w 1945 roku, podobnie jak większość zabytków miasta, kościół został poważnie zniszczony, dopiero 10 lat później odbudowany i ponownie otwarty. Z uwagi na brak funduszy, odbudowa skupiła się głównie na wyglądzie zewnętrznym, wnętrze natomiast wyposażono prowizorycznie. Z biegiem lat prostota wystroju została doceniona i uznana za wartą pozostawienia na stałe. W głównym wejściu do kościoła św. Krzyża znajdują się pozdrowienia pokoju w 13 językach. Zwiedzając Kościół warto pokonać 256 stopni i z wysokości 54 metrów podziwiać wspaniałą panoramę Drezna i okolicy. Przy okazji zobaczyć pięć dzwonów wykonanych z brązu, drugich co do wielkości w całych Niemczech. Masa największego z nich to 11,5 t. Na wieży znajduje się także zegar z 1957 roku, którego tarcza ma średnicę 3 metrów. Świątynia jest największym kościołem Drezna i Saksonii. Kościół sw. Krzyża jest położony przy ul. An der Kreuzkirche 6, około 470 metrów na południe od zamku.

Barokowy Pałac Taschenberg został wzniesiony w latach 1705–08 według projektu architekta na zlecenie króla Augusta II jako rezydencja hrabiny Anny Konstancji Cosel. Projektantem rezydencji był Matthäus Daniel Pöppelmann.  Ze względu na orientalny wystrój wnętrz pałac pierwotnie był nazywany Domem Tureckim. Posiadał trzy piętra i przestrzeń mieszkalną, mająca kilkaset metrów kwadratowych powierzchni. Hrabina Cosel mieszkała w nim do 1717 roku, kiedy to popadła w niełaskę rodziny monarszej, po czym rok później budynek został rezydencją rodziny dziedzicznych książąt Elektoratu Saksonii. Wówczas jego wnętrza zostały przeprojektowane przez Raymonda Leplata. W późniejszych latach gmach nazywano Pałacem Taschenberg (niem.Taschenbergpalais). Nazwa ta pochodziła od niewielkiego wzgórza Taschenberg nad brzegiem Łaby, na którym wznosił się zamek. W 1756 roku pałac rozbudowano o skrzydło zachodnie, a w 1763 roku powstało skrzydło wschodnie budynku. Pałac Taschenberg został prawie całkowicie zniszczony 13 lutego 1945 roku podczas bombardowania Drezna. Później, przez 47 lat, budynek pozostawał w praktycznie niezmienionym stanie ruiny. Po przeprowadzeniu prac związanych z zabezpieczeniem historycznych murów budynku, 30 czerwca 1993 roku odbudowę gmachu w oparciu o plany Matthäusa Daniela Pöppelmanna – wykonano przy tym nieobecne w tych planach takie elementy, jak wysoki dach mansardowy i ozdoba szczytowa. Odbudowany przez firmę Kempinski z przeznaczeniem na luksusowy hotel pałac został oficjalnie otwarty 31 marca 1995 roku. Pałac Taschenberg jest położony na południe od zamku, przy ul. Taschenberg 3.

Pałac Cosela powstał na miejscu ruin, w oparciu o istniejącą strukturę budowlaną, do 1764 roku z inicjatywy generała Fryderyka Augusta Cosela, syna saskiego elektora i króla Polski Augusta II Mocnego oraz jego metresy hrabiny Anny Konstancji Cosel. Powstał wówczas rokokowy pałac, wg projektu architektowi Juliusa Heinricha Schwarza. Rezydencja składała się z głównego budynku, odwróconego od Kościoła Marii Panny o dziewięćdziesiąt stopni i posiadającego okazały portal wejściowy oraz szczyt, w którym umieszczony był herb Fryderyka Augusta Cosela oraz dwóch dwukondygnacyjnych skrzydeł, pomiędzy którymi znajdował się mały dziedziniec. Wokół dziedzińca znajdowało się ozdobne ogrodzenie z wykonanymi z piaskowca filarami, zwieńczonymi rzeźbami przedstawiającymi dzieci. Generał Cosel nigdy nie mieszkał w pałacu, jego miejscem zamieszkania była drezdeńska posiadłość, w której zmarł w 1770 roku. W pierwszej połowie XIX wieku gmach wszedł w posiadanie cywilne, w latach 1845–53 mieścił się w nim Hotel Rosyjski (niem. Russische Hotel). W 1853 roku Pałac Cosela stał się własnością państwa saksońskiego, które ulokowało w nim królewski posterunek policji. Po 1901 roku, kiedy to pałac przestał być siedzibą posterunku policji, mieściło się w nim m.in. państwowe biuro budowlane. Podczas bombardowania w 1945 roku pałac został zniszczony. Najmniejszych uszkodzeń doznały dwa boczne skrzydła, których odbudowę przeprowadzono w latach 1973–75. W październiku 1998 roku rozpoczęto odbudowę głównego budynku pałacu. Realizowana w sposób wierny rekonstrukcja gmachu, obejmująca oprócz fasad także historyczne wnętrza, takie jak klatka schodowa i sala balowa na pierwszym piętrze, zakończyła się w lutym 2000 roku. Po odbudowie większość budynku przeznaczono na cele biurowe, z kolei na jego parterze urządzona została restauracja Grand Café & Restaurant, zaś w piwnicach dawnej Wieży Prochowej – restauracja Pulverturm.Pałac Cosela znajduje się przy placu Neumarkt, 350 metrów na wschód od zamku.

Opera Sempera– nazwę wzięła od nazwiska architekta Gottfrieda Sempera, który zaprojektował i wzniósł królewski teatr dworski w kształcie rotundy, w latach 1838–41. Budynek przetrwał zaledwie 28 lat – spłonął 21 września 1869. Już po czterech tygodniach po pożarze rozpoczęto budowę tymczasowego budynku teatralnego. W ciągu sześciu tygodni powstał budynek o 1800 miejscach, który drezdeńczycy nazwali żartobliwie „budą z desek”. W roku 1871 rozpoczęto budowę nowego gmachu operowego. Przebywający za granicą Semper zgodził się zaprojektować nowy budynek. Budową kierował w latach 1871–78 jego najstarszy syn Manfred. Budynek otrzymał bogatą dekorację rzeźbiarską. Obok wejścia stanęły postacie Goethego i Schillera, w bocznych wnękach elewacji postacie Szekspira, Sofoklesa, Moliera i Eurypidesa. Podczas nalotu w 1945 roku budynek został zbombardowany i spalony. Po wojnie ruiny zabezpieczono prowizorycznie. Dopiero w latach 1968–76 wykonano prace studialne przygotowujące do odbudowy. 24 czerwca 1977 roku wmurowano kamień węgielny. Głównym projektantem odbudowy został Wolfgang Hanisch. Zdecydowano się powiększyć scenę i widownię, by sprostać wymaganiom nowoczesnej techniki teatralnej. Ograniczono liczbę miejsc siedzących do 1300, zapewniając jednak doskonałą widoczność i akustykę. Przy odbudowie zachowano architekturę według projektu Sempera. Dobudowano nowoczesny budynek mieszczący salę prób, pomieszczenia pomocnicze i administracyjne. 13 lutego 1985, w czterdziestolecie zburzenia nastąpiło otwarcie opery.Opera jest położona nad Łabą tuż obok Zwingeru i katedry.

Malowidło ścienne „Orszak Książęcy”(niem.Fürstenzug) jest olbrzymią mozaiką z kafelków miśnieńskiej porcelany wykonaną w XIX wieku przez Wilhelma Walthera. W początkowym etapie prac nad dziełem wykonał projekt na kartonie, a w latach 1872–76 przeniósł malowidło na ścianę dziedzińca, stosując niezbyt już wówczas trwałą technikę sgraffito. Z uwagi na sławę, jaką dzieło zyskało przez lata swej obecności, by nie narażać go na niszczenie spowodowane szkodliwymi związkami w atmosferze, w latach 1906–07 przeniesiono je na ok. 25 000 ceramicznych kafelków miśnieńskiej porcelany. W celu dokładnego odtworzenia malowidła, bazowano na oryginalnych kartonach, na których Walther przedstawił swój projekt. Dzieło przetrwało nalot bombowy w 1945, w wyniku którego pobliskie budynki zostały prawie całkowicie zniszczone. Malowidło stanowi największy na świecie ceramiczny obraz ścienny. Ma 101,90 metrów długości i 10,51 metrów wysokości. Kafelki o rozmiarach 20,5 × 20,5 centymetrów zajmują łącznie powierzchnię ponad 1000 m2, a całość stanowi znaczące świadectwo sztuki malowania na kafelkach porcelanowych i zajmuje ważne miejsce w dziejach sztuki miasta. W dolnej części umieszczono także 35 herbów, w tym herby Polski i Litwy. Malowidło zdobi zewnętrzną ścianę gmachu „Langer Gang” ograniczającego od północy dziedziniec (Stallhof) dawnego średniowiecznego kompleksu królewskiej rezydencji w Dreźnie. 

Tarasy Brühla są elementem trasy spacerowej wiodącej nad Łabą i znajdującej się w najbliższym sąsiedztwie drezdeńskich atrakcji turystycznych. Zostały one zbudowane na pozostałościach drezdeńskich umocnień. Są oddalone od rzeki i oddzielone od niej jej terasami oraz nadrzeczną ulicą, stanowiąc integralną całość ze ścianą zabudowy staromiejskiej i będąc zwieńczeniem muru zaporowego, skierowanego ku rzece. Na tarasy wychodzą wejścia i fasady budynków drezdeńskiego Starego Miasta. Tarasy zaczynają się schodami wiodącymi obok sądu, z Placu Zamkowego, obok rzeźb Johannesa Schillinga znanych jako „Cztery Pory Dnia”. Następnie przebiegają zwieńczeniem muru, będąc punktem widokowym na północną część miasta oraz rzekę. Ścieżka wiodąca tarasami jest częściowo ocieniona drzewami. Tarasy kończą się przy Carolbrucke. Tarasy zawdzięczają nazwę Henrykowi Brühlowi, który na miejscu ich obecnej lokalizacji w latach 1739-48 wybudował pałac. Dziesięć lat później cały teren okalający pałac, wraz z częścią nadrzeczną, został podarowany Brühlowi przez elektora saskiego. W 1814 roku tarasy zostały udostępnione mieszkańcom miasta jako własność publiczna; z czasem powstały tu liczne kawiarnie i restauracje. Tarasy, podobnie jak miasto, zostały doszczętnie zniszczone podczas nalotu w 1945 roku. Odbudowano je po 1968 roku. W 1990 roku udostępniono znajdujące się pod tarasami podziemia z renesansowymi sklepieniami.

Odwach Staromiejski został zbudowany w stylu klasycystycznym w latach 1830–32 według projektu Karla Friedricha Schinkla. Budynek powstał na miejscu poprzedniego tego typu obiektu jako posterunek policji, służący do kontrolowania dostępu do zamku. Projekt Odwachu Staromiejskiego był wzorowany na jońskiej świątyni. Gmach składa się z budynku głównego, posiadającego otwarty na zewnątrz portyk, którego trójkątny szczyt podpierany jest przez sześć jońskich kolumn oraz znajdujących się po jego obu stronach przejrzyście zaprojektowanych budynków bocznych. W 1945 roku, podczas bombardowania Odwach Staromiejski został zniszczony. Odbudowę budynku, zrealizowaną z nadaniem jego wnętrzom nowoczesnych form, przeprowadzono w latach 1955–56. Obecnie gmach mieści kasę biletową Semperoper, kawiarnię Café Schinkelwache, informację turystyczną oraz sklep z pamiątkami.Odwach znajduje się po południowej stronie Placu Teatralnego.

Neobarokowy Sekundogenitur powstał na miejscu rozebranego gmachu biblioteki, w latach 1896-97 według projektu architekta Gustava Frohlicga. Budynek ten do 1931 roku mieścił bibliotekę i zbiór miedziorytów księcia Jana Jerzego, będącego drugim w kolejce do saksońskiego tronu – w związku z tym gmachowi nadano nazwę Sekundogenitur. Następnie, po zreorganizowaniu kolekcji Jana Jerzego do 1945 roku obiekt był siedzibą Galerii Nowych Mistrzów. Podczas bombardowania w lutym 1945 roku Sekundogenitur uległ całkowitemu zniszczeniu. Odbudowano go w latach 1963-64 z przeznaczeniem na siedzibę restauracji. Obecnie w gmachu mieszczą się kawiarnia i winiarnia należące do położonego obok hotelu Hilton.

Most Augusta (niem. Augustusbrücke), znany także jako Most Fryderyka Augusta – najstarszy most łączący brzegi Łaby. Bezpośrednio łączy obszary Starego i Nowego Miasta, które do XVI wieku stanowiły samodzielne części miasta. Obecny most zbudowano w latach 1907–10. Wówczas most nazwano imieniem Fryderyka Augusta II. Most został uszkodzony w 1945 roku. Odbudowany w latach 1948–1949, nosił w latach Georgiego Dymitrowa. W 1990 roku przywrócono historyczną nazwę Most Augusta z XVIII wieku.

Inne ciekawe budowle.

Drezno to miasto we wschodnich Niemczech, na Pogórzu Zachodniosudeckim, położone nad Łabą, przy autostradzie nr 6, 90 km na zachód od Zgorzelca.

Zdjęcia wykonano w maju 2023 roku.