Średniowieczny zamek w Solcu nad Wisłą został zbudowany na cyplu wysokiej skarpy wiślanej w połowie XIV wieku przez króla Kazimierza Wielkiego, co zgodnie potwierdzają Janko z Czarnkowa i Jan Długosz. Brak badań utrudnia określenie układu przestrzennego warowni. Zamek był utrzymywany z części dochodów z żup bocheńskich, o czym świadczą dokumenty z 1394 roku. Przez cały okres swego istnienia warownia pozostawała w dzierżawie u zasłużonych rodzin możnowładczych. W latach 1604-27 warownia została poważnie rozbudowana przez Krzysztofa Zbaraskiego. Otrzymała wówczas renesansowy wystrój i fortyfikacje bastionowe. Niestety, mimo modernizacji systemu obronnego, zamek został zniszczony przez Szwedów w czasie „potopu”.

         Około 1780 roku podjęto odbudowę zniszczonego zamczyska, lecz z lustracji z 1789 roku wynika, że nie dbano o konserwację starych murów i wkrótce budowla popadła w ruinę. W XIX wieku posiadał on jeszcze częściowe zadaszenie, lecz wkrótce został opuszczony i zaczęto go rozbierać, traktując jako tani skład materiałów budowlanych. Do dzisiaj przetrwały jedynie dolne partie murów wzniesionych z miejscowego kamienia i cegły.

         Solec jest położony nad Wisłą, 51 km na północ od Sandomierza. Jadąc drogą nr 79 z Sandomierza do Zwolenia w miasteczku Lipsko należy skręcić w prawo w lokalną drogę do Solca. Ruiny znajdują się na cyplu terasy wiślanej, na północny-wschód od centrum, po lewej stronie drogi schodzącej wąwozem do Wisły.

         Zdjęcia wykonano w maju 2008 roku.