Początki zamku we Wleniu można hipotetycznie wiązać z powrotem z wygnania Bolesława Wysokiego i Mieszka Plątonogiego, synów księcia Władysława II, czyli z latami bezpośrednio po 1163 roku. Zespół zamkowy wzniesiony na szczycie góry składał się z zamku górnego, średniego i dolnego. Najstarsza część, zamek górny, zbudowany z kamienia na przełomie XII i XIII wieku składał się z wieży mieszkalnej umieszczonej w północnej części zabudowy, kaplicy z nią sąsiadującej od południa i sześciokątnej wieży ostatecznej obrony w południowej części założenia. Całość była otoczona murem obronnym. Pod koniec XIII wieku sześciokątną wieżę zastąpiono potężną, cylindryczną basztą o wysokości około 12 m. W późnym średniowieczu wzniesiono zamek średni i dolny. W latach 1377-91 zamek był remontowany i przekształcany. Ostatnia renowacja miała miejsce w 1642 roku.

         W efekcie podziałów dzielnicowych warownia przeszła w ręce książąt świdnicko-jaworskich, a następnie rodów rycerskich. Szczególną rolę odegrał ród von Zeydlitz. W 1567 roku Sebastian von Zeydlitz-Neukirch przebudował zamek w stylu renesansowym. Kres funkcjonowania warowni przyniosła wojna trzydziestoletnia. w roku 1646 została ona wysadzona w powietrze na polecenie cesarskiego marszałka Montecuculi. W 1653 roku u podnóża góry wzniesiono pałac, który przejął funkcję rezydencji. Obecnie do naszych czasów zachowała się potężna baszta, z której roztacza się wspaniała panorama Wlenia i okolicy, oraz ruiny budynków i murów obronnych.

         Wleń jest położony 20 km na północ od Jeleniej Góry. Ruiny znajdują się na wysokiej górze na zachód od miasta. Do ruin można dojechać samochodem, w tym celu należy po przejechaniu przez miasto skręcić w lewo do wsi Łupki.

         Zdjęcia wykonano we wrześniu 2005 roku.