Abu Simbel to urokliwe, przepełnione starożytnością miejsce, obejmujące kompleks dwóch świątyń zbudowanych w latach 1264–44 p.n.e. (bądź 1244–24 p.n.e.), za rządów faraona Ramzesa II. Świątynie wydrążone zostały w skale, nad zachodnim brzegiem Nilu. Miały one ukazywać potęgę starożytnego Egiptu przybyszom z Nubii. Najbardziej charakterystyczną cechą świątyni Ramzesa jest takie usytuowanie jej, by promienie słoneczne docierały do niej tylko dwa razy w roku: 19 lutego i 21 października, czyli w dniu urodzin Ramzesa oraz w rocznicę jego koronacji. W tych dniach oświetlają one wewnątrz dwa, najgłębiej usytuowane, posągi faraona. Po przeniesieniu świątyni udało się zachować to zjawisko, choć przesunięte o jeden dzień.

Fasadę tej budowli zdobią cztery gigantyczne posągi Ramzesa II,  o wysokości 20 m, siedzące na tronie w podwójnej koronie i chuście nemes, które jednocześnie podtrzymują całą konstrukcję świątyni. Między nogami tych dwudziestometrowych gigantów znajdują się mniejsze postacie jego matki Tuji, żony Nefertari oraz jego niektórych synów i córek. Nad wejściem do Świątyni w Abu Simbel znajduje się posąg boga Re. Świątynia ta poświęcona jest bóstwom Re-Horachte, Amonowi i Ptahowi oraz samemu faraonowi Ramzesowi II. Wewnętrzne mury, wykute w skale, pokrywają reliefy przedstawiające wizerunki Ramzesa II, płaskorzeźbę upamiętniającą zwycięstwo Ramzesa II w bitwie o Kadesz oraz znajdują się tam  posągi Ramzesa II i bogów Re-Horachte, Amona i Ptaha. Całe wnętrze ma długość 50 metrów.

Po prawej stronie świątyni Ramzesa znajduje się mniejsza, także wykuta w skale. To świątynia dedykowana królowej Nefertari, żonie Ramzesa II oraz bogini Hathor. Jej fasada przedstawia dwie stojące figury króla obok posągów królowej Nefertari po obu stronach wejścia. O nadzwyczajnym szacunku, jakim Ramzes II darzył żonę świadczy fakt, że jej posągi dorównują swą wysokością jego własnym posągom. Korytarz pełen malowideł ściennych, przedstawiających boginię Hathor, prowadzi do sali z sześcioma kolumnami, które symbolizują sistrum bogini Hathor. We wnętrzu sanktuarium posąg przedstawia postać bogini Hathor ochraniającą Ramzesa II.

Świątynie zostały odkryte w 1813 roku przez szwajcarskiego podróżnika Johanna Ludwiga Burckhardta, a w roku 1817 odkopane z piasków i zbadane przez Włocha Giovanniego Battistę Belzoniego. Obecnie świątynia znajduje się w innym miejscu, niż pierwotnie. Ze względu na budowę tamy asuańskiej na Nilu w latach 1966-67, ponieważ budowli zagrażało całkowite zalanie, rząd egipski oraz UNESCO postanowiły o przetransportowaniu budowli ponad lustro wody, na miejsce położone o około 65 m wyżej w stosunku do swej uprzedniej lokalizacji. Dlatego pocięto ją na 3 tysiące bloków i przesunięto powyżej terenów zagrożonych, a zrekonstruowana budowla zachowała pierwotną orientację, w taki sposób, by nadal dwa razy do roku słońce oświetlało posągi. By zachować naturę świątyń, czyli fakt, że zbudowane zostały na zboczach skalnych, zbudowano sztuczne wzgórza, które otaczają świątynie. Zaistniała w związku z tym konieczność przesklepienia grot, w których pierwotnie znajdowały się świątynie, kopułami z żelbetu. Bez tego zabiegu stropy nad świątyniami nie utrzymałyby ciężaru przeniesionych zabytków.

Abu Simbel jest położone nad Jeziorem Nasera, w Dolnej Nubii, około 300 km na południe od Asuanu.

Zdjęcia wykonano w listopadzie 2022 roku.