Pierwotny kościół Bożego Ciała oo. dominikanów rozpoczęto budować w drugiej połowie XIV wieku, a ukończono po 1400 roku. Natomiast klasztor powstał przed 1297 rokiem. Formalnej fundacji konwentu dokonał w 1378 namiestnik króla Węgier i Polski, Ludwika książę opolski Władysław. Pierwotny kościół zbudowany z cegły, posiadał dwunawowy korpus, o sklepieniu wspartym na jednym filarze i z wydłużonym prezbiterium. Na dachu usytuowano sygnaturkę. Po pożarze w 1407 roku nakładem Mikołaja Benko i Anny z Żabokruków kościół został odbudowany w stylu gotyckim razem z gmachami klasztornymi. Pożary pustoszyły świątynię w 1511 i 1527 roku. Pomimo tych klęsk klasztor Bożego Ciała podnosił się z upadku, zyskiwał na znaczeniu i bogacił się. W 1556 roku zbudowano budynek biblioteki a pod koniec stulecia wzniesiono nowe dormitorium. Na przełomie XVI i XVII wieku przeor Jan Błaszczyk zbudował kolejne gmachy utrzymane w stylu manierystycznym. W XVII wieku wykonano z alabastru pomniki nagrobne, prawdopodobnie autorstwa Hermana van Hutte. Przedstawiają one m.in. Wacława Dzieduszyckiego (zm. 1584), Jana Swoszowskiego (zm. 1604), Stanisława Włodka (zm. 1615) i są utrzymane w stylu manieryzmu niderlandzkiego. W 1621 roku w drodze na wojnę chocimską zatrzymał się u dominikanów król Zygmunt III Waza. W I połowie XVIII wieku nieremontowana, gotycka świątynia znajdowała się w bardzo złym stanie.

W 1743 roku dominikanie podjęli decyzję o wyburzeniu budowli i zbudowaniu nowej. W rok po wyburzeniu hetman wielki koronny, kasztelan krakowski Józef Potocki, główny fundator nowej świątyni, położył kamień węgielny pod budowlę barokowego kościoła według projektu Jana de Witte. Dwa lata później koronowano cudowny wizerunek Matki Boskiej Zwycięskiej. Według legendy powstał on na dworze cesarskim w Konstantynopolu. Potem miał znaleźć się w Kijowie, Haliczu i we Lwowie. W rzeczywistości obraz namalowany został w kręgu sztuki bizantyjskiej (na Krecie lub być może w Wenecji) w XV lub XVI wieku. 1 lipca 1751 roku obraz został ukoronowany koronami papieskimi przez arcybiskupa Mikołaja Wyżyckiego.

W latach 1749-51 wzniesiono kaplicę rodową Potockich pw. Matki Boskiej Jackowej. Była to pierwsza wykończona część świątyni. Znajdująca się w kaplicy alabastrowa figurka Madonny z Dzieciątkiem, pochodząca według tradycji z Kijowa i zabrana stamtąd przez św. Jacka w obliczu zagrożenia ze strony Tatarów, powstała prawdopodobnie w XIV/XV w. w Europie Zachodniej i została sprowadzona do Lwowa na zamówienie dominikanów. Budowę ukończono w 1769 roku a kościół konsekrował arcybiskup Wacław Hieronim Sierakowski.

Świątynia składa się z eliptycznej nawy, poprzedzonej przedsionkiem z dwoma bocznymi aneksami, nad którymi mieści się chór muzyczny. Do nawy na osi poprzecznej przylegają dwie duże kaplice a na osiach przekątnych cztery mniejsze, eliptyczne. Prezbiterium jest wydłużone, z dwiema kaplicami po bokach. Nawę nakrywa potężna kopułą z latarnią, wsparta na wysokim tamburze. Tambur kopuły na zewnątrz obwiedziony jest ośmioma parami kolumn, między którymi mieszczą się duże okna. Monumentalna fasada w wysuniętej do przodu części środkowej jest ozdobiona dwoma parami kolumn przedzielonych pilastrami. Portal główny zwieńczony jest półkolistym balkonem z dużym oknem, nad którym mieści się mniejsze okno eliptyczne. Całość wieńczy fronton z napisem w polu tympanonu: Soli Deo honor et gloria (Samemu Bogu cześć i chwała), czterema posągami świętych, m.in. Augustyna i Dominika wykonanymi przez Antoniego Osińskiego oraz monstrancją z hostią w szczycie. Ściany wewnątrz kościoła rozczłonkowane są parami pilastrów wspierających wydatne belkowanie. Powyżej w dolnej strefie tamburu ustawionych jest osiem par rokokowych posągów świętych zakonników reguły augustiańskiej, wykonanych przez lwowskich rzeźbiarzy Sebastiana i Fabiana Fesingerów w latach 1760-64. Górna część wnętrza tamburu opięta jest ośmioma parami kolumn podtrzymującymi kopułę. Pierwotne wyposażenie kościoła przetrwało tylko częściowo.

Nowo zbudowany kościół padł dwukrotnie pastwą pożaru – w 1766 i 1778 roku. Ten drugi wyrządził poważne straty w kompleksie kościelno-klasztornym. W następnych latach odbudowano kościół i klasztor. W 1865 roku w sąsiedztwie kościoła zbudowano dwukondygnacyjna wieżę-dzwonnicę, nawiązującą stylem do architektury kościoła. W latach 1885–1914 przeprowadzono gruntowną restaurację elewacji a następnie wystroju i wyposażenia wnętrza świątyni. Restaurację określono jako niefortunną, ponieważ w jej wyniku zatarto oryginalne cechy stylu wielu dzieł sztuki.

Po zakończeniu II wojny światowej dominikanie zostali zmuszeni do opuszczenia swej siedziby. Budynek klasztorny został w 1972 roku zamieniony na Muzeum Religii i Ateizmu, zaś w kościele ulokowano m.in. magazyn cementu. Później kościół włączono w skład muzeum, które działało w dotychczasowej formule do 1990 roku. Cudowny obraz Matki Boskiej Zwycięskiej po wojnie znalazł się w Gdańsku, w tamtejszym kościele dominikańskim pw. św. Mikołaja – w 1994 roku w ołtarzu głównym lwowskiego kościoła umieszczono jego kopię. Znajdująca się niegdyś w kaplicy Potockich Matka Boska Jackowa również opuściła po wojnie Lwów i obecnie znajduje się w klasztorze dominikanów w Krakowie. W latach 90-tych XX wieku kościół przekazano ukraińskiej cerkwi greckokatolickiej, natomiast w części zabudowań klasztornych nadal funkcjonuje muzeum (jako Muzeum Historii Religii).

Kościół Bożego Ciała i klasztor oo. dominikanów znajduje się przy pl. Muzealnym 1 w północno-wschodniej części lwowskiej starówki.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2017 roku.