Początki Krynicy-Zdroju sięgają 1547 roku, kiedy to wieś została założona przez Danka z Miastka (obecnie Tylicz) jako „Krzenycze”. Od początku istnienia do pierwszego rozbioru należała do biskupów krakowskich. W 1783 roku Krynicę wraz z całymi dobrami muszyńskimi przejął skarb austriacki. W 1793 roku austriacki komisarz rządowy z pobliskiego Nowego Sącza Franciszek Stix von Saunbergen zakupił tu ziemię ze źródłem wody mineralnej z myślą o założeniu zdrojowiska. Powstały pierwsze domy zdrojowe, ale gwałtowny rozwój nastąpił dopiero po 1856 roku dzięki działalności prof. Józefa Dietla. W roku 1877 kuracjuszy przyjmowało 11 domów uzdrowiskowych oraz w 64 domach prywatnych, w tym samym okresie powstała Komisja Zdrojowa. U schyłku stulecia Krynickie Zdroje odwiedzało blisko 6000 kuracjuszy rocznie.

Dalszy prężny rozwój uzdrowiska przypada na pierwsze lata XX wielu, powstają nowe wille i pensjonaty. w tym też okresie odkrył i przebadał prof. Rudolf Zuber – Perłę uzdrowisk europejskich wodę leczniczą Zuber – najsilniejsza woda lecznicza w Europie. W roku 1911 doprowadzona została linia kolejowa co spowodowało napływ nowych kuracjuszy, w tym samym roku Krynica uzyskała prawa miejskie. W rok przed wybuchem II wojny światowej Krynicę odwiedzało rocznie 38000 osób. W styczniu 1937 roku w Krynicy bawiła w podróży poślubnej przyszła królowa Holandii, księżniczka Juliana wraz z mężem księciem Bernardem. W okresie od stycznia 1944 do lutego 1945 roku Krynica była siedzibą ordynariusza apostolskiego Łemkowszczyzny Ołeksandera Małynowśkiego. 18 stycznia 1945 roku miasto zostało wyzwolone spod okupacji niemieckiej. Wycofujący się Niemcy zabrali praktycznie wszystkie urządzenia, a wkraczające wojska Armii Czerwonej doszczętnie zdewastowały, co pozostało.

Krynica z wojny odrodziła się tak naprawdę pod koniec lat pięćdziesiątych. Najstarszym budynkiem w Krynicy jest pijalnia „Słotwinka” z 1806 roku, stojąca obecnie w Parku Słotwińskim. Tuż obok znajdziemy restaurację „Koncertową”, której historia sięga 1870 roku. Wybudowany wtedy Pawilon nosił nazwę Słotwiński Pawilon Koncertowy i taką też pełnił funkcję. Odbywały się tam koncerty, a sam park był ulubionym miejscem kuracjuszy odwiedzających Krynicę. Inne zabytki uzdrowiska to Łazienki Borowinowe z 1881 roku oraz Stare Łazienki Mineralne z lat 1863-66. W centralnej części deptaku stoi neorenesansowy Stary Dom Zdrojowy z 1889 roku (z zachowaną oryginalną salą balową), w którym mieściła się pijalnia wody „Mieczysław”, która w 2007 roku została wyremontowana i ponownie otwarta. Na tyłach tego domu, w sąsiedztwie potoku Kryniczanki przy Bulwarach Dietla, wzniesione zostały najstarsze, często drewniane wille dla kuracjuszy: „Biała Róża” z 1856 roku, „Biały Orzeł” z 1857, „Kosynier”, „Wisła” i „Węgierska Korona” z 1880, „Witoldówka”,”Małopolanka” z 1898 roku,. W jednej z nich, o nazwie „Romanówka”, od 1994 roku mieści się Muzeum Nikifora, właściwie Epifaniusza Drowniaka (1895-1968), krynickiego malarza prymitywisty, pochodzenia łemkowskiego o światowej sławie, nazywanego również Matejką Krynicy.

Obok Pijalni Głównej stoi muszla koncertowa z okresu międzywojennego, na miejscu Pawilonu orkiestry uzdrowiskowej. W muszli wmurowana tablica pamiątkowa ku czci związanego z Krynicą Jana Kiepury (1902-66). W roku 1932 za pieniądze zarobione na scenach świata wybudował w Krynicy-Zdroju według projektu Bohdana Pniewskiego kosztujący trzy miliony dolarów luksusowy modernistyczny hotel Patria. W Patrii zachował się oryginalny wystrój w tym marmury i alabastry, drzwi obrotowe, winda z lat 30, taras wypoczynkowy na dachu. Przed wojną do hotelu należał też basen i kort tenisowy. Dach hotelu Patria był zwieńczony ogromnym stalowym masztem na którym wywieszano polską flagę z okazji świąt narodowych. Maszt niestety usunięto w czasie II wojny światowej.

Obok muszli koncertowej stoi modernistyczny Nowy Dom Zdrojowy (sanatorium) autorstwa prof. Witolda Minikiewicza z 1939 roku z zachowanym wystrojem charakterystycznym dla luksusowej architektury funkcjonalistycznej lat 30-tych z tarasem na dachu a także amfiteatrem koncertowym umieszczonym przy tylnej elewacji. W pobliżu znajduje się pomnik Adama Mickiewicza z 1906 roku. Z zabytków sakralnych w Krynicy znajduje się drewniany kościół pw. Przemienienia Pańskiego z 1864 roku, kościół NMP Wniebowziętej, wzniesiony w latach 1887-1902 w stylu „renesansu włoskiego”.

Poza istniejącą już koleją ziemno-linową z 1937 roku na Górę Parkową w 1997 roku uruchomiono kolejkę gondolową na Jaworzynę Krynicką (1114 m n.p.m.), która może przewieźć 1200 osób na godzinę. Dzięki tej inwestycji Krynica–Zdrój stała się dużym ośrodkiem narciarskim. W najbliższej okolicy Krynicy-Zdroju jest wytyczony Szlak Cerkwi Łemkowskich poświęcony budownictwu sakralnemu tych okolic, w przeszłości zamieszkanych głównie przez Łemków.

Krynica–Zdrój jest położona 29 km na południowy-wschód od Nowego Sącza, przy dr0dze nr 981 do Muszyny.

Zdjęcia wykonano w marcu 2015 roku.