Katedra św. Piotra  (Katedrala Swj. Pětra / Dom St. Petri) jest najstarszym i jednym z największych kościołów symultanicznych (tj. używanych przez dwie wspólnoty wyznaniowe) Niemiec. Należy do najważniejszych budowli sakralnych Saksonii i zarazem jest najstarszym kościołem na Górnych Łużycach. Około 1000 roku graf Eido von Rochlitz wzniósł na miejscu dzisiejszej katedry pierwszy kościół parafialny. Po 1213 roku a prawdopodobnie dopiero ok. 1217/1218 roku, miało miejsce rozpoczęcie budowy kolegiaty św. Piotra. 24 czerwca 1221 roku miała miejsce konsekracja prezbiterium. Z tamtej budowli zachowały się niektóre fragmenty, np. portal zachodni. W 1430 roku katedra otrzymała swój dzisiejszy kształt. W latach 1456-63 późnogotycka budowla halowa została poszerzona o czwartą nawę, dobudowaną od strony południowej. Po wielkim pożarze miasta w 1634 roku przebudowano wnętrze katedry w stylu barokowym a w 1664 roku wieżę zwieńczono barokowym hełmem. Po nastaniu reformacji w 1524 roku katedra stała się de facto kościołem symultanicznym (rzymskokatolickim i ewangelicko-luterańskim jednocześnie) – jest w Niemczech najstarszym i jednym z niewielu kościołów tego typu. Po długich sporach między luteranami a katolikami Rada miasta Budziszyna i kapituła katedralna zawarły w 1543 roku pierwszą umowę o zasadach użytkowania świątyni przez obie wspólnoty wyznaniowe. Na mocy tej umowy prezbiterium przypadło w udziale katolikom a korpus główny – protestantom. Granicę stanowiło lektorium. Dalsze umowy miały miejsce w XVI wieku za czasów dziekana katedralnego Johanna Leisentrita, np. odnośnie do zewnętrznych posiadłości, jak parafia Gaußig. Nastąpiło jednak zniesienie dotychczasowej diecezji katolickiej. Podczas powstania czeskiego w latach 1619-20 katolicka kapituła na krótki okres była wypędzona z katedry. Później jednak powróciła do niej. W 1921 roku papież Benedykt XV powtórnie erygował diecezję w Miśni z siedzibą w Budziszynie. Po przeniesieniu siedziby biskupa do Drezna w 1980 roku katedra zyskała status konkatedry diecezji drezdeńsko-miśnieńskiej. W katolickiej części katedry na uwagę zasługuje przede wszystkim ołtarz główny, dzieło Balthasara Permosera z 1723oku, wykonany z saksońskiego marmuru. Stalle zostały wyrzeźbione z drewna dębowego ok. 1723 roku i zawierają bogate motywy kwiatowe i roślinne. Po południowej stronie obejścia w prezbiterium znajduje się, wywierający duże wrażenie, naturalnej wielkości krucyfiks z drewna lipowego, dzieło Balthasara Permosera z lat 1713/1714. W południowej części obejścia prezbiterium stoi późnogotycki szafkowy ołtarz Mariacki. W północnej części obejścia prezbiterium znajduje się barwne dzieło czeskiego snycerza Jana Hajka z 1783 roku – Ołtarz Najświętszego Sakramentu. W części ewangelickiej uwagę zwraca zwłaszcza ołtarz Ostatniej Wieczerzy, stojący w nawie południowej, dzieło nieznanego snycerza z Zittau z 1640 roku. W 1674 roku zbudowano bogato zdobioną lożę dla saksońskiego księcia Jana Jerzego III, który jednakże nigdy jej nie używał. Zewnętrzne i wewnętrzne ściany świątyni są ozdobione gotyckimi nagrobkami. Katedra znajduje się na placu Fleischmarkt na Starym Mieście, naprzeciwko ratusza.

Ratusz – po gruntownej przebudowie w latach 1729-32 ze średniowiecznym zegarem słonecznym na wieży.

Zamek Ortenburg (Hród) – pierwotny z ok. 958 roku wzniesiony przez Niemców, przebudowany przez króla Węgier Macieja Korwina w latach 1469–90. Zamek zachował gotycki wystrój z późniejszymi renesansowymi dodatkami. Wejście do warowni prowadzi przez Wieżę Macieja, nazwaną tak na cześć króla Węgier. Wokół zamku zachowały się fragmenty murów obronnych z basztami. Na zamku znajduje się od 1971 r. „Muzeum Sorabistyczne” (Serbski muzej Budyšin/Sorbisches Museum) zajmujące się historią, kulturą i literaturą Serbołużyczan.Naprzeciw muzeum wznosi się Burgtheater (Teatr na Zamku) w którego ścianie za szkłem zobaczyć można grupę rzeźbionych postaci nadnaturalnej wielkości składających się na Alegorię Tragedii – dzieło Ernsta Rietschla przeniesione tu z pobliskiego Drezna.

Ruiny gotyckiego kościoła św. Mikołaja z 1440 roku. Kościół został zniszczony podczas oblężenia miasta w XVII stuleciu.

Miasto otaczały niegdyś mury obronne z licznymi basztami i wieżami.

Bogata Wieża (Bohata wěža/Reichenturm) – z lat 1490-92 z barokową nadbudową z pocz. XVIII wieku. Wieża jest odchylona od pionu o 144 cm.

Wieża Wodna (Wasserturm),

Baszta i Brama Mikołajska – będąca fragmentem fortyfikacji miejskich. Widnieje na niej herb Budziszyna.

Baszta Młyńska (Mühlbastei

Wieża Sulerska (Schulerturm)

Röhrscheidt Bastion

Wendischer Turm/Serbska wěža

Ewangelicki Kościół św. Michała Michaeliskirche / Michałska cyrkej. Ta późnogotycka budowla została wzniesiona około 1450 roku początkowo jako niewielka kaplica. Z czasem świątynię rozbudowano o wieżę i nawę, a całość prac związanych z rozbudową zakończyła się w 1520 roku. Od 1619 roku, po reformacji i przybyciu protestantyzmu na Górne Łużyce kościół przekształcono i służył ewangelickim mieszkańcom niemieckich i serbołużyckich wiosek wokół Budziszyna. Wewnątrz kościoła znajduje się ołtarz wykonany przez Stöckela i Kanderbacha w 1693 r., natomiast organy pochodzą z 1784 roku. Pod koniec II wojny światowej podczas bitwy pod Budziszynem wieża kościelna spłonęła, ale został odremontowany w latach 1964–1976. Ostatnie zabiegi renowacyjne miały tu miejsce w latach 2005 do 2007. ościół Św. Michała znajdziemy w starej części miasta, przy placu Wendischer Kirchhof.

Most Friedensbrückke nad Szprewą skąd rozpościera się najpiękniejsza panorama Budziszyna.

Pozostałe ciekawe budowle Budziszyna.

Budziszyn (Bautzen) to miasto we wschodnich Niemczech, położone nad rzeką Sprewą we wschodniej części Saksonii, przy autostradzie nr 4, około 60 km na zachód od Zgorzelca.

Zdjecia wykonano w maju 2023 roku.