Powstanie murowanej siedziby książęcej w Szczecinie w obecnym miejscu zawdzięczamy księciu Barnimowi III, dla którego rada miejska w latach 1346-47 wybudowała nowy dom o wymiarach 10,8 x 25,8 metrów. W tym samym czasie wzniesiono także kaplicę św. Ottona, która była również nekropolią książęcą. Całość otoczono murem obronnym. Wcześniej bo już w XII wieku drewniany dwór wzniósł pierwszy władca Pomorza Zachodniego Warcisław, który swoją główną siedzibę miał wówczas w Kamieniu Pomorskim. Na przełomie XII i XIII wieku książę Bogusław II, wnuk Mieszka III Starego, przeniósł swą siedzibę  z Kamienia do Szczecina, a rozbudowę starego dworu rozpoczął jego syn Barnim I, który w 1237 roku lokował miasto na prawie lubeckim i 16 lat później przyznał mu magdeburskie prawa miejskie. W roku 1345 próba wybudowania przez Barnima III nowego, murowanego dworu wywołała burzliwe protesty mieszczan, obawiających się utraty samodzielności ich miasta. Książęcy robotnicy zostali rozpędzeni, a częściowo wzniesione mury zburzone. Barnim III jednak postawił na swoim co poskutkowało wzniesieniem dla niego nowej siedziby. Około połowy XIV wieku teren zamku został powiększony i uzyskał kształt trapezoidalny i posiadał następujące wymiary: kurtyna wschodnia około 106 metrów, południowa 55 metrów, zachodnia 86 metrów, a północna 60 metrów. Rozpoczęto prace przy wznoszeniu tzw. wielkiego domu o wymiarach 15,5 x 48,8 metrów, który wzmocniono kwadratową w planie Wieżą Więzienną. Rozbudowę warowni kontynuował wnuczek Barnima III, książę Kazimierz V, którą w roku 1428 przerwało powstanie biedoty i rzemieślników, skutkujące przejęciem miejskiej władzy przez plebs. Po stłumieniu rebelii prace były kontynuowane. W 1490 roku kolejna przebudowa przeprowadzona przez Bogusława X doprowadziła do przekształcenia założenia w reprezentacyjny, późnogotycki pałac, uważany przez współczesnych za jeden z najbardziej eleganckich w tej części Europy. W 1530 roku, skutkiem pożaru, duży dom został uszkodzony. Jego odbudowę i przebudowę poprowadził Barnim XI, który stworzył dwupiętrową budowlę z dwuspadowym dachem i wieżą zegarową. Rozpoczęto też budowę skrzydła wschodniego. Po abdykacji księcia w 1569 roku, jego następcą został książę Jan Fryderyk, który przebudował zamek w stylu renesansowym, nadając mu formę czteroskrzydłowej, wielkoświatowej rezydencji. Na początku XVII wieku księstwem władali Filip II i Franciszek I, którzy za skrzydłem zachodnim zbudowali dwupiętrowe skrzydło muzealne, tworząc drugi (mały) dziedziniec zamku. W nowej budowli, na parterze, urządzili wozownię i zbrojownię, a na piętrach – gabinet, bogatą bibliotekę oraz pomieszczenia dla zbiorów przyrodniczych i artystycznych. 

         Ostatnim władcą pomorskim z rodu Gryfitów był Bogusław XIV, którego rządy przypadły na okres wojny trzydziestoletniej. Mimo prób zachowania neutralności księstwo zostało zajęte przez Szwedów. Książę abdykował w roku 1634. W 1648 roku na mocy postanowień traktatu westfalskiego, regulującego wzajemne stosunki między Szwecją a Brandenburgią, Szczecin przypadł Szwedom. W 1677 roku zamek po sześciomiesięcznym oblężeniu zdobyły wojska elektora Fryderyka Wilhelma. Na przełomie wieków warownia ponownie powróciła w ręce Szwedzkie. W latach 1705-11 na zamku zamieszkała królowa Katarzyna Leszczyńska z córką, a w 1711 roku dołączył do nich król Stanisław Leszczyński. W roku 1720 Szczecin znalazł się w granicach państwa pruskiego, w wyniku układu pokojowego kończącego wojnę północną. Na zamku zamieszkał dowódca szczecińskiego garnizonu, gen. von Anhalt-Zerbst, którego córką była księżniczka Zofia Augusta, późniejsza caryca Rosji, Katarzyna II.

         Zabytkowa budowla pełniła od tego czasu różne funkcje, nie odpowiadające jej pierwotnemu znaczeniu i świetności. Przez cały XVIII i XIX wiek na zamku trwały liczne przebudowy, zlikwidowano wiele ozdób, bramę południową udekorowano istniejącymi do dziś motywami rycerskimi (panopliami). Budowla zatraciła cechy renesansowe. Zburzono sklepienia w skrzydle wschodnim, niemal całkowicie przebudowano skrzydło południowe (z wyjątkiem wież), zlikwidowano krużganki wokół dziedzińca, wprowadzono klatki schodowe i korytarze wewnętrzne, dostosowując obiekt do wymogów administracji cywilnej. W 1902 roku, gdy urzędy opuściły zamek, zaczęto przywracać mu formę dawnej rezydencji. Roboty renowacyjne prowadzono też w latach 1925-26 i później. Przerwała je wojna. W 1944 roku alianckie naloty dywanowe zniszczyły zamek w 60%. Bezpośrednio po zakończeniu wojny przystąpiono do odgruzowywania i zabezpieczenia ocalałych murów. W latach 1958-80 zamek został odbudowany w stylu renesansowej siedziby książęcej. Obecnie w zamku swoje miejsce znalazły instytucje kultury, które tworzą ośrodek o nazwie Zamek Książąt Pomorskich. 

         Szczecin leży nad Odrą i jest stolicą województwa zachodniopomorskiego. Zamek jest położony na skarpie lewego brzegu Odry, przy ulicy Korsarzy 34.

         Zdjęcia wykonano w czerwcu 2010 roku.

  • Wieża bramna

  • Elewacja zachodnia

  • Elewacja północna

  • Elewacja północna

  • Elewacja wschodnia

  • Elewacja wschodnia

  • Elewacja południowa

  • Brama południowa

  • Elewacja zachodnia

  • Dziedziniec

  • Renesansowe szczyty

  • Renesansowe szczyty i wieża zegarowa

  • Dziedziniec

  • Hełm wieży bramnej

  • Wieża bramna

  • Widok od Odry

  • Wieża bramna

  • Wykusz

  • Brama południowa

  • Wieża południowa

  • Elewacja południowa

  • Epitafium

  • Przelot bramny

  • Wieża bramna

  • Dziedziniec

  • Epitafium

  • Zegar ścienny

  • Dziedziniec

  • Podstawa wieży

  • Wieża zegarowa

  • Wykusz

  • Krypta grobowa

  • Krypta grobowa

  • Krypta grobowa

Nowe zdjęcia wykonano w maju 2022 roku.

  • Widok od Trasy Zamkowej

  • Widok od Trasy Zamkowej

  • Pomnik Bogusława X i Anny Jagiellonki

  • Mały dziedziniec

  • Mały dziedziniec

  • Widok od ul. Kuśnierskiej

  • Panoplie

  • Duży dziedziniec

  • Wieża zegarowa

  • Skrzydło południowe

  • Duży dziedziniec

  • Muzeum na zamku

  • Zamek wieczorem