Pierwsza źródłowa wzmianka o Druskiennikach (lit.Druskininkai) pochodzi z 1636 roku. Nazwa miejscowości pochodzi prawdopodobnie od litewskiego słowa „druska”, czyli sól. Najprawdopodobniej mieszkańcy od wieków czerpali tu na własne potrzeby solanki, a w lecznictwie zaczęto je stosować od końca XVIII wieku. 

W pierwszej połowie XIX wieku profesor Uniwersytetu Wileńskiego Ignacy Fonberger dokładnie zbadał solanki, przy czym okazało się, że zawierają związki wapnia, sodu, potasu, jodu, bromu, żelaza i magnezu oraz bezwodniki kwasów siarkowego i krzemowego. W 1837 roku car Mikołaj I nadał Druskiennikom status kurortu. Wkrótce zaczęły powstawać drewniane pensjonaty, uruchomiono prom na Niemnie, pojawili się kuracjusze i rekonwalescenci. Na zwiększenie liczby odwiedzających wpłynęło wybudowanie kolei do Warszawy i Petersburga. Między Druskiennikami a oddalonym o 19 km przystankiem kolejowym Porzecze kursował pocztylion, który zabierał także kuracjuszy. Z początkiem XX wieku sława uzdrowiska była tak wielka że przybywali tu goście z Królestwa i Litwy, z Białorusi i Rosji; z Warszawy, Wilna, Moskwy. Po I wojnie światowej miasto znajdowało się w granicach Polski. W okresie międzywojennym Druskienniki skutecznie rywalizowały z Ciechocinkiem czy Krynicą. Do popularności uzdrowiska w niemałym stopniu przyczynił się Józef Piłsudski, chętnie i często tu odpoczywający. Z inicjatywy Piłsudskiego kurort nabył Bank Gospodarstwa Krajowego. Powstawały eleganckie wille i dacze, a w 1934 roku uruchomiono połączenie kolejowe z Porzeczem.

Po agresji radzieckiej Druskienniki przyłączono do Białorusi. Szczytowy rozwój uzdrowiska przypadał na czasy powojenne. Znalazło się ono wówczas w granicach litewskiej republiki sowieckiej. Wzniesiono wtedy osiem dużych sanatoriów, nowoczesny zakład przyrodoleczniczy, liczne budynki użyteczności publicznej. Przecudnie położone na wysokim brzegu Niemna, otoczone lasami i łagodnymi pagórkami Druskienniki, tonące w zieleni, przesycone zapachem ozonu i świeżej żywicy, są obok Połągi najpopularniejszym litewskim uzdrowiskiem, którego sława sięga daleko poza granice kraju.

Najważniejszą atrakcją uzdrowiska jest rozległy park zdrojowy, ciągnący się od centrum aż po brzegi Niemna, ulubione miejsce spotkań tak mieszkańców miasta, jak i kuracjuszy. Zdobią go małe fontanny z wodami mineralnymi, dekoracyjne rzeźby o przeróżnej tematyce oraz pomniki: M.K. Ciurlionisa i króla Mendoga. W parku rozlokowała się większość druskiennickich sanatoriów, z których wyróżnia się Surutis, zwane okrąglakiem. Druskienniki nie mają ważniejszych zabytków. Uwagę zwraca neogotycki kościół Matki Boskiej Szkaplerznej (1934) z czerwonej cegły, oraz przede wszystkim prawosławna cerkiewka (1865) – biało-błękitna, z kilkoma cebulastymi kopułami. Druskienniki liczą dziś około 17000 mieszkańców i są miastem wydzielonym, podległym bezpośrednio władzom republiki. 

Miasto jest położone w południowej Litwie, nad Niemnem, u styku granic z Polską i Białorusią.

Zdjęcia wykonano w kwietniu 2010 roku.