Ryga, stolica Łotwy, jest największym miastem wśród krajów nadbałtyckich. Miasto leży u ujścia rzeki Dźwiny do Bałtyku, dzięki czemu jest ono ważnym węzłem komunikacyjnym ze swoim portem morskim i rzecznym. Jest to również ważny ośrodek przemysłowy, gospodarczy oraz kulturalno-naukowy. Niewielka Starówka została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, ze względu na wyjątkowo duże skupienie architektury secesyjnej. Ryga składa się z 47 mikrorejonów. W skład społeczności wchodzą w podobnych proporcjach Łotysze i Rosjanie, którzy w sumie stanowią ponad 80% populacji. Pozostała ludność to Białorusini, Polacy, Ukraińcy i Litwini.

Obecne miasto zostało założone w 1201 roku przez biskupa Alberta von Buxhövden, na miejscu X wiecznej osady plemienia Liwów. W 1207 roku rozpoczęto budowę murów miejskich. Po 1225 roku legat papieski Wilhelm z Modeny przyznał mieszczanom prawa, które mieli kupcy niemieccy w Visby na Gotlandii. W średniowieczu (od 1282 roku członek Hanzy) miasto było jednym z najważniejszych portów bałtyckich. Od tego momentu zaczęły się w Rydze jak i całej Łotwie silne wpływy niemieckiej kultury, języka niemieckiego i niemieckie osadnictwo. W utrzymywaniu biskupiej władzy oraz poszerzaniu i zdobywaniu nowych ziem miał pomóc powołany do życia Zakon Kawalerów Mieczowych. Krucjaty miały się dobrze do chwili, gdy zaczęły stanowić zagrożenie dla pogańskich Litwinów i Rusi. Wówczas to Kawalerowie połączyli się z Krzyżakami (1236), tworząc Zakon Inflancki.

Od 1255 roku Ryga była siedzibą katolickiej archidiecezji Prus, Inflant i Estonii, której podlegała m.in. diecezja chełmińska i diecezja warmińska. Od 1226 roku miastem rządziła Rada Miejska, złożona z Niemców, do której nie mogli być wybierani Liwowie i Łotysze. Co więcej, nie dopuszczano ich nawet do wstępowania do gildii kupieckich. Oznaczało to nie tylko pozbawienie praw obywatelskich, ale również zepchnięcie na margines społeczny. Pierwszy bunt rdzennej ludności Rygi miał miejsce jeszcze przed ukończeniem budowy zamku biskupiego. W 1297 roku mieszczanie Rygi zburzyli dwór krzyżacki i wymordowali jego załogę. Konflikt trwał do 1330 roku, gdy wojska zakonne zmusiły miasto do poddania się. W 1366 roku wielki mistrz zrzekł się władzy nad miastem, zastrzegając jedynie prawo do posiadania zamku. W 1366 roku papież ustanowił królów Polski opiekunem arcybiskupstwa ryskiego. W 1452 roku zakon krzyżacki i arcybiskup Sylwester Stodewescher zawarli w Kircholmie ugodę, na mocy której podzielili się władzą nad miastem.

W 1484 roku mieszczanie zbuntowali się ponownie i zburzyli zamek krzyżacki, jednak po kilku latach musieli się ponownie podporządkować zakonowi, którego pozycja jednak szybko w następnych latach zaczęła słabnąć. W latach 1521-1524 Ryga stała się miastem luterańskim. 28 listopada 1561 roku na mocy paktu wileńskiego Inflanty oddały się pod opiekę królowi Zygmuntowi Augustowi, a mistrz Zakonu Inflanckiego Gotthard Kettler otrzymał w lenno Kurlandię i Semigalię. W dniu 5 marca 1562 roku na zamku w Rydze Kettler złożył hołd lenny Zygmuntowi II Augustowi, który w zastępstwie króla polskiego przyjął Mikołaj Radziwiłł Czarny. Po unii lubelskiej w 1569 Ryga znalazła się pod wspólnym panowaniem Korony Polskiej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Pod polską władzą zamek w Rydze znajdował się od 1565 roku, natomiast w roku następnym utworzono w Rydze kasztelanię. W 1566 roku nastąpiła sekularyzacja zakonu i w efekcie likwidacja arcybiskupstwa w Rydze. W obrębie państwa polsko-litewskiego Ryga otrzymała najpierw 20 lat autonomii i po upływie tego okresu król Stefan Batory podpisał 15 stycznia 1581 roku akt poddania się Rygi jego władzy. Po pokonaniu Iwana Groźnego w 1582 roku Sejm Rzeczypospolitej zatwierdził nowy przywilej dla miasta Corpus Privilegiorum Stephaneum. W 1584 r. miasto zawarło specjalną konwencję ułatwiającą handel z Wielkim Księstwem Litewskim. W latach 1584-1589 miastem wstrząsnęły niepokoje określane jako „rozruchy kalendarzowe”, których tłem było wprowadzenie kalendarza gregoriańskiego, spór o kościół św. Jakuba pomiędzy katolikami a protestantami i w konsekwencji wypędzenie jezuitów oraz konflikt między Radą Miejską a Gildiami o władzę w mieście. W trakcie starć publicznie stracono w 1586 roku dwóch stronników króla Polski: wójta Testiusza i syndyka Wellinga. Nastroje uspokoiły się w czasie panowania Zygmunta III Wazy, gdy pod mury miasta podeszły wojska wojewody wendeńskiego Jerzego Farensbacha i stracono dwóch przywódców gildii protestanckiej notariusza Gizego i ławnika Brynka. W 1589 roku miasto złożyło przysięgę wierności nowemu królowi Polski Zygmuntowi III Wazie. W czasie II wojny polsko-szwedzkiej w 1601 roku pod miastem wojska polskie rozbiły wojska szwedzkie, a w 1605 roku we wsi Kircholm, 25 km od Rygi, wojska Rzeczypospolitej pod wodzą hetmana Karola Chodkiewicza pokonały przeważające siły szwedzkie. W czasie IV wojny polsko-szwedzkiej król Szwecji Gustaw II Adolf obległ miasto 21 sierpnia 1621 roku Rygi bronił garnizon liczący 900 polskich żołnierzy oraz 3700 mieszczan z milicji miejskiej z artylerią. Po miesięcznym oblężeniu i odparciu trzech szturmów Ryga skapitulowała 25 września.

Ryga pozostała pod panowaniem Szwedów na mocy rozejmu w Altmarku z 1629 roku. W latach 1656-61 w czasie wojny szwedzko-rosyjskiej Rosjanie po raz pierwszy podjęli próbę zdobycia miasta. W 1701 roku miasto obległy wojska saskie króla Augusta II Mocnego, który zdobyciem miasta chciał wzmocnić swoją pozycję wobec szlachty polskiej. W 1710 roku po bitwie pod Połtawą miasto zdobyli Rosjanie, jednak niedaleka Łatgalia nadal do 1795 roku pozostała w rękach polskich.

W 1721 roku Szwecja w Traktacie nysztackim uznała przynależność Rygi do Rosji. W 1796 roku miasto stało się stolicą guberni inflanckiej. W 1812 roku wojska napoleońskie palą przedmieścia miejskie, odbudowane następnie przez generał-gubernatora inflanckiego Filippo Paulucciego. W 1854 roku podczas wojny krymskiej port został zablokowany przez flotę brytyjską. W latach 1857-63 zburzono fortyfikacje miejskie i rozpoczęto zakładanie bulwarów. W latach 1858-61 nastąpiła pierwsza masowa migracja ludności łotewskiej ze wsi do Rygi, co spowodowało wzrost jej znaczenia w mieście.

W trakcie I wojny światowej Ryga została zdobyta przez Niemców 3 września 1917 roku. W latach 1918–40 miasto zostało stolicą Republiki Łotewskiej. W dniu 11 listopada 1919 roku pod Rygą wojska łotewsko-estońskie pokonały białą Zachodnią Armię Ochotniczą generała Bermondta-Awałowa. 18 marca 1921 podpisano tu traktat pokojowy między Polską a Rosją. W 1935 roku Łotysze stanowili ok. 65% mieszkańców.

W 1940 roku Ryga została wcielona do ZSRR. W dniu 1 lipca 1941 roku w początkowej fazie operacji Barbarossa zajęta przez Niemców, z wydatnym udziałem powstańców łotewskich. W dniu 13 października 1944 zdobyta ponownie przez Armię Czerwoną i wcielona do ZSRR. Na skutek działań wojennych wiele obiektów miejskich ulega zniszczeniu. W 1949 roku nastąpiła kolejna wywózka mieszkańców miasta na Syberię. W związku z masowym napływem Rosjan do miasta, w 1979 roku liczba Łotyszy w Rydze spada do 38%.

Od 21 sierpnia 1991 roku miasto ponownie zostało stolicą państwa łotewskiego. Do najbardziej znanych zabytków i charakterystycznych miejsc Rygi należą:

– Katedra protestancka

– Katedra św. Jakuba (katolicka)

– Zamek

– Baszta Prochowa

– Brama Szwedzka

– Budynek parlamentu

– Dom Bractwa Czarnogłowych

– Dom Kotów

– Sobór Narodzenia Pańskiego

– Kościół św. Jana

– Kościół św. Piotra

– Kamienice Trzej Bracia

– Kościół Matki Boskiej Bolesnej (polski)

– Łotewskie Muzeum Etnograficzne

– Mała i Wielka Gildia

– Pomnik Rolanda

– Pomnik Wolności

– Ryska wieża radiowo-telewizyjna.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2014 roku.