Tallinn (est. Tallinn, od 1219 do 1918 Rewel est. Reval, także Lindanäs, Lyndanise, Kalevanlinna oraz Koływań) – stolica Estonii i port nad Morzem Bałtyckim (na południowym brzegu Zatoki Fińskiej). Tallinn był silnym ośrodkiem gospodarczym już w X wieku. W 1154 roku słynny arabski uczony Al-Idrisi wspominał o grodzie Kaluri (dawna nazwa Tallinna, która po raz pierwszy występuje w latopisie ruskim 1223 roku – Kolywań, prawdopodobnie wśród Finów i Estów nazwa ta brzmiała Kalevanlinna).

W 1219 roku król duński Waldemar II Zwycięski, odbywający wyprawę krzyżową przeciw pogańskim Estom, zdobył fiński zamek Lyndanise, który kazał zburzyć i zbudować nową twierdzę. W 1227 roku Duńczycy – po klęsce pod Bornhøved – utracili miasto na korzyść zakonu kawalerów mieczowych. Trzy lata później miasto, już jako Rewal, ponownie uzyskało prawa miejskie. Duńczycy, którzy ponownie zawładnęli (w 1236) miastem, potwierdzili lokację na prawie lubeckim w 1248 roku. Rozpoczęli oni w 1265 budowę największych w tej części swoich ziem fortyfikacji, z murami liczącymi 2,5 km długości (jednymi z najdłuższych w średniowiecznej Europie), do 16 m wysokości, z 45 basztami. Po dwudziestu latach, w 1285 roku Rewal stał się członkiem Hanzy.

W 1346 roku Estonia wraz z Rewlem została wykupiona przez zakon krzyżacki, który przebudował trzynastowieczny zamek na wzgórzu Toompea, dobudowując m.in. basztę „Długi Herman”. Pod koniec XVI wieku, w rezultacie zmagań czterech mocarstw w wojnach o Inflanty – Polski, Rosji, Danii i Szwecji – Rewal wraz z północną częścią dzisiejszej Estonii przypadł tej ostatniej.

Dopiero w trakcie III wojny północnej, w 1710 roku, car Piotr I na czele zwycięskiego pochodu armii rosyjskiej zajął Estonię. Od tej pory nazwa miasta – Rewal – nabrała rosyjskiego brzmienia i przekształciła się w Rewel. Miasto pozostało w rękach Rosji aż do 1918 roku, gdy po ogłoszeniu niepodległości Republiki Estońskiej stolica oficjalnie zyskała nazwę Tallinn. W językach fińskim i estońskim nazwa Tallinn tłumaczy się na „miasto duńskie” (taani linn) albo „miasto rolnicze” (talu linn).  W trakcie II wojny światowej miasto szczęśliwie uniknęło poważnych zniszczeń (te, które miały miejsce, zostały dokonane przez lotnictwo sowieckie podczas odbijania miasta z rąk niemieckich w 1945 roku).

Po rozpadzie Związku Radzieckiego i ponownym odzyskaniu niepodległości przez Estonię Tallinn w znacznym stopniu odzyskał swoje zachodnie oblicze. Miasto może się poszczycić wieloma wiekowymi zabytkami. Na wzgórzu Toompea, oprócz XIII- i XIV-wiecznych fortyfikacji i zamku znajduje się gotycka katedra Najświętszej Maryi Panny. Pod wzgórzem na Starym (Dolnym) Mieście znajdują się gotyckie kościoły: trzynastowieczny kościół św. Mikołaja (Niguliste) z potężną wieżą, trzynasto-czternastostowieczny (później kilkakrotnie przebudowywany) Św. Michała zamieniony na prawosławną cerkiew w 1716 roku, XIV-wieczny kościół Świętego Ducha (Püha Vaimu), XIV-XV-wieczne zabudowania klasztoru dominikanów św. Katarzyny ze zrujnowanym od 1531 roku kościołem. Pod koniec XV wieku zbudowano kościół św. Olafa (Oleviste), którego gotycka wieża, wysoka na 159 m, była wówczas prawdopodobnie jedną z najwyższych budowli w Europie i na świecie. Ponadto kościół św. św. Piotra i Pawła, obecnie katedra katolicka, oraz cerkiew św. Mikołaja Cudotwórcy z XIX wieku. Z budowli niesakralnych: XIV-XV-wieczny gotycki ratusz, XV-wieczny gotycki Dom Wielkiej Gildii, Dom Gildii św. Olafa, pochodzące z tego samego okresu gotyckie domy mieszkalne m.in. „Trzy Siostry” oraz renesansowy (1597) dom Bractwa Czarnogłowych. Znajdują się tu także: późnobarokowy Pałac Kadriorg zaprojektowany przez Włocha Nicolo Michettiego (letnia rezydencja Piotra I Wielkiego, obecnie muzeum sztuki, otoczony przez piękne ogrody). Tallinn szczyci się ponadto najdłużej w Europie stale – od średniowiecza – funkcjonującą apteką. Z końca XIX wieku pochodzi sobór św. Aleksandra Newskiego, katedra Estońskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego. W Tallinnie, mimo licznych zniszczeń z okresu II wojny światowej, skrupulatnie odbudowano średniowieczne obwarowania miejskie z basztami i bramami – baszty Megede i Kiek in de Kök (XIV–XV wiek), basztę Paks Margareeta (Gruba Małgorzata, XVI wiek), Bramę Morską i Bramę Viru (XVI wiek).

Tallińskie stare miasto zostało w 1997 roku wpisane na listę światowego kulturowego dziedzictwa ludzkości UNESCO.  

Zdjęcia wykonano w lipcu 2014 roku.