Kamienica należąca do Erazma Hasza po raz pierwszy została wzmiankowana w 1542 roku. W roku 1558 nabył ją Jakub Konopnica. Wówczas zaczęła być ona rozpoznawalna jako kamienica Konopniczyńska. W roku 1699 stała się własnością Reginy Celejowej. Od jej nazwiska kamienica zaczęła być zwana „Celejowską”. Przez następne dwa wieki budynek często zmieniał właścicieli. W 1910 roku kamienicę kupili Chaim Tenenbaum, Lejbuś Tenenbaum z żoną Hindą oraz Chaim Józef Epstein. W latach 1938–39 został przeprowadzony remont fasady budynku. W czasie II wojny światowej zrujnowana podczas bombardowania kamienica została przejęta przez władze okupacyjne. Obiekt został odbudowany po II wojnie światowej pod okiem inż. Jana Ogórkiewicza i w 1964 roku przeszła na własność Skarbu Państwa.

Obecnie kamienica jest budynkiem dwupiętrowym, posiadającym trzy kondygnacje piwnic; przykrytym dachem dwuspadowym. Elewacja frontowa jest trójkondygnacyjna, pięcioosiowa, skomponowana niesymetrycznie. Dekoracja lica elewacji dzieli ją wyraźnie na dwie części. Od strony zachodniej, na wysokości drugiej i trzeciej kondygnacji jest ona przyozdobiona dekoracją malarską, pochodzącą z 1954 roku, przedstawiającą sceny figuralne. Ważnym detalem jest zrekonstruowany manierystyczny portal. Kamienica znajduje się przy ulicy Rynek 18.

Kamienica Klonowica została nazwana od nazwiska wybitnego poety oraz rajcy i burmistrza lubelskiego, żyjącego w latach 1545-1602. Otrzymał ją w posagu żony Agnieszki z Wiślickich. Krużgankowy dziedziniec powstał w 1785 roku w wyniku połączenia w całość trzech sąsiadujących kamienic i ich klasycystycznej przebudowy, której dokonał lubelski bankowiec Dawid Hyzler. Fasadę zdobi sgraffito wykonane w 1939 roku przedstawiające medaliony Biernata z Lublina, Jana Kochanowskiego, Sebastiana Klonowica i Wincentego Pola. Kamienica znajduje się na Starym Mieście przy Rynku 2.

Kamienica przy ul Archidiakońskiej 4 była po raz pierwszy wzmiankowana w roku 1531 jako własność Adama Doyszwona. W XVI wieku budowla przechodziła kilka razy w ręce różnych właścicieli, a to na drodze dziedziczenia, a to zakupu. Od 1610 roku właścicielami byli Jan i Zuzanna Szulc. W tym okresie kamienica została rozbudowana i prawdopodobnie stała się budynkiem dwupiętrowym. Po 1662 roku kamienica znowu przechodziła w różne ręce systematycznie obniżając swoją wartość i ulegając coraz większemu zniszczeniu oraz częściowej rozbiórce. W 1818 roku pusty plac został kupiony przez Karola Rosenberga.

Obecna kamienica została zbudowana w 1918 roku na miejscu rozebranej na przełomie XVIII i XIX wieku kamienicy z XVI wieku. Budynek wzniesiony został z cegły ceramicznej i kamienia wapiennego. Założony na planie zbliżonym do litery L, z głównym wejściem od ul. Archidiakońskiej. W latach 1991-92 była w niej przeprowadzane prace remontowe.

Kamienica przy ul. Archidiakońskiej 5 była po raz pierwszy notowana w znanych źródłach w roku 1522 jako własność rady Miasta, która w 1543 roku sprzedała działkę wraz z drewnianym domem doktorowi Erazmowi. Do 1578 roku dom miał kilku właścicieli przed rodziną Piekarzowiczów, która go sprzedała w 1609 roku. W 1664 roku ówczesna właścicielka Katarzyna Kliszowska darowała część posiadłości ojcom dominikanom. W 1723 budynek został przeznaczony na szkołę miejską. Od połowy XVII w budynku znajdowało się archiwum, a następnie sąd rady miejskiej. W 1756 roku przeszedł kolejny remont. Od lat osiemdziesiątych XVIII wieku służył jako budynek administracji, skąd pochodzi nazwa Mały Ratusz. W 1818 roku pełnił funkcję więzienia oraz archiwum, po kilku latach umiejscowiono w nim drukarnię Oficynę Szabsa Gutfelda, a od 1826 przeznaczono go na szpital weneryczny. W 1834 roku funkcja kamienicy po raz kolejny została zmieniona, ponownie przeznaczono ją na więzienie. W 1877 roku posiadłość kupił Seweryn Krusiewicz. W rękach jego potomków kamienica pozostawała do lat pięćdziesiątych XX wieku.w 1925 roku mieściła się w budynku drukarnia Wiktora Świetlickiego. W 1995 roku kamienica został zakupiona na rzecz Miasta Lublin. Po przeprowadzeniu generalnego remontu w latach 2000-2001 kamienica została przekazana Domowi Opieki Społecznej.

Kamienica Rynek 3 została wzmiankowana w 1554 roku. Jej właścicielem był Jan Stanifusor z Krakowa. W posiadaniu potomków Jana Stanifusora kamienica pozostawała do początku XVII wieku. W 1637 roku kamienica posiadała piętro i częściowo była w posiadaniu Andrzeja Nagotha. Do początku XX wieku wielokrotnie zmieniała właścicieli. W 1875 roku w miejscu attyki zbudowane zostało drugie pięto. W 1877 roku w kamienicy urodził się Aleksander Zelwerowicz, co zostało upamiętnione tablicą pamiątkową w fasadzie. Obecny trzypiętrowy budynek jest podpiwniczony dwoma kondygnacjami piwnic. W sieni kamienicy zachował się gotycki portal kamienny. W czasie inwentaryzacji w 1936 roku kamienica posiadała balkon na pierwszym piętrze. Fasada kamienicy swój obecny wygląd zawdzięcza przeprowadzonemu w 1954 roku remontowi. Znajduje się w zwartym ciągu zabudowy Rynku Starego Miasta, pomiędzy zabytkowymi kamienicami Klonowica i numer 4.

Kamienica Rynek 4 pochodzi z 1533 roku. Jej właścicielem był Mikołaj Wiszniowski. W roku 1537 część domu została odkupiona przez Macieja Stannifusora. Potem do roku 1574 była zamieszkiwana przez kilka rodzin i była murowana. W 1574 roku zakupił ją włoski kupiec Marcantonio de Caimis. Wkrótce po wielkim pożarze Lublina w 1575 roku budynek został zakupiony przez braci Daniela i Rudigiera Sacellich. W 1582 roku został przeprowadzony gruntowny remont i nadbudowa piętra. Spadkobiercy Rudigiera Sacellia posiadali kamienicę do 1615 roku kiedy to jego córka sprzedała ją Marcinowi Walterowi i Karolowi Goldsmithowi. Wówczas to kamienica zaczęła być nazywana Walterowską. W późniejszych wiekach obiekt wielokrotnie zmieniał właścicieli. W XVIII wieku została dobudowana oficyna. W 1887 roku dokonano kolejnego gruntownego remontu kamienicy, dobudowano wówczas III piętro. W 1884 roku kamienica została kupiona przez Żydów Hermana Borucka i Szarka Rozencweiga. W 1913 roku sprzedali oni obiekt Frydmanowi Szmulowi. Wkrótce współwłaścicielem został Józef Sulczyński. W 1938 roku został przeprowadzony gruntowny remont z usunięciem balkonów i ozdabiając III piętro dekoracją sgrafittową wykonaną przez Szczęsnego Felicjana Kowalskiego. W 1954 roku została przeprowadzona renowacja elewacji, w czasie której została ona przyozdobiona polichromią autorstwa S. Brodziaka i P. Wollenberga oraz cytatem z fraszk Świat po części przejrzany Daniela Bratkowskiego. W 1965 roku obiekt przeszedł w posiadanie Skarbu Państwa. Kamienica znajduje się w zwartym ciągu zabudowy Rynku Starego Miasta, pomiędzy zabytkowymi kamienicami numer 3 i 5.  

Kamienica Rynek 5 pochodzi z 1547 roku. Jej właścicielem był Maciej Zess, rajca miejski. Po śmierci właściciela przeszła na własność jego siostrzenicy Barbary Wiączkówny. Po pożarze Lublina w 1575 roku częściowo zniszczona budowla została wyremontowana i rozbudowana. W 1605 roku kamienicę nabywa rajca miejski Sebastian Konopnica. W rękach rodziny Konopniców obiekt pozostaje do 1637 roku. W latach 1617-31 zostaje gruntownie przebudowana. Zmieniono wystrój fasady oraz dodano renesansową attykę o motywach figuralnych. Następnie przez kolejne prawie sto lat zmienia wielokrotnie właścicieli. Około 1728 roku przechodzi w ręce Franciszka Salezego Potockiego. W końcu XVIII wieku kamienica znajdowała się w rękach kilku właścicieli. W 1808 roku Kacper i Ewa Drewnowscy zakupili obiekt, rozbudowali go i przyłączyli do niego budynki przy ul. Rybnej 65 i 66 (obecnie Rybna 2). W 1845 roku budynek odkupiła Julia Makowska. W 1887 roku w czasie kolejnego remontu zlikwidowano attykę, a w jej miejsce dobudowano III piętro. Rodzina Makowskich posiadała budynek do 1917 roku. W 1918 roku w czasie licytacji zabudowania kupił Kelman Icek Goldszmidt, który obiekt posiadał do czasów II wojny światowej. Kamienica znajduje się w zwartym ciągu zabudowy Rynku Starego Miasta, pomiędzy zabytkowymi kamienicami numer 2 i Bramą Rybną.

Kamienica Chociszewska została wybudowana w XV wieku, prawdopodobnie w wyniku połączenia dwóch gotyckich domów. Wiadomo, że w 1524 roku należała do rajcy miejskiego Adama Doydzwona, następnie do rodziny Chociszewskich, stąd zwana jest kamienicą Chociszewską. W I połowie XVII wieku właścicielem kamienicy był Jerzy Lemko, autor rozprawy O Rzeczypospolitej oraz wydawca najstarszego lubelskiego kalendarza. Pierwsza przebudowa kamienicy, polegająca na umieszczeniu renesansowej attyki, miała miejsce w połowie XVII wieku. Kolejne przebudowy miały miejsce w XIX wieku, wtedy między innymi nadbudowano trzecie piętro. W okresie dwudziestolecia międzywojennego właścicielem nieruchomości był Abram Gewertz i Fajwel Nudel. Kamienica została zniszczona w czasie II wojny światowej. Budynek został odbudowany w 1954 roku, wtedy przekształcono trzecie piętro, zrekonstruowano attykę oraz ozdobiono budynek sgraffitem. Kamienica znajduje się przy lubelskim Rynku pod numerem 6.

Pierwsze informacje o istnieniu kamienicy przy ul. Rynek 7 pochodzą z 1522 roku. Jej właścicielem była rodzina Skromowskich. Był to budynek murowany. Informacja z 1612 roku mówi o tym, że już w 1488 roku w tym miejscu był należący do Jadwigi Kuminożyny murowany budynek mieszkalny. W latach 1520-40 został przeprowadzony remont z przebudową kamienicy z gotyckiej na renesansową. W 1555 roku całość kamienicy odkupił doktor medycyny Walenty Sierpowski. Po 2 latach sprzedał ją i do 1581 roku miała kilku współwłaścicieli, a następnie była w rękach rodziny Mężyków do 1666 roku. Przez cały XVII i XIX wiek zmieniała wielokrotnie właścicieli. W 1782 roku przeprowadzono generalny remont, w czasie którego zmieniono także attykę na klasycystyczną, która ostatecznie została zdemontowana w 1886 roku. W czasie prac konserwatorskich w 1928 roku po zbiciu części tynków z fasady, odkryto XVII wieczny fryz sgraffitowy. W 1917 roku została zakupiona przez żydowską rodzinę Fajnzylber. Po II wojnie światowej w 1960 roku kamienica przeszła na własność Skarbu Państwa. Dwupiętrowy budynek jest podpiwniczony jedną kondygnacją piwnic. Fasada kamienicy swój obecny wygląd zawdzięcza przeprowadzonemu w latach 1991-95 remontowi.

Kamienica Pod Lwami – zwana też Kamienicą Cholewińską, zbudowana została najprawdopodobniej z fundacji Jerzego Organistę. Za czasów rodziny Cholewińskich została około 1600 roku przebudowana w stylu renesansu, zwieńczona wspaniałą attyką ozdobioną trzema kutymi w kamieniu lwami. Kolejna przebudowa nastąpiła w XIX wieku, kiedy na licytacji nabył ją Józef Prus Potocki. W 1824 roku zlecił jej odnowę inż. Jakubowi Hemplowi, który nadał jej klasycystyczną, monumentalną fasadę od strony Rynku. Lwy zdemontowane z attyki, ustawiono na gzymsie parteru. W okresie międzywojennym ówczesny właściciel Ludwik Księżycki użyczał części kamienicy m.in. Lubelskiemu Towarzystwu Miłośników Książki. Narożna kamienica Rynek 9 znajduje się we wschodniej pierzei rynku, zwanej stroną Konopniców.

Kamienica Rynek 10 pochodzi z 1521 roku. Jej pierwszym znanym właścicielem był Gambala. Następnie kamienica pozostawała do roku 1563 w rękach rodziny Burbachów, kolejny właściciel w tym samym roku odsprzedał posiadłość Katarzynie i Gothardowi Wonraithom. Nie wiadomo, jak czasie wielkiego pożaru Lublina w 1575 roku dom, wówczas własność Wincentego Matyasowicza, ucierpiał. Matyasowicz przebudował dom, wybudował mur dzielący jego posiadłość z sąsiednią obecnie Rynek 11. W 1669 roku kamienice nabywają Antoni i Anna Naossadyn. Po 1820 roku kamienica była mocno zaniedbana, jej ówczesny właściciel Józef Prószyński w ciągu kilku lat dokonał gruntownego remontu i przebudowy kamienicy. W 1845 roku była kamienicą murowaną, trzypiętrową, z czterema kondygnacjami piwnic. Istniały już dwie oficyny. W 1854 roku kamienica została zlicytowana i zakupiona przez Jakuba Prószyńskiego. W końcu lat 90-tych XIX wieku została wykupiona przez rodziny pochodzenia żydowskiego. Po II wojnie światowej została zwrócona rodzinom przedwojennych właścicieli. Fasada kamienicy swój obecny wygląd zawdzięcza przeprowadzonemu w 1954 roku generalnemu remontowi. Kamienica znajduje się w zwartym ciągu zabudowy Rynku Starego Miasta, pomiędzy zabytkowymi kamienicami numer 11 i kamienicą Pod Lwami. 

Kamienica Rynek 11 pochodzi z 1512 roku. Jej właścicielem był wówczas Seweryn Zajfert. Kamienica w posiadaniu jego spadkobierców była do 1574 roku. Na rok przed wielkim pożarem Lublina w 1575 roku, była w posiadaniu Konstantego Korniaka. W wyniku pożaru część kamienicy uległa zniszczeniu. Od 1584 roku przez około dwadzieścia pięć lat właścicielami byli Daniel i Rudiger Sacelli. W 1590 roku został przeprowadzony generalny remont kamienicy. W 1632 roku budynki przeszły na własność Karola i Marianny Goldsmit, którzy dobudowali piętro. W 1663 roku przeprowadzono kolejny remont połączony z nadbudową drugiego pięta. Po śmierci kolejnego właściciela Złotnickiego (spolszczony Goldsmit) kamienica była użytkowana przez franciszkanów. W 1791 roku król Stanisław August Poniatowski, nadał kamienicę Janowi Nepomucenowi Sobieszańskiemu. W 1795 roku kamienicę przejmuje kanonik lwowski, kustosz kolegiaty – Wojciech Strykowski. W 1820 roku kamienicę kupuje Kasper Drewnowski i odsprzedaje ją Łukaszowi Rodakiewiczowi, który buduje na tyłach posesji teatr i nadbudowuje istniejącą kamienicę. Rodzina Rodakiewiczów była w posiadaniu kamienicy do końca XIX wieku. Od 1922 roku do wojny należała do Chila i Mindla Obcengierów. W pierwszych dniach II wojny światowej podczas bombardowania Lublina przez lotnictwo niemieckie, kamienica została uszkodzona. Fasada kamienicy swój obecny wygląd zawdzięcza przeprowadzonemu w 1954 roku generalnemu remontowi. Kamienica znajduje się w zwartym ciągu zabudowy Rynku Starego Miasta, pomiędzy zabytkowymi kamienicami numer 10 i kamienicą Konopniców.

Pozostałe kamienice i ulice Starego Miasta.

Lublin – stolica woj. lubelskiego – jest położony 152 km na południowy-wschód od Warszawy, przy drodze nr 17 do Zamościa.

Zdjęcia wykonano w sierpniu 2017 roku.

Nowe zdjęcia Starówki wykonano w lipcu 2021 roku.