Rycerze maltańscy z różnych krajów i regionów mieli w Valletcie (wcześniej w Vittoriosie) zajazdy (auberges), w których mieszkali. Zajazdów było osiem, podzielonych według tzw. langues, czyli grup językowych. Dziś mieszczą się w nich zazwyczaj urzędy publiczne.

Zajazd Kastylijski został zbudowany dla rycerzy z Kastylii, Leonu i Portugalii. Budynek został zaprojektowany przez Girolama Cassara, maltańskiego architekta i inżyniera wojskowego. Budowę zajazdu zakończono w 1574 roku. W latach 1741-45, gdy Wielkim Mistrzem był Manuel Pinto de Fonesca, zajazd całkowicie przebudowano w stylu barokowym, dobudowując piętro. Nowy budynek został zaprojektowany przez maltańskiego architekta Andrea Belli. Na frontalnej fasadzie budynku zostały umieszczone herby Kastylii i Leonu, Portugalii oraz godło Manuela Pinto de Fonseca. Zajazd służył zakonowi do roku 1798, do rozpoczęcia francuskiej okupacji Malty, kiedy to został przejęty przez wojska Napoleona. W 1805 roku, po zajęciu wyspy przez Brytyjczyków, obiekt pełnił różne funkcje, był m.in. kwaterą główną brytyjskich sił okupacyjnych oraz miejscem koszarowania rannych żołnierzy z Egiptu. W 1840 roku w jednym z pomieszczeń na piętrze otworzono protestancką kaplicę. Od 1860 roku budynek stał się koszarami jednego z brytyjskich pułków. W czasie II wojny światowej budynek uległ częściowemu zniszczeniu. W wyniku bombardowania zburzona została część z prawej strony wejścia. Po wojnie budynek odbudowano, a istniejącą od 1889 roku antenę usunięto z dachu. Od 1972 roku budynek jest siedzibą premiera Malty, odbywają się w nim posiedzenia rady ministrów. Zajazd Kastylijski jest położony przy placu Misrah Kastilja oraz ulicy Triq il-Merkanti, w sąsiedztwie Zajazdu Włoskiego i ogrodów Barrakka.

Zajazd Włoski został zbudowany dla rycerzy z obszaru Włoch. Pierwotny Zajazd Włoski wzniesiono w 1570 roku i rok później włączono do Pałacu Wielkiego Mistrza. Nowa siedziba rycerzy z Włoch została zaprojektowana przez Girolama Cassara. Budowę zajazdu zakończono w 1579 roku. Siedziba okazała się zbyt mała i w 1582 roku została przebudowana – dodano piętro. W 1595 roku zostało dobudowane drugie piętro. W latach 80-tych XVII wieku fasada zajazdu została przebudowana i ozdobiona elementami typowymi dla baroku. W 1683 roku nad bramą wejściową umieszczono popiersie Wielkiego Mistrza Gregorio Carafa. Budynek służył zakonowi do roku 1798, do rozpoczęcia francuskiej okupacji Malty, kiedy to został przejęty przez wojska Napoleona i stał się kwaterą główną Armii Francuskiej. Po zajęciu wyspy przez Brytyjczyków obiekt został zajęty przez dowództwo korpusu Armii Brytyjskiej. Mieściła się w niej m.in. messa oficerska. Od 1920 roku w części budynku rozpoczęło działalność Muzeum Archeologiczne. W czasie II wojny światowej budynek uległ znacznym zniszczeniom. Po wojnie został odbudowany i od marca 1956 roku mieściła się w nim Szkoła Sztuk Pięknych. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych budynek był wykorzystywane przez różne jednostki administracji Malty. Od 1997 roku budynek stał się siedzibą Ministerstwa Turystyki Malty. Zajazd Włoski jest położony przy ulicy Triq il-Merkanti, obok zajazdu Kastylijskiego.

Zajazd Bawarski został zbudowany jako Palazzo Carniero w roku 1696, jako rezydencja Wielkiego Mistrza Marc’Antonio Zondadariego we wczesnych latach XVIII wieku.  Budynek został zaprojektowany w stylu barokowym przez maltańskiego architekta Carlo Gimacha. W roku 1784 budynek został przekształcony w zajazd dla języka rycerzy Anglo-Bawarskiego. Budynek spełniał funkcję zajazdu do czasu, kiedy zakon został usunięty z wyspy przez Francuzów w roku 1798. W roku 1824 Zajazd Bawarski został przekazany brytyjskiej administracji wojskowej. Był używany wtedy jako klub oficerski, później jako główne biuro skarbnika dowództwa. 15 czerwca 1915 roku otwarto w nim szpital wojskowy dla żołnierzy brytyjskich, rannych podczas I wojny światowej. Następnie funkcjonowała w nim szkoła, a w czasie II wojny światowej hotel dla ludzi, którzy stracili domy podczas bombardowań, a później biura różnych agencji rządowych. Od roku 1997 znajdują się tam główne biura Rządowego Departamentu Nieruchomości. W roku 2001 zajazd został odrestaurowany. Zajazd Bawarski stoi w północnej części Valletty, górując nad Fortem St. Elmo Bay oraz wejściem do portu Marsamxett.

Zajazd Prowansalski został zbudowany dla rycerzy z Prowansji. Budynek został zaprojektowany przez  maltańskiego architekta Girolama Cassara. Jego budowę zakończono w 1571 lub na przełomie 1574-75 roku. W 1638 roku budynek został gruntownie przebudowany i rozbudowany. Dziewięć kwadratowych pokoi oraz wejście do budynku są śladami tej przebudowy. Zajazd służył zakonowi do momentu francuskiej okupacji Malty w roku 1798, kiedy to został przejęty przez wojska Napoleona i stał opuszczony przez dwa lata. W 1800 roku po zajęciu wyspy przez Brytyjczyków obiekt pełnił różne funkcje, był m.in. hotelem i koszarami wojskowymi. W 1826 roku część budynku została przekazana nowo utworzonemu The Malta Union Club skupiającego oficerów i cywilów służących na Malcie. W czasie II wojny światowej nie uległ większym uszkodzeniom. Szczególnie warty uwagi jest zachowany w oryginalnym stanie, położony na pierwszym piętrze, wielki salon, który służył jako refektarz i miejsce spotkań rycerzy. Jego sufit zdobiony jest malowidłami oraz kasetonami sufitowymi. Od 1955 roku budynek jest siedzibą otworzonego w 1958 roku National Museum of Archaeology Malty. Zajazd Prowansalski jest położony przy ulicy Triq ir-Republika, w sąsiedztwie kościoła św. Franciszka z Asyżu oraz kościoła św. Barbary.

Zajazd Aragoński został zbudowany dla rycerzy z Aragonii, Nawarry i Katalonii za panowania Wielkiego Mistrza Pietro del Monte. Budynek został zaprojektowany przez, maltańskiego architekta Girolama Cassara. Budowę zajazdu zakończono w 1571 roku. W czasie dużego trzęsienia ziemi w 1698 roku budynek został uszkodzony. W kolejnych latach zniszczenia naprawiono. Służył zakonowi do roku 1798, do rozpoczęcia francuskiej okupacji Malty, kiedy to został przejęty przez wojska Napoleona. W 1800 roku po zajęciu wyspy przez Brytyjczyków obiekt stał się siedzibą kwatermistrza. W 1822 roku założono w nim drukarnię rządową. W 1842 roku stał się siedzibą biskupa Gibraltaru George’a Tomlinsona. W czasie panowania Brytyjczyków obiekt został nazwany Gibraltar House. W 1924 roku po wygraniu wyborów przez Ugo Pasquale Mifsuda, budynek dawnego Zajazdu Aragońskiego stał się siedzibą biura premiera Malty. Był nią do 1933 roku, kiedy to urząd premiera Malty został zawieszony przez władze brytyjskie. W czasie II wojny światowej budynek nie uległ większym uszkodzeniom. Od 2013 roku jest siedzibą Ministry for EU Affairs Malty. Zajazd Aragoński jest położony przy Triq l-Arċisqof, naprzeciw anglikańskiej katedry św.Pawła.

Pozostałe zajazdy niestety już nie istnieją.

Zajazd Francuski – nazwa ta odnosi się do dwóch zajazdów w Valletcie. Obydwa zbudowano w XVI wieku dla rycerzy języka francuskiego, który obejmował całe Królestwo Francji, z wyłączeniem Owernii i Prowansji, będących osobnymi langues. Pierwszy zajazd zbudowany został jakiś czas po roku 1570, budynek jest częściowo zachowany. Zajazd drugi, większy od poprzedniego, zbudowany po roku 1588, został zniszczony podczas bombardowania lotniczego w roku 1942. Na jego miejscu stoi teraz Workers’ Memorial Building, zbudowany w latach 1960.

Zajazd Niemiecki został zbudowany dla rycerzy z obszaru Niemiec. Zajazd Niemiecki był jedynym świadomie zburzonym zajazdem. Na jego miejscu w latach 1839-44 zbudowano Katedrę anglikańską św. Pawła.

Zajazd Owernii został zbudowany dla rycerzy z obszaru Owerni. W czasie II wojny światowej zjazd został doszczętnie zburzony w wyniku zrzuconej przez Niemców w dniu 29 maja 1941 roku bomby. Na jego miejscu został zbudowany w końcu lat sześćdziesiątych XX wieku nowy budynek – siedziba najważniejszych sądów na Malcie.

Zdjęcia wykonano we wrześniu 2017 roku.