Klasycystyczny pałac w Dęblinie powstał z gruntownej przebudowy starszego założenia rokokowego, w końcu lat siedemdziesiątych XVIII wieku, której autorem był Dominik Merlini. Fundatorem przebudowy była rodzina Mniszchów.

Budowla składa się z korpusu głównego zwróconego frontem na północ, poprzedzonego dwiema oficynami, pawilonu ogrodowego, kordegardy, usytuowanej w narożu nowego ogrodzenia, domu ogrodnika, willi oficerskich oraz parku w stylu francuskim założonym w 1779 roku przez Jana Chrystiana Schucha, przekształcony w 1790 roku w stylu angielskim przez Dionizego Mac Clair’a, rozciągającego się ku dolinie Wieprza.

Pałac jest murowanym z cegły, podpiwniczonym, dwukondygnacjowym, siedemnastoosiowym, tynkowanym budynkiem przykrytym czterospadowym dachem wykonanym z blachy miedzianej. Wzniesiony został na planie wydłużonego prostokąta. Od zachodu przedłuża go parterowe skrzydło mieszczące salę balową. Od frontu główne wejście do pałacu zdobi nieznacznie wysunięty ryzalit z okazałym portykiem z czterema kolumnami toskańskimi, zwieńczonym trójkątnym szczytem. W elewacji ogrodowej również znajduje się analogiczny ryzalit i portyk. Ściany pałacu boniowane są w poziome pasy. Oficyny wzniesione na rzucie prostokąta w połowie XIX wieku, są murowanymi z cegły, podpiwniczonymi dwukondygnacjowymi, trzynastoosiowymi, tynkowanymi budynkami przykrytymi czterospadowymi dachami wykonanymi z blachy miedzianej. Od frontu prowadzą do nich wejścia, które zdobią płytkie portyki ze sklepieniami wspartymi na czterech kolumnach toskańskich zbliżonych parami w wielkim porządku, zwieńczonymi trójkątnymi szczytami. Ściany oficyn, podobnie jak korpus główny są  boniowane w poziome pasy. Kordegarda wzniesiona w czwartej ćwierci XVIII wieku, przebudowana w XIX wieku założona jest na planie koła, z sionką od tyłu wyodrębnioną z planu. Murowana z cegły, dwukondygnacjowa, tynkowana i boniowana. Zwieńczona gzymsem i daszkiem wspartym na uskokowym cokoliku oraz kopułką blaszaną ze sterczyną.

Około połowy XIX wieku pałac został przebudowany przez nowych właścicieli – Paszkiewiczów. Wybudowano wtedy od strony północnej dwie piętrowe oficyny, a pałac utracił attykę. W 1915 roku, w czasie działań pierwszej wojny światowej wnętrze pałacu zostało niemal doszczętnie spalone przez wycofujące się wojska rosyjskie. Odbudowę obiektu przeprowadzono na potrzeby Szkoły Lotniczej, w latach 1924-27 według projektu polskiego architekta Antoniego Dygata. Podczas drugiej wojny światowej pałac powtórnie został spalony tym razem przez wojska niemieckie, a następnie odrestaurowany w latach pięćdziesiątych XX wieku. W 1980 roku przeszedł on jeszcze jeden remont, w trakcie którego został w całości odnowiony. Podczas prac ujawniona została polichromia w pomieszczeniach parteru oraz sklepienie kolebkowe w piwnicach. Po pożarze sali balowej w 1981 roku przeprowadzono jej odbudowę i rekonstrukcję detali. Przed pałacem ustawiono na postumencie polski myśliwiec z czasów kampanii wrześniowej – PZL-11. Pałac znajduje się w południowo-wschodniej części miasta, przy ul. Dywizjonu 303 nr 12.Pałac znajduje się w południowo-wschodniej części miasta, przy ul. Dywizjonu 303 nr 12.

Dęblin jest położony około 20 km na wschód od Kozienic, na prawym brzegu Wisły, przy drodze nr 48 do Radzynia Podlaskiego.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2021 roku.