Pierwsze wzmianki o Miłobądzu pochodzą z roku 1250. Wtedy to książę pomorski Sambor II nadał biskupowi kujawskiemu siedem wsi, wśród których była także wieś Milobandze. Od nadania Sambora aż do sekularyzacji dóbr kościelnych przez rząd pruski, Miłobądz administracyjnie należał do biskupstwa kujawskiego. Miejscowość pod zlatynizowaną nazwą villa Milobanie wymieniona jest w dokumencie wydanym w Świeciu w 1283 roku sygnowanym przez księcia pomorskiego Mściwoja II. Pierwszym znanym z imienia proboszczem Miłobądza był Henryk, który w 1320 roku występował jako świadek w procesie Łokietka przeciw Krzyżakom, którzy w 1308 roku zajęli Gdańsk.

Budowę obecnego kościoła pw. św. Małgorzaty, w miejscu starego drewnianego, datuje się na lata 1299-1320. Do najstarszej części – dzisiejszego prezbiterium, które było wówczas pierwszym murowanym gotyckim kościołem – w II poł. XIV wieku dobudowano nawę o długości 20 m i wieżę z gontowym hełmem, o wysokości 45 m.

W 1466 roku, w wyniku II pokoju toruńskiego, Pomorze Gdańskie powróciło do Polski. Miłobądz i okoliczne wsie znalazły się w powiecie tczewskim, najrozleglejszym z utworzonych 8 powiatów nowego województwa pomorskiego. W 1523 roku proboszczem w Miłobądzu był Maurycy Ferber. Pod koniec XVI wieku kościół został zajęty przez ewangelików i podupadł, ale po powrocie w ręce katolików w 1643 roku został wyremontowany. Kolejny remont kościoła przeprowadzony został w 1896 roku, kiedy też wzniesiono nowe ogrodzenie dookoła świątyni. W latach 1773-1918 Miłobądz podlegał administracji zaboru pruskiego. W 1919 roku powrócił do Polski stając się kolejową stacją celną na granicy z Wolnym Miastem Gdańskiem. Po wybuchu II wojny światowej Miłobądz znalazł się pod okupacją hitlerowską. Wyzwolenie nastąpiło 15 marca 1945 roku. Wycofujący się Niemcy podłożyli materiał wybuchowy w kościele, przez co zniszczeniu uległa m.in. wieża kościelna. Całkowitej zagładzie uległo bogato wyposażone wnętrze, w tym trzy barokowe ołtarze, organy oraz ambona w kształcie łodzi, spłonęły też stropy i całość konstrukcji dachowej. Odbudowę ukończono do 1956 roku, a w 1961 roku wezwanie kościoła zmieniono ze św. Małgorzaty na Macierzyństwa NMP.

Kościół jest jednonawową świątynią z węższym, zamkniętym wielobocznie prezbiterium. Do ściany północnej przylega prostokątna w planie zakrystia. Wysoka, czworoboczna wieża znajduje się na osi elewacji zachodniej. Bryłę uzupełniła wieloboczna wieżyczka schodowa w południowym kącie między nawą a prezbiterium, zapewniająca dostęp na poddasze. Mury kościoła zostały z zewnątrz wzmocnione licznymi uskokowymi przyporami, między którymi w nawie i prezbiterium przebito pierwotnie ostrołuczne okna. Krótsze boki nawy oraz zakrystii zaopatrzono w gotyckie szczyty i półszczyty zdobione blendami, wimpergami i sterczynami. Wysokimi blendami ozdobiono też elewacje wieży. Ponad nimi najwyższą kondygnację obramiono tynkowanymi fryzami i wyposażono z każdej strony po trzy ostrołukowe, uskokowe przeźrocza. Prezbiterium dodatkowo wyróżniono tynkowanym fryzem pod okapem dachu. Do wnętrza wiodą dwa ostrołukowe portale: zachodni w przyziemiu wieży i południowy w nawie. Trzecie wejście znajduje od południa w murze prezbiterium. Wewnątrz w prezbiterium założono sklepienie gwiaździste z ceglanymi żebrami podwieszanymi na konsolach, nawę natomiast przykryto płaskim drewnianym stropem. Obie części rozdzieliła ostrołucznie zamknięta arkada tęczy.

Miłobądz jest położony 6 km na północ od Tczewa, przy drodze nr 91 do Gdańska. Kościół znajduje się w centrum wsi, tuż przy drodze, po jej wschodniej stronie.

Zdjęcia wykonano w marcu 2023 roku.