Klasycystyczny pałac w Zatoniu powstał z przebudowy starszego, barokowego dworu, w latach 1840-44, prawdopodobnie według projektu K.F. Schinkla. Inicjatorką przebudowy była księżna Dorota (z domu Biron), żona Maurycego Talleyranda-Périgord.
Powstała wówczas trzykondygnacyjna, podpiwniczona rezydencja, założona na rzucie prostokąta. Z dawnego założenia zachowano XVII-wieczne mury obwodowe, podnosząc je o trzecią kondygnację w postaci półpiętra. Czterospadowy dach zastąpiono dachem płaskim z attyką z umieszczonym na niej herbem Talleyrandów oraz czterema wazonami w narożach. Na osi elewacji frontowej umieszczono czterokolumnowy portyk w porządku doryckim; analogiczny ozdobił elewację tylną. Elewacje otrzymały oszczędną dekorację, głównie poprzez boniowanie. W tym czasie wzniesiona została również oranżeria oraz cieplarnia i założono park krajobrazowy.
Po śmierci księżny Doroty w 1862 roku jej majątek, w tym Zatonie odziedziczył syn Aleksander Edmund markiz de Talleyrand-Périgord. Z jego inicjatywy dokonano pewnych zmian w otoczeniu pałacu: w miejscu przeszklonej oranżerii wzniesiono budynek neoklasycystyczny, zaprojektowany przez A. Jakla, wybudowano nieistniejący już budynek bramny, po stronie zachodniej. W 1879 roku książę sprzedał majątek ministrowi Karolowi Rudolfowi von Friedenthalowi, który potem, w 1879 roku odziedziczyła jego córka Renata baronowa von Lancken-Wakenitz, posiadająca Zatonie aż do II wojny światowej.
W 1945 roku pałac wraz z oranżerią zostały spalone przez wojska radzieckie. Od tego czasu pałac pozostaje w stanie zabezpieczonej ruiny. Oranżeria została odbudowana i mieści się w niej kawiarnia. Po drugiej stronie drogi znajdują się ruiny kościoła pw. św. Jana.
Zatonie jest położone 9 km na południe od centrum Zielonej Góry, przy drodze nr 283 do Kożuchowa. Obecnie jest to dzielnica Zielonej Góry. Pałac położony jest w północnej części wsi, po wschodniej stronie drogi z Zielonej Góry do Kożuchowa.
Zdjęcia wykonano we wrześniu 2022 roku.
