Pierwotny, renesansowy, obronny dwór w Świdnicy, otoczony fosą został zbudowany w pierwszej połowie XVI wieku, z fundacji rodu von Kittlitzów. Na przeło­mie XVI-XVII wieku z inicjatywy Hansa Christopha I von Kittlitz dwór został rozbudowany.

W wyniku przekształcenia budowli obronnej w rezydencję, powstał dwuskrzydłowy, dwupiętrowy, podpiwniczony obiekt, założony na planie litery „L”, nakryty dwuspadowymi dachami. Zestawione pod ką­tem prostym skrzydła zostały zwieńczone wysokimi szczytami o wklęsło-wypukłym obry­sie, sytuowanymi od północy, południa i zachodu. Otynkowane elewacje zostały ozdobione w narożach dekoracją sgraffitową. Wejście główne umieszczone centralnie w elewacji frontowej, usytuowano w kamiennym późnore­nesansowym portalu, zwieńczonym przyczółkiem, w którym znajduje się data „1602”. Dwór jest Otoczony od wschodu i południa par­kiem, od północy zabudowaniami folwarcznymi, a od zachodu dawnym podwórzem go­spodarczym.

W 1702 roku majątek nabył Otto Abraham von Diebitsch od ostatniego Kittlitza – Hansa Christopha III. W ciągu XVIII i XIX stulecia dobra często zmie­niały właścicieli. Od 1734 do 1746 roku należały do rodziny von Stentsch. W latach 1770-86 włościami władał królewski marszałek i szambelan Karl Bernhard von Prittwitz – Gaffron. Po jego śmierci majątkiem gospodarowała jego córka Friederike Christine. Trzy lata później posiadłość odkupił jej mąż baron Melchior Got­thard von Dyhern i zarządzał nią do 1809 roku. Przez ponad pięćdziesiąt lat dobra były w posiadaniu rodziny Schneider. Za ich panowania w pierwszej połowie XIX wieku przeprowadzony został remont starego dworu. Po roku 1862 dwór stał się własnością hrabiego Artura Friedricha Joahi­ma von Knobelsdorff, następnie w roku 1876 Artura Lehme i w 1886 roku wrocławskie­go kupca – Otto Eisenstacka. W kolejnych latach majątek ponownie wszedł w posiadanie rodziny von Knobelsdorff, która zbyła go na początku XX wieku Emilowi Frendenfeldo­wi. Do 1945 roku właścicielami byli,m.in. Max Stober i Bruno Funk. 

Po II wojnie światowej zabytek użytkowany był przez Gminną Spółdzielnię „Samopomoc Chłopska”, jako magazyn, a gdy wymagał remontu został opuszczony. W latach 1967-72 zdewastowany obiekt poddano odbudowie ze środków konserwatorskich. W trakcie prac usunięto XIX-wieczne naleciałości, odsłaniając spod sufitów belkowe, polichromowa­ne stropy, zdobione sztukatorsko pozorne sklepienie i inne renesansowe elementy. Obecnie jest on siedzibą Muzeum Archeologicznego Środkowego Nadodrza.

Świdnica jest położona 9 km na południowy-zachód od Zielonej Góry, przy drodze nr 27 do Nowogrodu Bobrzańskiego. Dwór położony jest w centralnej części miejscowości.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2022 roku.