Kościół św. Anny w Wilnie został wybudowany w stylu niderlandzkiego gotyku w latach 1495-1500, prawdopodobnie z fundacji Aleksandra Jagiellończyka, według projektu architekta Benedykta Rejta. W XVI wieku świątynia przechodziła burzliwe dzieje. Przez pewien czas była w rękach protestantów, a następnie przeszła w ręce bernardynów.
Podczas pożaru klasztoru bernardynów, ze względu na niedużą odległość, spalił się również kościół św. Anny, a odbudowa nastąpiła za czasów Zygmunta Augusta, w stylu późnogotyckim (pomimo dominującego wtedy stylu renesansowego).
Świątynia posiada efektowną, koronkową fasadę, dekorowaną 33 rodzajami ceglanych kształtek. Kościół św. Anny stanowi osobliwą mieszaninę stylów, pośród których dominuje niderlandzki gotyk, neogotyk z XIX wieku oraz późny barok. Wewnątrz znajduje się wyposażenie neogotyckie z XIX wieku, jedynie późnobarokowe ołtarze (główny i dwa boczne) pochodzą z XVIII wieku. W ołtarzu głównym znajduje się obraz św. Anny Samotrzeciej. Obok kościoła stoi neogotycka dzwonnica z końca XIX wieku, nawiązująca stylem do kościoła. W 1812 roku, na kilka lat kościół zamieniono na magazyn wojskowy. Według opowiadań, Napoleonowi Bonaparte podczas wyprawy na Moskwę tak się spodobał kościół św. Anny, że z chęcią przeniósłby go na dłoni do Paryża.
Po prawej stronie świątyni znajduje się pomnik Adama Mickiewicza według projektu rzeźbiarza litewskiego Gediminasa Jokubonisa. Wybudowano go z wołyńskiego granitu w roku 1984. Rzeźba ma wysokość 4,5 metra i ukazuje wieszcza wspartego na niewielkiej kolumnie. W 1996 roku dookoła pomnika ustawiono jeszcze kilka rzeźb, które razem z nią tworzą grupę wyobrażającą poetę pośród scen zaczerpniętych z Dziadów: „U senatora”, „Widmo złego pana”, „Cela Konrada”, „Na cmentarzu”, „Spotkanie Konrada księdzem Piotrem”, „Droga na zesłanie”.
Kościół św. Anny jest usytuowany przy ulicy Maironio (św. Anny) 8, tuż przy brzegu rzeki Wilenki.
Zdjęcia wykonano w kwietniu 2010 roku.