Klasycystyczny pałac w Kikole został wzniesiony około 1790 roku z inicjatywy Ignacego Antoniego Zboińskiego, na miejscu starszego założenia z końca XVII wieku, według projektu Stanisława Zawadzkiego. 

Jest to budowla dwukondygnacyjna, założona na rzucie prostokąta z płytkimi ryzalitami skrajnymi w fasadzie, flankującymi wgłębny portyk usytuowany pomiędzy nimi. W elewacji tylnej, parkowej korpusu znajdują się również, lecz mocno wysunięte ryzality skrajne. Całość przykrywa dach czterospadowy, natomiast ryzality fasady otrzymały własne dachy dwuspadowe, zaś ryzality elewacji tylnej – dachy trójspadowe. Elewacja frontowa pałacu jest dwunastoosiowa. Boczne, trójosiowe ryzality zwieńczono trójkątnymi frontonami, zaś siedem centralnych osi wypełnia portyk z sześcioma toskańskimi kolumnami. Na elewacjach ryzalitów znajdują się toskańskie pilastry. Okna  w częściach ryzalitowych posiadają ozdobę w postaci  trójkątnych frontonów, natomiast okna w portyku wgłębnym pozbawione są architektonicznej oprawy. Elewacja tylna, podobnie jak frontowa, jest trzynastoosiowa. Trójosiowe ryzality skrajne wyglądają tak samo jak ryzality fasady, z tą jednak różnicą, iż nie wieńczą ich trójkątne frontony, zaś okna pozbawione są trójkątnych naczółków. Przed wgłębną częścią elewacji tylnej znajduje się ujęty ryzalitami taras, z niskimi murkami zwieńczonymi ozdobnymi wazami. Z tarasu do części parkowej i stawu prowadzą szerokie schody. Elewacje boczne są, wschodnia – sześcioosiowa, a zachodnia – siedmioosiowa, z pseudoryzalitami. Wnętrza na parterze są dwutraktowe z centralną sienią oraz usytuowanym za nią dużym pomieszczeniem z trzema wysokimi oknami sięgającymi podłogi, otwierającymi się na taras przy elewacji tylnej. W części wschodniej znajdują się trzy wnętrza, z których centralne dwukondygnacjowe pomieszczenie, tzw. Sala Rycerska, zajmuje większą część. Sala ta posiada bogaty wystrój malarski z przełomu XVIII i XIX wieku. W części zachodniej usytuowano analogiczne trzy pomieszczenia, z tym że centralne jest jednokondygnacjowe. Rozkład wnętrz na piętrze powtarza zasadniczo schemat parteru, z tą różnicą, że trakt frontowy segmentu głównego zajmuje wielki hol z parami kolumienek, wydzielających wschodnią i zachodnią cześć tego holu. 

Pierwszym spośród Zboińskich właścicielem Kikołu był Wojciech Jan, dziadek wspomnianego Ignacego Antoniego. W posiadanie Kikoła wszedł on około 1685 roku. Po jego śmierci Kikół objął jego syn – Franciszek, potem Ignacy Antoni, który podjął decyzję o budowie nowej siedziby. W latach 40-tych XIX wieku Karol Zboiński założył park otaczający pałac z gruszkowatym w kształcie stawem, będącym rozszerzeniem płynącego strumienia z otaczającymi go traktami spacerowymi. W latach 1824 i 1825 z wizytami w pałacu przebywał młody Fryderyk Chopin, bawiący na wakacjach w Szafarni. Zboińscy posiadali pałac do 1855 roku, kiedy przejęli go Piwniccy. W roku 1880 właścicielami dóbr zostali Mścisław i Antonina Nałęczowie, a w 1902 roku przekazali je synowi Władysławowi, który w Kikole prowadził hodowlę koni krwi szlachetnej, był również inicjatorem powstania mleczarni i cegielni. Zmarł w 1934 roku, a majątek odziedziczył po nim syn Stanisław. Kryzys gospodarczy spowodował, że zadłużone dobra zostały zlicytowane w 1937 roku i stały się w dużej części własnością cukrowni Chełmica, a w pałacu utworzono szkołę. W okresie wojny pałac uległ zniszczeniu, a w 1945 roku przejął go na własność Skarb Państwa. Pałac odbudowany został w 1966 roku i przez jakiś czas służył jako ośrodek wczasowo – kolonijny. Obecnie założenie znajduje się w prywatnych rękach i dostęp do niego jest mocno utrudniony. 

Kikół jest położony 8 km na północny zachód od Lipna, przy drodze nr 10 do Torunia. Założenie pałacowo – parkowe usytuowane jest w centrum wsi, około 300 m na południowy wschód od rynku i w niewielkiej odległości od kościoła.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2010 roku.