Klasycystyczny dwór w Dyblinie został zbudowany w drugiej ćwierci XIX wieku przez ówczesnego właściciela majątku, Leona Orłowskiego, który nabył dobra w 1804 roku.

Murowaną, parterową budowlę wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta. Ceglane, otynkowane mury posadowione są na niskim cokole. Korpus budowli składała się z piętrowej, pięcioosiowej części centralnej.  W fasadzie frontowej, zwróconej ku północy znajduje się pseudoryzalit, którego trzy osie środkowe tworzą portyk wgłębny z czterema kolumnami jońskimi, flankowany filarami w takim samym porządku. Kolumny wraz z pilastrami dźwigają belkowanie z fryzem, który wieńczy gzyms sztabkowy, a całość pseudoryzalitu zamyka trójkątny fronton z wtopionym weń pośrodku prostokątnym parapetem. Na osi środkowej portyku znajduje się główne wejście, a po jego bokach prostokątne okna. Nad drzwiami i oknami znajdują się półkoliste płyciny w profilowanych obramieniach. Na środkowej osi umieszczono drzwi prowadzące na balkon, wypełniający całą szerokość portyku. Całość przykryta jest dachami dwuspadowymi i otoczona parkiem krajobrazowym.

Po Orłowskim gospodarzyli tutaj Łukowscy, Rudowscy i Aleksander Karski, który odsprzedał go Adamowi Paprockiemu w 1855 roku. Po jego śmierci majątek Dyblin odziedziczyła jego córka Karolina, zamężna z Janem Pruskim herbu Leliwa, a po jego śmierci jego syn – Karol. On uruchomił w Dyblinie krochmalnię, wybudował też mleczarnię i młyn, którego generator pozwolił na elektryfikację dworu i oświetlenie wsi. Niestety I wojna światowa nie oszczędziła dóbr w Dyblinie. Karol Pruski zmarł w 1919 roku, a jego żona Stanisława wraz z dziećmi opuściła dwór w Dyblinie w sierpniu 1920 roku w obliczu zagrożenia zbliżającej się armii bolszewickiej. Opuszczony majątek został przez Sowietów rozgrabiony. Po powrocie przekazała majątek najpierw synowi – Stefanowi, a od 1933 roku przejął go jego brat Tadeusz. On był ostatnim właścicielem majątku do czasu wybuchu II wojny światowej. Po wojnie dobra zostały przejęte na własność Skarbu Państwa i rozparcelowane, a dwór zaadaptowano na szkołę, która istnieje tu do dziś. Klasycystyczna forma dworu zachowała się tylko fragmentarycznie, głównie w postaci reprezentacyjnej fasady północnej. Elewacje ogrodowa i boczne zostały przebudowane w 1967 roku w związku z adaptacją budowli na szkołę. W tym czasie gruntownie przekształcono układ wnętrz, zaś nad traktem tylnym parteru założono piętro i zmieniono połać dachu. Jednocześnie elewację ogrodową pokryto nowym tynkiem, usuwając wszelki detal architektoniczny.

Dyblin jest położony 6 km na północ od Dobrzynia nad Wisłą, przy drodze nr 562 do Szpetala Górnego i Włocławka. Dwór znajduje się po lewej stronie drogi.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2010 roku.