Pierwsza wzmianka o Lubniewicach pojawiła się w 1287 roku w dokumencie księcia Przemysława II. Po przejęciu kasztelanii przez Brandenburczy­ków w 1296 roku weszła w skład Ziemi Torzymskiej. W 1336 roku miasteczko stanowiło uposażenie wójta Ośna – Jana de Sunnewald, a następnie od 1352 roku kolejnego – Henslina von Waldow. Odtąd przez sześć wieków, aż po rok 1945 Lub­niewice pozostawały w posiadaniu rodu von Waldow. Od końca XVII wieku do 1738 roku majątek lubniewicki oddany był w dzierżawę, najpierw arianinowi Achacemu Taszyckiemu, a na­stępnie spokrewnionemu z von Waldowami baronowi Fryderykowi von Schmettau.

         Już w XIV wieku w Lubniewicach istniał zamek, wymieniany jako siedziba właścicie­la miasta – rodziny von Waldow. W 1909 roku ówczesny właściciel majątku zainicjował budowę neorenesansowego zamku, zwanego „Nowym Zamkiem”, zaprojektowanego przez berlińskich archi­tektów A. Dinklage, E. Paulusa i O. Lilloe. Była to pałacowa rezydencja założona na rzucie zbli­żonym do litery „L”, której dwa skrzydła połączone są kwadratową w rzucie, wysoką wie­żą. Jest to budowla dwukondygnacyjna z poddaszem mieszkalnym, całkowicie podpiwni­czona, nakryta wysokim dwuspadowym dachem z licznymi facjatkami. Fundamenty i wy­soki cokół wykonane z nieregularnych ciosów kamiennych. Bryła zamku jest silnie rozczłonkowana z licznymi ryzalitami, które kryte są odrębnymi, różnorodnymi dachami, natomiast wieża hełmem brogowym. Front budynku mieści się od strony północno-wschodniej. Znajduje się tu wejście głów­ne do budynku w ryzalicie dwukondygnacyjnym z neorenesansowym portalem, zwień­czonym tarczą herbową rodu von Waldow i datą „1909”. Po wschodniej stronie wejścia wkomponowano wieżę klatki schodowej, osiągającą wysokość budynku pałacu. Przy wej­ściu, w skrzydle zachodnim umieszczono w parterze podcień, wsparty na czterech kolum­nach doryckich i łukach arkadowych, nad którym znajduje się taras. Podcień z trzema ko­lumnami znajduje się również u podstawy wieży w elewacji południowej. Elewacje szczy­towe wieńczą neorenesansowe woluty. Wnętrze rozplanowano w układzie dwutraktowym w skrzydle zachodnim oraz dwuipółtraktowym z wewnętrznym korytarzem we wschod­nim. W skrzydle zachodnim mieszczą się trzy jadalnie z ozdobnymi sztukateriami i boaze­rią, w zachodnim – biblioteka, sala myśliwska i czytelnia o bogatym wystroju z kominka­mi, piecami i antycznymi meblami oraz łazienka turecka o oryginalnym wystroju z glazury i terakoty. Pomieszczenia na drugiej i trzeciej kondygnacji wykorzystywane są jako poko­je gościnne. W pałacu zachowały się ponadto inne, liczne elementy pierwotnego wyposa­żenia: marmurowe okładziny, wystrój pomieszczeń z freskami, złoceniami i sztukateriami, drewniana, dwukondygnacyjna klatka schodowa oraz winda kuchenna. Dwukondygnacyjna budowla jest położona nad samym jez. Lubiąż i otoczona parkiem.

         Po II wojnie światowej obiekt początkowo mieścił szkołę z internatem, ale już od 1949 roku został zaadaptowany na ośrodek wczasowy. Po pożarze w latach 60-tych XX wieku przeprowadzono remont generalny. „Nowy Zamek”, jako własność Gminy Lubniewice, dzierżawiony był przez obywatela Niemiec z Berlina. Obecnie, wraz ze „Starym Zamkiem” jest własnością „Centrum Zamek” z Warszawy.

         Lubniewice są położone 30 km. na południe od Gorzowa Wielkopolskiego przy drodze nr 136 do Sulęcina. Zamek znajduje się na północnym brzegu jeziora.

         Zdjęcia wykonano w maju 2006 roku.