Po raz pierwszy Sieradz pojawia się źródłach pisanych w 1136 roku. Około połowy XIII wieku miasto było siedzibą księcia Leszka Czarnego. W owym czasie drewniana zabudowa grodu była otoczona ziemnym wałem, którego grubość u podstawy sięgała 7 metrów. Jedyną budowlą murowaną była wzniesiona na dziedzińcu ceglana kaplica w formie rotundy. W roku 1331 na Sieradz najechali Krzyżacy, doszczętnie go niszcząc i paląc.  Odbudowa warowni nastąpiła za panowania Kazimierza Wielkiego, około roku 1357. Była ona już wtedy murowana, jednak nie wiadomo dokładnie jak wyglądała. Prawdopodobnie zamek otoczony był murem obronnym z cegły posadowionym na kamiennym fundamencie o nieregularnym kształcie, zbliżonym do okręgu, o łącznej długości 220 metrów. W południowej części dziedzińca został wzniesiony główny dom zamkowy, a wjazd prowadził od północy i był flankowany przez ośmioboczną wieżę, która ulokowana była na obwodzie muru, na zachód od bramy. Pozostałą zabudowę dziedzińca stanowiły budynki drewniane. Badacze sądzą że pełne ukształtowanie bryły zamku nastąpiło dopiero w czasach Władysława Jagiełły. Warownia była przebudowywana w XV i XVI wieku, między innymi po pożarze w 1578 roku. W XV wieku wzniesiono wysunięty przed linię murów budynek bramny.

         Zamek został zniszczony w czasie najazdu szwedzkiego, i w 1670 roku został odbudowany, ale stan jego systematycznie się pogarszał i w połowie XVIII wieku nastąpił całkowity upadek warowni. W roku 1792 podjęto decyzję o rozbiórce obiektu w celu pozyskania materiału budowlanego, która została dokonana około 1800 roku. Teren zamkowy był dodatkowo zniszczony w trakcie prac porządkowych na początku XX wieku i podczas II wojny światowej, kiedy na nasypie założono umocnienia polowe.

         Sieradz jest położony około 53 km na zachód od Łodzi, przy drodze nr 12 do Kalisza. Wzgórze zamkowe znajduje się na wschód od Rynku, przy ulicy Podzamcze.

         Zdjęcia wykonano we wrześniu 2011 roku.