Początkowo obszary położone bezpośrednio nad rzeką Brdą i Młynówką były użytkowane jako ogrody, później zaczęto je zabudowywać. Historia Wenecji Bydgoskiej rozpoczęła się w XIX wieku, kiedy to na jego początku, na stromym brzegu rzeki znajdowały się pojedyncze budynki. Z upływem czasu na nabrzeżach zaczęły powstawać kamienice, warsztaty i zakłady. Główną zaletą tej lokalizacji był łatwy dostęp do wody oraz położenie w centrum miasta. W 1873 roku zabudowa była już zwarta w linii frontowej, z zabudową oficynową, która zaczęła schodzić do brzegu rzeki Młynówki. Około 1870 roku wykonano murowaną ławę na palach drewnianych, która stała się podstawą do wznoszenia zabudowy nad samą rzeką. W końcu XIX wieku krajobraz Wenecji Bydgoskiej nabrał charakteru mieszkalno-przemysłowego. Właścicielami kamienic byli kupcy, rzadziej rzemieślnicy i fabrykanci. W domach prowadzono różnorodną działalność; działały tu fabryki opakowań, papierosów, fabryka czekolady i wyrobów cukierniczych, piekarnie, rzeźnie, drukarnie (w tym „Dziennika Bydgoskiego”), farbiarnie, fabryki spirytusu i drożdży, tartak, a także restauracje. Na początku XX wieku zabudowana już całkowicie pierzeja kamienic ze względu na oryginalne położenie stała się atrakcją turystyczną miasta, chętnie utrwalaną na pocztówkach i obrazach malarzy. Cechą charakterystyczną kamienic Wenecji Bydgoskiej jest bezpośrednie sąsiedztwo z rzeką. Budynki zachowane z końca XIX wieku są generalnie w swoim pierwotnym stanie. Niektóre z domów (od lat nie remontowane) są w złym stanie technicznym. Mimo, że zabudowa Wenecji tworzy spójną urbanistycznie całość, to jej struktura pozostaje zróżnicowana i składa się z trzech części: – wschodniej – obejmuje pas gruntu między rzeką a ul. Przyrzecze; wybudowane tam budynki należały do najstarszych w rejonie Wenecji, m.in. znany z pocztówek galeriowiec; – południowej – największy blok zabudowy przy ul. Długiej, Wełniany Rynek i Poznańskiej; zachowała się w pierwotnym stanie, w tym wiele domów obecnie jest zrujnowanych; ukształtowanie terenu w postaci stromej skarpy sprawiło, że częste są tarasowe rozwiązania podwórek i kamienic; przez kolejne nawarstwianie dobudówek, werand i galerii zabudowa sprawia wrażenie zestawionej z „klocków”; – zachodniej – obejmuje pas gruntu między rzeką a ul. św. Trójcy oraz Czartoryskiego; posiada charakter poprzemysłowy, charakterystyczny jest budynek dawnej pralni i farbiarni Wilhelma Koppa – obecnie planowany do przebudowy na hotel, oraz dawna rafineria spirytusu Hermanna Frankego wraz z zakładem kąpielowym; na krańcu północnym Wenecji zachował się budynek willowy z wieżyczką. Od lat 90-tych XX wieku miejsce to staje się coraz bardziej atrakcyjne pod względem turystycznym i handlowym, co spowodowało proces modernizacji zabudowy. Nowa zabudowa powstała przy ul. Przyrzecze. W rejonie ul. Poznańskiej i Wełniany Rynek kamienice przechodzą stopniowe prace renowacyjne i konserwatorskie. W 2002 roku zbudowano „Bulwar Wenecki”, który został wciśnięty między ściany domów a rzekę, ma brukowaną nawierzchnią i metalowe, stylowe barierki.

Na drugim brzegu Młynówki znajduje się Wyspa Młyńska. Wyspa położona jest pomiędzy głównym nurtem rzeki Brdy a jej odnogą Młynówką, na zachód od Starego Rynku. Przebiega przez nią tylko jeden trakt: ul.Mennica, której nazwa wywodzi się od mennicy bydgoskiej działającej od 1594 do 1688 roku, rozebranej w XIX wieku to jeden z piękniejszych krajobrazowo zakątków miasta ze względu na liczne nabrzeża, szumiące jazy wodne, kaskady Międzywodzia oraz zieleń. Wyspa pełni funkcje rekreacyjne oraz kulturalne ze względu na obecność licznych obiektów muzealnych oraz sąsiedztwo Opery Nova. Wyspę przecinają dwa kanały: kanał Międzywodzie i kanał Zbożowy. Opływająca Wyspę rzeka Młynówka łączy się z Brdą poprzez dwa jazy: Farny i Ulgowy, a także przepławkę dla ryb. Od 2006 roku wyspa połączona jest z otaczającym terenem trzema mostkami dla pieszych oraz jednym mostem drogowym. W środkowej części wyspy znajdują się: łąka rekreacyjna, amfiteatr ukierunkowany na rzekę Brdę oraz plac zabaw dla dzieci. W pobliżu nabrzeża znajduje się plaża miejska z piaskiem morskim pochodzącym z Międzyzdrojów. W części wschodniej Międzywodzie oddziela tzw. wyspę menniczą, na której zlokalizowanych jest szereg obiektów w gestii Muzeum. W Białym Spichrzu dysponującym gotycką piwnicą z krzyżowym sklepieniem z XV wieku, znajdują się zbiory archeologiczne. Kamienica z przełomu XVIII i XIX w. mieści Europejskie Centrum Pieniądza z wystawą dotyczącą mennicy bydgoskiej oraz pieniądza w Europie. Z kolei wnętrza Czerwonego Spichrza zajmuje Galeria Sztuki Nowoczesnej, zaś dawny dom młynarza – centrum recepcyjno-informacyjne zespołu muzealnego. W centralnej części Wyspy mieści się tzw. Dom Leona Wyczółkowskiego z wystawą obejmującą dorobek artysty. Północno-zachodnią część Wyspy Młyńskiej zajmuje grobla oddzielająca Młynówkę od Brdy, przy której urządzono nabrzeże cumownicze dla jachtów. Jest to element składowy największej w Bydgoszczy mariny wraz z przystanią i hotelem, położonej naprzeciw młynów Rothera. Wenecja Bydgoska i Wyspa Młyńska, położone bezpośrednio nad rzeką Młynówką i Brdą, na zachód od Starego Rynku.

Zdjęcia wykonano w czerwcu 2018 roku.