Budowę zamku w Toruniu rozpoczęli Krzyżacy w trzeciej ćwierci XIII wieku na miejscu wcześniejszej osady grodowej. Założenie powstało na planie trójkąta na wzniesieniu prawego brzegu Wisły. Najpierw wzniesiono mury obwodowe i dom mieszkalny wzdłuż kurtyny południowej, mieszczący siedzibę konwentu i komtura. W kolejnym etapie zbudowano krużganki i ufortyfikowaną śluzę na fosie zachodniej, oddzielającej zamek od Starego Miasta. W pierwszej połowie XIV wieku powstała wolno stojąca, ośmiokątna wieża, dansker i skrzydło wschodnie. Wjazd do zamku prowadził od strony zachodniej przez bramę w murze. Do końca XIV wieku zbudowano podzamcze od północy z zabudową gospodarczą.

         W 1420 roku część zabudowań spłonęła i zamek podupadł. W 1454 roku warownia została zdobyta przez mieszczaństwo i częściowo spalona. Wkrótce potem większość murów rozebrano. Pozostał tylko dobrze zachowany Dansker z krużgankiem. Na miejscu zamku powstał nasyp i w XIX wieku urządzono na nim ogród publiczny. Prace badawcze i konserwatorskie w latach 1962-65 pozwoliły na ekspozycję odkrytych reliktów zamku. Po częściowej rekonstrukcji murów zdecydowano zachować pozostałości zamku w formie trwałej ruiny.

         Toruń jest położony nad Wisłą przy drodze nr 91 z Gdańska do Łodzi. Ruiny zamku znajdują się w centrum na prawym brzegu Wisły, na wschód od Starego Miasta.

         Zdjęcia wykonano w maju 2007 roku.