Pierwszy kościół w Parkowie został wzniesiono w XIV wieku. Kolejną świątynię wzniesiono w 1448 roku przy lokacji miasta Sławkowo. W latach 1549-1603 kościół znajdował się w rękach protestantów. W 1677 roku zrujnowany budynek zastąpiono nowym, który przetrwał do końca XVIII wieku.

Obecny kościół pw. NMP Królowej Świata i św. Małgorzaty zbudowany został w latach 1780-1802, z fundacji Franciszka Rostworowskiego, generała Adama Grabowskiego, Ludwiki z Turnów Grabowskiej Zienkowiczowej i Ksawerego Zienkowicza. Na mocy legatu Franciszka Rostworowskiego budowę kościoła dokończyć miał Józef Wybicki, autor „Mazurka Dąbrowskiego”. Nową świątynię konsekrował dopiero w 1845 roku metropolita gnieźnieński i poznański, abp Michał Leon Przyłuski.

Świątynia zbudowana została w stylu barokowo-klasycystycznym na planie koła z centralnie umieszczoną kopułą, na wysokim tamburze (bęben). Kopuła jest przykryta blachą miedzianą i zwieńczona hełmem stożkowatym z kulą i krzyżem. Dach wygięty, półkopulasty. Kościół murowany, otynkowany, posiada na elewacji ozdobne pilastry, między którymi ulokowane zostały na przemian okna i nisze okienne zakończone półkoliście. Wejście główne zamknięte łukiem, ponad którym umieszczono tablicę z datą 1780 i okno w formie owalu. Środkowa część kościoła wydzielona ośmioma arkadami, które tworzą osiem pomieszczeń w formie kaplic. W nich między innymi prezbiterium, kruchta (nad nią chór), dwa ołtarze boczne i zakrystia. Pod kościołem znajduje się krypta, w której złożone są doczesne szczątki proboszczów i fundatorów świątyni. Kopuła zdobiona jest malowidłami, a fryz belkowania imitacją stiuku.

Najważniejszym zabytkiem znajdującym się wewnątrz świątyni jest obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem przedstawionej jako Królowa Świata, szkoły hiszpańskiej z około połowy XVII wieku w sukience srebrnej z XVIII wieku. Rama udekorowana został motywem liści akantu. Inne elementy wyposażenia to: tabernakulum z początku XX wieku; stacje drogi krzyżowej z XIX wieku, wykonane ze stiuku i polichromowane; rzeźby z około 1800 roku: św. Antoniego z Dzieciątkiem i św. Wawrzyńca (w ołtarzu głównym), Matki Bożej i św. Jana (w ołtarzu bocznym północnym) oraz Matki Bożej z Dzieciątkiem i Chrystusa (w ołtarzu bocznym południowym); monstrancja ze złoconego srebra z połowy XVIII wieku; kielich mszalny z początku XX wieku, bogato zdobiony; tablice z wotami i miedziorytem z 1770 roku; metalowa lampka wieczna z XIX wieku; organy klasycystyczne z 1800 roku; płyta nagrobna z piaskowca rodziny Grabowskich (z około 1810 roku) – znajduje się w posadzce, pośrodku płyty herb złożony: Grzymała (Grabowscy), Ogończyk (Bukowieccy), Trzy Kotwice (Turno), Wierzbna (Rydzyńscy) i Nałęcz (Rostworowscy); liczne tablice epitafijne fundatorów kościoła (wśród nich Adama Grabowskiego i Ludwiki z Turnów) oraz proboszczów parkowskich umiejscowione są na ścianach.

W latach II wojny światowej kościół zamieniono na magazyn sprzętu elektrotechnicznego. Podczas generalnego remontu dachu kościoła w 2000 roku, w kuli na szczycie wieży dokonano ciekawego odkrycia. Otóż znajdowały się w niej dwie szczelnie zamknięte, blaszane tuby, w których ukryte były opisy kościoła i parafii, przykładowe egzemplarze gazet i monet oraz fotografie. Pierwszą tubę, której zawartość sporządzona została przez proboszcza Wiktora Mędlewskiego, umieszczono podczas remontu w 1895 roku, a drugą w 1950 roku, w ramach remontu po zniszczeniach z okresu II wojny światowej (pocisk altyleryjski zrobił wyrwę w górnej kopule), umieszczono na polecenie proboszcza Floriana Łodziga. Zawartość obu tub została po obejrzeniu ponownie zamknięta i umieszczona w kuli, a ówczesny proboszcz – ks. Zbigniew Szyk, dodał trzecią tubę z aktualnymi materiałami na pamiątkę dla następnych pokoleń.

Przy świątyni stoi drewniana dzwonnica o konstrukcji słupowej przykryta czterospadowym dachem, oszalowana, z półkolistymi prześwitami w górnej części, wzniesiona w I połowie XIX wieku. Wewnątrz dwa dzwony – z XVI i XVIII wieku. Dzwonnica znajduje się na cmentarzu przykościelnym otoczonym pochodzącym z końca XIX wieku murowanym ogrodzeniem składającym się z ceglanej tynkowanej ściany i ozdobnej bramy.

Parkowo jest położone 7 km na południowy-zachód od Rogoźna, na południe od drogi nr 11 do Obornik.

Zdjęcia wykonano w lipcu 2009 roku.