Gotycki zamek w Złotorii został wzniesiony w połowie XIV wieku z fundacji Kazimierza Wielkiego. Warownia usytuowana w widłach Wisły i Drwęcy, zbudowana z cegły, składała się z czworoboku murów obwodowych usytuowanych na planie prostokąta o wymiarach 35 x 50 m, wzmocnionych skarpami. Wjazd znajdował się od południa w wysuniętej wieży bramnej. Nie znamy lokalizacji domu mieszkalnego, a także śladów modernizacji w pierwszej połowie XV wieku.

         Po śmierci Kazimierza Wielkiego zamek był we władaniu Kaźka Słupskiego, a następnie na krótko Władysława Białego. W latach 1379-92 warownią jako lennem władał Władysław Opolczyk, który przekazał go wraz z całą ziemią dobrzyńską Krzyżakom. W 1404 roku po pokoju w Raciążku powrócił do Polski, a w 1409 roku został zajęty i zniszczony przez Krzyżaków. Od 1411 roku znów należał do Polski, lecz nie został przywrócony do świetności. Po pokoju toruńskim w 1466 roku stracił znaczenie strategiczne i został opuszczony. Mury jego uległy znacznemu zniszczeniu w czasie wojen napoleońskich. Do dziś zachowały się ruiny wieży bramnej i fragmenty muru obwodowego.

         Złotoria jest położona 6 km na południowy-wschód od centrum Torunia. Ruiny znajdują się w widłach Wisły i Drwęcy. Widać je po prawej stronie z mostu nad Drwęcą.

         Zdjęcia wykonano w lipcu 2006 roku