Budowę zespołu w 1633 roku rozpoczął książę Aleksander Ludwik Radziwiłł podpisując umowę na budowę zamku z muratorem lubelskim Pawłem Murzynem. Powstała wtedy trzykondygnacyjna budowla pałacowa na planie zbliżonym do kwadratu o wymiarach 41 × 31 metrów z czterema pięciobocznymi wieżyczkami w narożach i loggią od frontu. Zespół bramny powstał w latach 1674-80 lub około 1684 roku i upamiętniać miał zwycięstwo wojsk polskich pod Chocimiem. Około 1700 roku wybudowano barokowe oficyny pałacowe, zachodnią i frontowe, pawilony ogrodowe (apteka, laboratorium, skarbczyk), a całość otoczyły fortyfikacje bastionowe. W czasach Anny z Sanguszków Radziwiłłowej zarządzającej Białą do 1746 roku, brama została uzupełniona w partii attyki oraz ozdobiono wnętrza i otoczenie pałacu. Od maja 1747 roku Białą zarządzał Hieronim Radziwiłł i w tym czasie podjęto prace projektowe mające uczynić z zamku siedzibę godną magnata o królewskich ambicjach, jednak do ich pełnej realizacji nie doszło. Jedyne prace jakich dokonano przeprowadzono w 1749 roku wg projektu saskiego architekta Johanna Heinricha Klemma. Większej przebudowy dokonał dopiero w latach 1760-62 kolejny właściciel Michał Kazimierz Radziwiłł Rybeńko poprzez podwyższenie loggii o jedną kondygnację oraz poprzez przekształcenie dachu na dwupołaciowy, spływający na boczne ściany budynku. W ten sposób na początku XVIII wieku zespół zamkowy w Białej uzyskał swój ostateczny architektoniczny wygląd. Proces zniszczenia zamku rozpoczął w 1764 roku najazd oddziałów starosty Jana Mikołaja Chodkiewicza.  W 1883 roku częściowo zrujnowany pałac został rozebrany. Zachowane fortyfikacje ziemne stanowią rzadki przykład umocnień „szkoły staroholenderskiej”.  Poza fortyfikacjami zachowały się również:

– Wieża wjazdowa zwana wartowniczą – wybudowana została w pierwszej połowie XVII wieku, zwieńczona barokowym hełmem i latarnią. Wieża posiada sześć kondygnacji i jest połączona ćwierć kolistą szyją z bramą wjazdową.

– Brama wjazdowa – zbudowana pod koniec XVII wieku z fasadą komponowaną na wzór Łuku Triumfalnego. Kolumnową fasadę bramy zdobią liczne elementy dekoracyjne, takie jak: popiersia, panoplia i płaskorzeźby.

– Trzy oficyny – wybudowane na początku XVIII wieku, flankujące dawny dziedziniec paradny, zamieniony w XIX wieku na park miejski.

– Wieżyczka wschodnia – wzniesiona w połowie XVII wieku, wolno stojąca na terenie parku, posiadająca dwie kondygnacje, nakryta dachem namiotowym z wewnętrzną kopułą.

– Kaplica pałacowa pw św. Józefa stojąca na terenie parku zbudowana około 1620 roku, ze sklepieniem kolebkowym, nakryta dwuspadowym dachem.

Był jeszcze późnorenesansowy pałac wzniesiony w 1622 roku, który nie zachował się do naszych czasów. Cały zespół zbudowano na planie gwiazdy pięcioramiennej z pięcioma bastionami otoczonymi fosą i wałem ziemnym. Pod całym zespołem rozciągają się głębokie lochy zbudowane w połowie XVIII wieku przez księcia Hieronima Radziwiłła zwanego „Okrutnym Księciem”. W 1706 roku wojska szwedzkie zajęły Białą Podlaską i spaliły pałac w odwecie za poparcie stronnictwa Sasów przez Radziwiłłów. Rezydencję odbudowała Anna z Sanguszków Radziwiłłowa. Ostatnim właścicielem majątku, już po rozbiorach, był Dominik Radziwiłł, który zginął w kampanii napoleońskiej w 1813 roku. Dominik nie miał zbyt wiele czasu by zajmować się swoim majątkiem i częściowo rozdał go swoim bliskim i znajomym, a resztę zagrabiły wojska rosyjskie w 1812 roku. Obecnie w Wieży Wjazdowej mieści się Muzeum Południowego Podlasia, a w oficynach biblioteka, szkoła muzyczna i Miejski Ośrodek Kultury.

Biała Podlaska jest położona 35 km na zachód od Terespola, przy drodze E30 do Siedlec i Warszawy. Zespół pałacowy znajduje się w centrum miasta, przy ul. Warszawskiej 12.

Zdjęcia wykonano w maju 2008 roku.